krótkie info z Wiki:

Chuck Palahniuk - amerykański pisarz satyryczny i niezależny dziennikarz

Najbardziej znany z wielokrotnie nagradzanej powieści Podziemny krąg (Fight Club) (1996), na podstawie której w 1999 David Fincher wyreżyserował film pod tym samym tytułem. Dzięki filmowi, oraz dwóm następnym książkom ? Invisible Monsters oraz Rozbitek (obie 1999) ? pisarz zdobył rozgłos. Jednak dopiero Choke (2001, zamieszczona na liście bestsellerów The New York Times) utwierdziła jego popularność.

Jego styl można określić jako minimalizm z elementami cynizmu i ironicznego czarnego humoru. Mieszanka specyficznego poczucia humoru i dziwacznych wydarzeń, które autor wplata w swoje historie sprawiła, że Palahniuk bywa określany jako "pisarz szokujący" i często jest krytykowany.

Pisarz utrzymuje ścisły kontakt ze swoimi fanami; m.in. za pośrednictwem swojej strony internetowej prowadzi warsztaty pisarskie.

---

Książki, które ukazały się w Polsce:



Podziemny krąg aka Fight Club

Chaos - odpowiedź zawiedzionego konsumpcjonisty.
Być czy mieć? Słynne pytanie pokolenia stanu wojennego daje się sparafrazować także jako dylemat: czy można mieć i jednocześnie w pełni żyć. Czy pogoń za następnym meblem z Ikei czy kolejny dzień w pracy wypełniony rutynowymi zajęciami przybliża nas do celu? A odwrotnie, czy tracąc wszystko materialne w zamian zyskamy to duchowe?
Świat się zdegenerował. Przestały w nim obowiązywać jakiekolwiek sensowne wartości. Najlepszym sposobem zmiany sytuacji jest zastąpienie niedoskonałego porządku chaosem. Destrukcji i zniszczeniu musi zostać poddane wszystko, co jeszcze się liczy: przyjaźń, piękno, szacunek dla ludzi i ich pracy.
Dlatego w każdym większym mieście powstają kluby walki, dlatego najbardziej okaleczeni wychodzą z walki mężczyźni o urodzie Adonisa, dlatego najzacieklej walczy się z najbliższymi, dlatego kluby walki stają się organizacjami terrostycznymi.
Kto sieje wiatr, zbiera burzę...



Rozbitek

Rozbitek (Survivor) napisany przez Chucka Palahniuka, opowiada dzieje Tendera Bransona, który uprowadza Beinga 747, uwalnia całą załogę i posługując się autopilotem postanawia lecieć przed siebie, dopóki nie zabraknie mu paliwa. W ostatnich godzinach życia opowiada "do czarnej skrzynki" swoją historię. Postępując zgodnie z wolą rodziców, gorliwych wyznawców mrocznej sekty Kościoła Wyznawców, jako nastolatek opuszcza rodzinny dom i zostaje służącym, prowadząc życie w całkowitej izolacji od reszty świata. Pewnego jednak dnia Tender nieoczekiwanie dla wszystkich staje się sławny: okazuje się, że jest jedynym ocalałym członkiem sekty. Na horyzoncie pojawia się agent, który sprytnie wykorzystuje sytuację, wyznaczając Tendera na charyzmatycznego przywódcę religijnego. Lecz Branson to tylko produkt marketingowy, marionetka w rękach sztabu specjalistów od kreowania wizerunku?
Prowokacyjna, pełna czarnego humoru, a z drugiej strony melancholijna i wizjonerska powieść Chucka Palahniuka (autora Fight Clubu) w doskonałym tłumaczeniu Lecha Jęczmyka.



