"Dzisiaj jest jeden z tych dni, kiedy słońce wstaje, żeby Cię naprawdę upokorzyć."

Próba mikrofonu. Raz, dwa, trzy.

Rozbitek to moja szósta książka Palahniuka. Kocham tego faceta. Gdybym miał okazje poprosiłbym go o autograf, poprosiłbym o podpis..
Na klacie.
Niezmazywalnym markerem.

"-Czy to bardzo boli kiedy się umiera?
Cóż kochanie, mówię jej, tak, ale życie boli znacznie bardziej."

Głównego bohatera powieści poznajemy ...chwile przed śmiercią.
Książka zaczyna się od końca (zarówno strony jak i rozdziały ułożone są od tyłu do przodu, czyli książka kończy się na Rozdziale pierwszym, na stronie nr 1).
Tender Branson leci na pewną śmierć porwanym samolotem i zaczyna snuć historię swego życia, historię która doprowadziła go do punktu w którym się znalazł.

"Gdyby mnie kto teraz zabił, byłoby to o raz za dużo."

Rozbitek...
Poradnik dla samobójców czy książka o tym jak żyć?
Pokaz zniewolenia człowieka czy zlepek wskazówek jak cieszyć sie wolnością?

"Niezależnie od tego na jakie się trafi luksusy, zawsze będzie czegoś brakować. Niezależnie od tego jak starannie wybierzesz, nigdy nie będziesz stuprocentowo zadowolony."

Rozbitek...

Modlitwa o erekcję.
Sprzątanie plam krwi.
Modlitwa o zniknięcie plam pleśni.
Kuratorka.
Modlitwa o opóźnienie orgazmu.
Strzyżenie trawnika.
Modlitwa przeciwko hałasowi piły tarczowej.
Superpuchar.
Modlitwa zapobiegająca przeciekom w kanalizacji.
Mauzoleum.
Modlitwa o miejsce na parkingu.
Wyznaniowcy.
Modlitwa o drugą rozmowe kwalifikacyjną.
Cipy, cycki, monstrualne łechtaczki.
Modlitwa o odnalezienie zagubionego szkła kontaktowego.
Znowu kuratorka.
Modlitwa przeciwko nadmiernemu poceniu sie pod pachami.
Śmierć.
Modlitwa o powstrzymanie wypadania włosów.
Życie.
Modlitwa o schudnięcie.
Samolot.
Modlitwa o uciszenie szczekających psów.
Fertility.
Modlitwa o uciszenie alarmów samochodowych.
Przyszłość.
Modlitwa o nie wiadomo co.
Cud.
I tak dalej. I tak dalej...

Jak zwykle u Palahniuka "nieco" kontrowersyjnie...

"Na przykład, gdyby Jezus Chrystus umarł w więzieniu bez świadków, gdyby nie było nikogo, kto by Go torturowałi opłakiwał, to czy zostalibyśmy zbawieni?"

Książka nie daje jasnych odpowiedzi, choć odradzałbym ją czytać osobom z myślami samobójczymi, po tej powieści mogą się zdecydować na ten krok. Serio.

"Każdy oddech to wybór.
Każda minuta to wybór.
Być albo nie być."

Po raz kolejny (i tu na siłe można mu zarzucić powtarzalność, choć ja jestem na TAK jeśli chodzi o taką "powtarzalność") wytyka wady jakim rządzi sie świat, próżność, maski jakie każdy z nas przybiera, konsumpcjonizm...
Więcej! Więcej! Więcej!

"Prawda nie błyszczy i nie rzuca się w oczy."

Niektórzy mówią że książki Chucka to bełkot, inni uważają jego twórczość za wirtuozerie słowa przepełniona ciężkim, czarnym humorem.
Styl pisania który UWIELBIAM!
Strzępki myśli, przeskoki, podsumowania strzępków myśli, chaos.
Do tej pory za najlepsze dzieło autora uważałem "Niewidzialne potwory" i mimo tego że "Rozbitek" nawet przez fanów nie jest uważany za jego nr 1 to u mnie powieść ta właśnie wskoczyła na pierwsze miejsce.
Jest to książka specyficzna i napisana do specyficznego grona odbiorców.
I nie, nie próbuje tu sie wyróżnić czy robić z siebie niewiadomo kogo ale z ręka na sercu - napisana została dla osób które patrzą na świat w pewien ...nazwijmy to odmienny sposób.
Ja tak patrzę.