Niewidzialne potwory

Była supermodelką i przez chwilę miała u stóp cały świat ? telewizja non stop nadawała reklamy z jej udziałem, ludzie rozpoznawali ją na ulicy, zarabiała mnóstwo pieniędzy, miała oddanych przyjaciół i chłopaka, którego zazdrościły jej koleżanki. Była ikoną piękna, lecz wystarczył jeden wypadek, by stała się pośmiewiskiem, niemym potworem, by wszyscy zapomnieli o jej istnieniu. I wtedy właśnie, gdy całkiem straciła nadzieję na kontakt ze światem, poznaje Brandy Alexander, superkrólową, oryginalną piękność, którą już tylko jedna operacja dzieli od przeistoczenia się w kobietę. Razem z nią i jej uwodzicielskim przyjacielem Signorem Alfa Romeo przemierzają Amerykę wzdłuż i wszerz, od jednego bogatego domu na sprzedaż do drugiego?



Udław się

Victor Mancini - maniak seksualny umawiający się na randki na mityngach dla uzależnionych - celowo dławi się w restauracjach. W ten kontrowersyjny sposób zdobywa fundusze na zapewnienie opieki śmiertelnie chorej matce. W miarę rozwoju wydarzeń ta na przemian wesoła i przygnębiająca historia staje się coraz bardziej dziwaczna, szokująca i mroczna. Udław się po raz kolejny wciąga w hipnotyzujący, perwersyjny świat Chucka Palahniuka.



Dziennik

Misty Kleinman, niespełniona artystka (obecnie kelnerka i sprzątaczka, niestroniąca od alkoholu i aspiryny), żona Petera,przedsiębiorcy remontowego (obecnie w śpiączce) odbiera telefony od rozżalonych klientów męża. W odnawianych przez niego domach zawsze brakuje jakiegoś pokoju - zamurowanego bez pozostawienia najmniejszego śladu. Przez dziury w świeżo wytapetowanych ścianach Misty zagląda do środka i z przerażeniem odkrywa, że Peter pozostawił dla niej kilka wiadomości... Opowieść o daremnej walce z przeznaczeniem, o losie artystów, o egzystencjalnej pustce. W mrocznej historii Chucka Palahniuka wszyscy przegrywają, nie zawsze w wielkim stylu, ale za to w blasku fajerwerków.



Opętani

Opętani (ang. "Haunted") to opowieść o koszmarach, ale nie o tych, które dręczą dzieci we śnie, tylko o upiorach i lękach, prześladujących nas na jawie.
Głównym miejscem akcji jest "ustronie pisarzy" czyli stary, opuszczony teatr, luźno wzorowany na Villi Diodati nad jeziorem Genewskim, gdzie Lord Byron gościł Mary Shelley i kilku innych pisarzy, którzy podczas deszczowego lata opowiadali sobie straszne historie, a opowieść Mary Shelley stała się zalążkiem słynnego Frankensteina. Pisarzom uwięzionym w teatrze brakuje talentu i ochoty do pracy, ale dla sławy gotowi są na wszystko. Kiedy w zamkniętym na głucho budynku zaczyna brakować jedzenia, przestają działać urządzenia i niebezpiecznie spada temperatura, bohaterowie opowiadają sobie własne horrory.
Są to opowieści odrażające, chore, ale właśnie taki styl jest typowy dla Palahniuka. Jednym z najbardziej znanych opowiadań jest to zatytułowane "Flaki". Kiedy Chuck Palahniuk jeździł po Stanach Zjednoczonych, promując "Opętanych", czytał "Flaki" na spotkaniach autorskich. Podczas tych odczytów ponad sześćdziesiąt osób zemdlało z obrzydzenia.

Sam Palahniuk na swojej stronie internetowej pisze o "Opętanych" tak: "Postanowiłem stworzyć nowy rodzaj horroru - opartego na rzeczywistym świecie. Bez nadprzyrodzonych potworów ani magii. To miała być książka, której nie będziecie chcieli trzymać przy łóżku. Książka, która stanie się zapadnią, bramą do najmroczniejszych miejsc. Do takich miejsc, do których tylko wy będziecie mogli wejść - sami - gdy ją otworzycie. Bo tylko książki mają tę moc"

---

---

Czytałam tylko dwie książki Palahniuka, co jest o tyle dziwne, że z obu byłam zadowolona, a mimo to jakoś ciągle nie sięgnęłam po pozostałe. Zaczęło się od "Fight clubu", który przeczytałam po obejrzeniu filmu (co ciekawe, film oglądałam na zjeździe forumowiczów, zupełnie z doskoku, ale za to poznałam dogłębnie zakończenie ). Genialna narracja, książkę pochłonęłam w rekordowym czasie. Potem, gdy zobaczyłam zapowiedź "Opętanych" wiedziałam, że muszę tę książkę mieć. Kupiłam ją, co w moim przypadku jest ogromnym wyróżnieniem dla autora i do tej pory podobnego zaszczytu dostąpili tylko Christopher Moore, Łukasz Orbitowski i Cormac McCarthy (a teraz pół forum mnie znienawidzi za to, że nie wydaję pieniędzy na książki). Niestety już nie było tak uroczo. Książka wywołała we mnie atawistyczne odczucia - z jednej strony wiedziałam, że jest genialna, a z drugiej kompletnie nie chciało mi się jej czytać, bo od pewnego momentu wszystkiego miałam w niej dosyć.

Więcej możecie przeczytać u mnie na blogu.

Właśnie czytam Opętanych i mam dokładnie takie same odczucia Ale brnę, brnę...

Wcześniej czytałam Fight Club, jestem ogromną fanką filmu, ale dopiero po którymś z kolei obejrzeniu sięgnęłam po książkę, która okazała się genialna i do dziś jest jedną z moich ulubionych książek w ogóle. Cała filozofia staczania się na dno oczarowała mnie, a ostatni rozdział, sposób w jaki jest napisany po prostu uwielbiam. Upchnięcie tylu świetnych motywów w jednej książce i naprawdę wiarygodne ich opisanie - bezsenność, grupy wsparcia i cała filozofia wokół uczęszczania do nich osób zdrowych, "wielkich turystów", rozpad osobowości, satyra na konsumpcjonizm czy nawet same walki - majstersztyk. Porzucanie prób kontrolowania życia, rezygnowanie z dóbr materialnych, uwalnianie się z niewoli portfela, samochodu, mieszkania z katalogu Ikei, bo tylko kiedy utracisz wszytko, możesz być kim chcesz. Nihilistyczne, cyniczne podważanie kolejnych wartości. Ta książka jest niesamowita, sugestywna, nie daje o sobie zapomnieć a echa słów Tylera Durdena długo jeszcze odbijają się w pamięci. Za jeden z ciekawszych motywów w książce uważam ten z "rakiem" głównego bohatera, rakiem, którego ten miał przez 10 minut, bo ten okazał się znamieniem i którego zdjęcie oglądał codziennie wspominając te 10 minut ze swojego życia, kiedy był śmiertelnie chory. Świetna była też scena budowania przez Tylera na plaży dłoni z drewnianych pali, których cień tworzył idealny kształt tylko przez minutę w ciągu dnia...tyle pracy i tylko minuta - tyle warta jest doskonałość. Jeśli ktoś chce zacząć przygodę z Palahniukiem to FC jest według mnie dobrym wyborem na początek, nie wiem czy tknęłabym jeszcze coś z nazwiskiem tego autora na okładce, gdybym pierwszych przeczytała Opętanych Zarówno książka jak i rewelacyjna adaptacja filmowa Finchera są po prostu skarbnicami genialnych cytatów, co drugie zdanie jest niemal kultowe.