"Oto co znaczy być kochanym bez ryzyka wzajemności."

Chuck Palahniuk prawdopodobnie ma do czynienia z narkotykami, bo normalny, "czysty" umysł niewymyśliły tego co zostało przedstawione w "Rozbitku".
Prawdopodobnie nie jest to marihuana, bardziej stawiałbym na jakieś mocne prochy (o których zresztą lubi pisać), ewetualnie coś dożylnego, podawanego dzięki igle i strzykawce.
Tak! Zdecydowanie stawiam na opcję że gość najzwyczajniej w świecie wali po żyłach!
Obojętnie jednak od czego uzależniony jest Pan P. , ale ja jestem uzależniony od jego książek!

10/10!

"Podróż donikąd też zaczyna się od pierwszego kroku."

"Znieważając siebie, ten facet znieważał świat." (s. 51)

Victor Mancini to seksoholik.
Seksoholik z krwi i kości,taki co to posuwa wszystko jak leci! No dobra - wszystkie, żeby nie było niedomówień.
Bardzo wrażliwy na otaczający go świat, pełen ciekawych spostrzeżeń...
Jesteś blady? To znaczy że masz raka wątroby.
Patrz także: białaczka.
Patrz: odma płuc.
Krwawią Ci dziąsła?
Patrz: rak jamy ustnej.
Patrz także: martwicze zapalenie dziąseł.
Kiepsko tańczysz? To oznaka stwardnienia zanikowego bocznego.
Patrz także: choroba Lou Gehriga.
Patrz: Paraliż całego ciała.
Patrz: śmierć.
Victor pracuje przy rekonstrukcji XVIII- wiecznej amerykańskiej osady gdzie chodzi ubrany w szmaty, doi krowy, plecie kosze i inne takie.
Po pracy zbiera pieniądze. Dla Matki. Dławi się w restauracjach. Dla Matki. Wszystko robi Dla Matki.
"Maminsynek" to nie najlepsze słowo, ale pierwsze, jakie przychodzi mi do głowy.

Victor posiada także przyjaciela - Denny'ego.
Denny jest naprawdę spoko gościem, takim do rany przyłóż; trzeba mu też oddać że jest człowiekiem pełnym pasji, całkowicie i bez reszty oddaje się swojemu hobby którym jest.. brandzlowanie się.
Lubi również zbierać kamienie. Bardzo lubi zbierać kamienie.
Kamieniofil można by powiedzieć.

No i jest jeszcze matka - Ida Mancini.
Aktualnie (w książce) przebywająca w dość specyficznym Domu Opieki.
Swego czasu chwytała jednak każdy dzień.
Lubiła się sztachnąć lakierem, podkarmić małpy w zoo LSD, podjeść kwiaty z ogródka sąsiadów czy doprowadzać mężczyzn do orgazmu nawet ich nie dotykając. Wzór mamy.
"Krejzolka" to nie najlepsze słowo, ale pierwsze, jakie przychodzi mi do głowy.

Z grubsza rzecz ujmując - nikt w tej książce nie jest normalny.
Nie ma jednak co szufladkować ludzi tylko z tego powodu że są nie do końca zdrowi na umyśle.

O czym jest ta książka?
W sumie ciężko powiedzieć.
Jak to u Palahniuka - kpi.
Kpi z amerykańskiego "musimy być najlepsi".
Kpi z dążenia to sztucznego szczęścia i zadowolenia.
Kpi z "prawdy".
Kpi z "Boga".
Kpi z Nas.