Drugą książka Palahniuka, którą miałam okazję czytać była Udław się!, ta mniej mi się podobała i wywarła na mnie mniejsze wrażenie, ale trudno, żeby było inaczej po Fight Clubie. Może nie była tak pokręcona jak FC, niemniej absurdów tam nie brakowało, chociażby wspomniane w poście wyżej miejsce pracy głównych bohaterów  - jakiś dziwny średniowieczny skansen i role, jakie codziennie musieli odgrywać jego pracownicy, "aktorzy", mogący zostać wystawionymi na pośmiewisko i upokorzenia w dybach, ku uciesze zwiedzającej dzieciarni. Ciekawym motywem było to całe odgrywanie dławienia się w restauracjach a następnie emocjonalne "przywiązywania" do siebie wybawcy, który nawet wiele lat później gotów był pomóc finansowo człowiekowi, którego uratował od śmiertelnego zakrztuszenia się stając się "bohaterem". Ta więź pomiędzy ofiarą i wybawcą była bardzo dziwna, wybawca długo czuł się odpowiedzialny za coś, czemu uratował życie a główny bohater bezwzględnie to wykorzystywał. Momentami bardzo wulgarna i bezpruderyjna, tak ją zapamiętałam, jednocześnie jednak przekazująca wiele prawd i w sumie pokazująca ludzi, którzy tak jak potrafią szukają szczęścia i, jak to napisał Paweł Mateja, swojego miejsca. Z tego co pamiętam, wstęp był jednym wielkim namawianiem i ostrzeganiem czytelnika, żeby rzucił tę książkę w cholerę i poszedł zrobić coś lepszego, np. udał się do fryzjera Bezczelny chwyt zachęcający do czytania:D Ale przez ten wstęp spodziewałam się większej rewolucji, kontrowersji i tak dalej, może dlatego mnie nie zszokowała jakoś szczególnie.  Może słabsza niż FC, ale to zdecydowanie bardzo dobra pozycja.

Te rzeczy, które czytałam do tej pory wyryły mi się w pamięci bardziej, niż większość książek, taki urok Palahniuka, czaruje i obrzydza, zniechęca i nie pozwala się oderwać, niesamowicie sugestywny w sposobie opowiadania kolejnych historii, wiem, że z czasem będę sięgała po kolejne pozycje, bo strasznie jestem ciekawa co autor ma nam jeszcze do powiedzenia. Ale nie od razu, myślę, że po Opętanych będę potrzebowała od Palahniuka przerwy, bo każda jego książka jest na tyle mocna i, użyję słowa kolegi wyżej, bo cholernie dobrze pasuje "poniewierająca", że lepiej sobie psychicznie od pisaniny tego autora odpocząć na jakiś czas. Następne mam zamiar dorwać "Niewidzialne potwory". Jeśli ktoś z Was czytał, ciekawią mnie Wasze opinie na temat tej książki.

Aha:
Do czego Ty ludzi namawiasz, ja je usilnie próbuję wyprzeć z pamięci Ale trochę trudno mi uwierzyć w te tak liczne zemdlenia z obrzydzenia, o których pisała crusia, bo ja np. jestem dość wrażliwa a jakoś mdleć mi się nie chciało, co najwyżej odechciało mi się jedzenia i książka wylądowała w kąt na wiele godzin, tak się na nią obraziłam

Skoro już jesteśmy przy "Opętanych" to zacytuję nasze wypowiedzi z Aktualnie czytanych:


Szczerze mówiąc jak pisałam recenzję "Opętanych" to miałam dylemat, czy skrytykować Palanhiuka za to, że książka się przejada, czy pochwalić za oryginalny zamysł powieści, bo w końcu o tym jest: o przesadzie w szokowaniu. Albo Palahniuk wpadł w tę samą pułapkę, co jego bohaterowie, albo zrobił to celowo i w ten sposób wzmocnił wydźwięk "Opętanych".

Odwiedziłem GWKC w poszukiwaniu posta o Rozbitku. Łezka w oku się kręci...

Tak o niej pisałem (widać pewnie, że pod wpływem emocji zaraz po odłożeniu książki ) prawie dwa lata temu, przez które przeczytałem wiele świetnych książek, ale Rozbitek to nadal cholernie mocna pozycja w moim Top 10. Nie do zdarcia. Nie do wymazania z pamięci, a co tu dopiero mówić o tym żeby miała sama się z niej ulotnić. Nonsens.

Tak się składa, że niedawno też przeczytałem - kolejną w moim przypadku - książkę Palahniuka, a była to jego najgłośniejsza powieść. Fight Club. Pominę fabułę, bo tu ona gra drugie skrzypce. Niesamowicie czyta się tego rodzaju prozę, o której nie można do końca powiedzieć czy to epika, czy już liryka. Pisarz pomija obiektywną kreację świata i oddaje głos swoim bohaterom, na których to rzeczywistość wpływa znacznie silniej niż oni na nią. Zmusza to do zadania sobie (znów! ) pytania: gdzie kończy się świat, a gdzie zaczynam Ja? Czy Ja to moja praca? Czy Ja, to moje mieszkanie i ubiór? Widzisz tyle niepisanych reguł w życiu, że zaczynasz się zastanawiać iż to może ty je wymyśliłeś...


Bardzo fajnie się to komponuje z wydźwiękiem jego powieści, bo nie tylko w Dzienniku pisarz posługuję się tą strategią. Tak to chyba można nazwać, powtarzać konkretne zdania aż do obrzydzenia...

(wydaje mi się, że to gra z odbiorcą. Z początku to musi szokować, ale po kolejnym i kolejnym powtórzeniu ewoluuje to w świadomości czytelnika w kolejną prawdę tego świata)

...a nie są to zwykłe zdania, one tną jak nuż. Nie jestem pewien czy to porównanie jest na miejscu, ale zaryzykuję, bo bardzo przypomina mi to minimalizm w wykonaniu McCarthy'ego - jedna linijka tekstu potrafi wstrząsnąć czytelnikiem o wiele silniej niż najskrupulatniejszy i sugestywny opis sytuacji. Zdania spadają na głowę znienacka, jak cegła z dachu. (Nóż, cegła... Au! Agresywna ta proza ) Ponadto, owe "Chórki", jak je sympatycznie nazywa Palahniuk, przypominają zwrotki, które poza tymi najważniejszymi elementami stylu (subiektywizm, podmiot liryczny i bardzo charakterystyczna funkcja ekspresywna języka) tworzą z powieści w zasadzie poemat.
Rozbitka, pomimo upływu czasu, pamiętam niezwykle dobrze. Kartki niemalże ociekające nihilizmem i w kolei rzeczy bardzo negatywny wydźwięk powieści, były niełatwe do przyswojenia. Nie w kwestii technicznej, czytało się to wyśmienicie, ale wszystko wydawało mi się naładowane złą energią i czasami musiałem wręcz odkładać książkę na bok i westchnąć z bezdźwięcznym "Ja p******e" na ustach. Fight Club jest inny, nie zupełnie, ale dość znacząco. Sam Palahniuk, co do kwestii nihilizmu w swoich książkach, zaprzecza i otwarcie mówi iż poprzez pisarstwo stara się przekazać treści romantyczne. Cóż, w przypadku Rozbitka śmiałbym polemizować...

(śmierć głównego bohatera, co wiadomo od pierwszej strony [a raczej ostatniej - to też mega pomysł] nie wydaje mi się ani trochę romantyczna. Chyba że już tak skrajnie, jako protest, ostateczny akt buntu, co w sumie nie byłoby takie głupie  )
 
...może przydałaby się ponowna lektura... Za to, już Fight Club posiada wiele treści potwierdzających słowa pisarza. Świetna scena z inicjacją narratora na człowieka u progu samozagłady, toksyczny pocałunek - to było coś! To było też bardzo romantyczne, nawet jakby się nad tym nie zastanawiać, to czuć.

(Gdzieś czytałem, że Palahniuk jest gejem lub biseksualistą, nie pamiętam dokładnie, co możliwe że znalazło odzwierciedlenie w tej powieści, chodzi mi o te peany ku osobie Tylera. Nie neguję istnienia głębokiej więzi między dwoma facetami bez jakichkolwiek podtekstów seksualnych, ale to akurat zastanawiające...).