"Udław się" to powieść która potwierdziła pozycję Palahniuka na rynku (pierwsza jego powieść na liście bestsellerów New York Timesa), co za tym idzie uznawana jest powszechnie za jedną z jego czołowych.
Nie do końca jednak mogę sie z tym zgodzić.
"Udław się" to według mnie jedna ze słabszych książek Chucka (nie mylić ze "słaba"),jest najlżejszą z dotychczasowych jakie przeczytałem tego autora (brak chociażby niesamowicie zaskakujących twistów fabularnych).
Mamy tu humor (choć według mnie zabawniejsze było "Snuff"), mamy też momenty w których czytelnik może chwilę zastanowić się nad poważnymi sprawami (tu z kolei daleko tej powieści do chociażby "Rozbitka").
Na tle innych "palahniuków" według mnie raczej niżej niż wyżej na liście ulubionych, jednak jako lektura ot tak, bez porównań do innych jego dzieł - świetna książka.
Generalnie Chuck w formie jak zawsze (7,5/10), tylko że może wolę jak idzie albo mocno w czarny humor albo mocno w depresje, tutaj było trochę za mało i jednego i drugiego.
Tak czy owak, jeśli uczciwie oceniam jedną ze słabszych książek pisarza na ponad 7 to znaczy że pisarz ten jest świetny.
"Geniusz" to nie najlepsze słowo, ale pierwsze, jakie przychodzi mi do głowy.

"Jesteś tam, Szatanie? To ja, Madison".

Bardzo ciężko ocenić tę książkę, czego dowodem są skrajne opinie na jej temat - od zachwytów po wielkie rozczarowanie.
Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło że lepiej być nie może - Chuck Palahniuk oprowadza nas po Piekle!
Powtarzam: Chuck Palahniuk w Piekle!
Tak, tak, ten sam Chuck który w każdej powieści drwi z konsumpcjonizmu, pogoni za "szczęściem", drwi z Nas samych i z Boga.
Czy mogło być lepiej?
Mogło, jednak nie jest też tak znowu źle.

"Jesteś tam, Szatanie? To ja, Madison. Proszę, nie weź tego do siebie, Szatanie, ale rodzice wychowali mnie w braku wiary w Twoje istnienie. Mama i tata mówili, że Ty i Pan Bóg to wymysły zabobonnych, zacofanych móżdżków wsiowych kaznodziejów i republikańskich hipokrytów".

Główną bohaterką "Potępionych" jest Madison Spencer.
Gwoli ścisłości - Madison Kwiat Pustyni Rosa Parks Kojot Przechera Spencer.
Madison jest pulchną, inteligentną trzynastolatką, która trafia do Piekła po przedawkowaniu marihuany.
I cóż w tym Piekle zastaje?
Całe zastępy demów, oraz czworo nowych przyjaciół, razem z którymi oprowadza czytelnika po tak uroczych zakątkach jak chociażby Rzeka Gorącej Śliny, Zarośla Amputowanych Kończyn,Pustynia Łupieżu, Bagnisko Nieodskrobanych Płodów czy też Wulkan Wrzących Wymiocin.
Całość przedstawiona jest jako list/ spowiedź (?) nastoletniej dziewczynki do Szatana (każdy rozdział zaczyna się dokładnie takimi słowami jak ta opinia); opisuje ona swoją obecność w Karinie Wiecznej Ciemności jak i czasy przed śmiercią.

"Jesteś tam, Szatanie? To ja, Madison. (...) - Śmierć to powolny proces - Twoje ciało to tylko pierwszy element który ulega rozkładowi. - Co znaczy: W następnej kolejności obumierają Wasze marzenia. A potem Wasze oczekiwania. I Wasz gniew na to, że zmarnowaliście życie na uczenie się różnych pierdół, i kochanie ludzi, i zarabianie kasy tylko po to, żeby się nachapać gówien, które w gruncie rzeczy są niczym".