Poza tym fragmentem, który nie ujmuje oczywiście całego spektrum "co ja właściwie przeczytałem?", a przytoczyłem go w przekonaniu iż będziecie wiedzieć o co mi chodzi, powieść ta to encyklopedyczny przykład XIX wiecznej literatury: uczucia ponad logiką, wolność ponad wszystko, żywiołowość (tu mamy odzwierciedlenie w brutalnych walkach na pięści), bunt (ci co czytali wiedzą o co chodzi) i kilka innych elementów tej epoki przystrojonych we współczesność utwierdza mnie w przekonaniu. Dla mnie ta książka to ideał, których mam kilka, a każdy z nich musi w sobie zawierać naprawdę dobre zakończenie, i w tym Palahniuk również mnie urzekł. Kulminacja. To dobre słowo.



Przeczytałem też wspominane Flaki. Bardzo dobry short, kolejno odpychający, zniesmaczający i na sam koniec szokujący, jak już na prozę Palahniuka przystało. Nie mdlałem, ale jak zaczynałem jadłem kanapkę... i nie dokończyłem

Następne spotkanie z prozą tego Pana, to "Dziennik", definitywnie. Po części dzięki Twojej recenzji Demon (Lordzie na pewno nie będę do ciebie mówił, a nick masz długi...), bo ludzie w większości coś chłodno się wypowiadają o tej książce, trzeba będzie sprawdzić, ale najpierw ochłonąć...

Ja się tylko zastanawiam, jakim cudem ty zapomniałaś. Czyżbyś miała intensywniejsze życie, niż je kreśli Palahniuk

Faay kochana łap za Dziennik ! Naprawdę świetna proza. A ja muszę tylko wynaleźć teraz Fight Cluba gdzieś

Mi ta książka przyjdzie poczta w przyszłym tygodniu:) i tez chyba w najbliższym czasie przekonamy się czy Palahniuk dalej jest taki dobry:)

Witam! jestem studentką III roku Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej na Uniwersytecie Śląskim i piszę pracę licencjacką na temat "Recepcja twórczości Chucka Palahniuka w Polsce". Chciałam prosić osoby chętne do wypełnienia kwestionariusza ankiety, potrzebnego do stworzenia pracy licencjackiej.Link do ankiety: http://www.ankietka.pl/ankieta/78546/recepcja-tworczosci-chucka-palahniuka-w-polsce.html .
Ankieta jest anonimowa. Będę bardzo wdzięczna za pomoc
Pozdrawiam!

Ja wpadłam całkowicie w sidła Palahniuka (swoją drogą, widzieliście jak dziwnie się wymawia jego nazwisko?). Ktoś kiedyś polecił mi "Udław się" jako "szokującą książkę o seksohliźmie" a dostałam w głowę rewelacyjną, wielwarstwową powieścią, o której nie sposób zapomnieć.

Nie podobał mi się "Rozbitek" i niedawno wydane "Tell-All", nie trafiły do mnie te książki, a może postawiłam im za wysoko poprzeczki.

"Fight Club" to klasa sama w sobie, połknęłam ją w kilka godzin i choć film jest bardzo wierny oryginałowi, idea przedstawiona w książce lepiej do mnie trafiła.

"Niewiedzialne Potwory", "Opętani", "Dziennik" czy "Pigmej" moim skromnym zdaniem to powieści całkowicie zmieniające poglądy na niektóre sprawy, choć może to zasługa intrygującego stylu pisania Palahniuka. Tak czy siak, bardzo mi smakowały. Czytałam też "Lullaby", zachwyciła mnie jak podobnie jak wspomniane poprzedniczki.

"Potępieni" mnie znudziła Ale podobno już wkrótce Niebieska Studnia wyda "Rant"

Zacieram rączki !!!