Co nie zagrało a co było świetne?
Pierwszym minusem jest w pierwszych rozdziałach sama narratorka - styl wypowiedzi jakby Wszechwiedzącej (zwłaszcza zważywszy na jej wiek) Madison jest momentami irytujący.
Ponad to sam opis Piekła.
Wiadomo było że po Palahniuku można się spodziewać obrzydliwych opisów połączonych z czarnym humorem i oczkiem puszczanym do czytelnika, jednak, przynajmniej według mnie - stać tego autora na coś więcej jeśli mówimy o opisie Piekła
Co się udało?
Cała reszta!
Książka niezwykle aktualna i poruszające ciekawe problemy. Problemy o których głośno się nie mówi; sprawy o których każdy wie ale albo wygodnie mu je pomijać albo wypiera ze świadomości fakt że takie rzeczy dotykają nas wszystkich. Ewentualnie ma to w - za przeproszeniem - dupie.
Kapitalny pokaz obłudy i drwina z wszechobecnych celebrytów (znakomite postacie rodziców Madison - pary filmowych gwiazd szukających swoich ubrań w posiadłościach na różnych kontynentach za pomocą kamer sterowanych zdalnie, skrótami klawiszowymi na notebooku, czy też adoptujących dzieci z krajów ogarniętych wojną, wyłącznie dla poklasku).
Kpina z szeroko pojmowanego "bezstresowego wychowania".
Poza tym to co na początku irytuje - narracja - z czasem staje się atutem książki, a świat bez tabu (zarówno świat żywych jak i umarłych), opisywany przez pulchną, wrażliwą, zagubioną nastolatkę zaczyna wciągać!

"Jesteś tam, Szatanie? To ja, Madison. Śmierć może się wydawać czymś nieprzyjemnym, ale ma jeden plus: zdarza się tylko raz".

Podsumowując, jak napisałem na wstępie - ciężko jest tę książkę ocenić.
Z jednej strony są momenty irytujące, a sama książka - co by nie mówić - nie przeskakuje poprzeczki jaką fan tego autora (za którego się uważam) stawia jego dziełom.
Z drugiej jednak "Potępieni" są być może najbardziej celną i uderzającą we współczesne czasy książką Palahniuka.

Wbrew temu co być może sugeruje powyższy tekst, jest to powieść satyryczna, bliżej jej do komedii niż dramatu o samobójcach i tu po raz kolejny ukłon w stronę Chucka, bo - i tu pozwolę sobie zacytować innego czytelnika - "sztuką jest pisać lekko i prześmiewczo na poważne tematy".
Tak, to jest sztuka i to taka którą autor "Potępionych" opanował do perfekcji.

"Jesteś tam, Szatanie? To ja, Madison. Może początki były nieco wyboiste, ale teraz jest mi tu po prostu super".

"Jadący w kierunku wschodnim obwodnicą Meadows przez okolice Richmond, mogą spodziewać się przestojów wywołanych przez gapiów. Zwalniajcie i wyciągajcie szyje, by nasycić oczy widokiem śmiertelnego zderzenia dwóch pojazdów na skrajnym lewym pasie ..."

Bycie fanem Chucka Palahniuka ociera się o przynależność do jakiejś sekty. Poważnie.
Okiem krytyków autor ten przez całą karierę pisze jedną książkę; zdaniem fanów jednak każda książka Palahniuka jest jakby napisana przez zupełnie inną osobę.
Racje mają po części i jedni i drudzy. Tak, to prawda że wszystkie powieści Chucka charakteryzuje to samo (czasem przedstawione w mniej lub bardziej satyryczny sposób) przesłanie, autor książka w książkę uderza w te same punkty, piętnuje i wyśmiewa otaczającą nas rzeczywistość. Do znudzenia można by powiedzieć. Jednakże..
Jak on to robi!!
Niesamowite poczucie humoru oraz dystans autora pozwalają czytelnikowi dojść do podobnych wniosków po każdej lekturze jednak za każdym razem jest to inna droga, pokazująca wszystko z innej perspektywy. Albo się to lubi, kupuje i cieszy się tym chaotycznym światem, albo nie.
Ja uwielbiam.

"... Samochód z przodu to turkusowozielony plymouth road runner z 1974 roku wyposażony w czterogardzielowy gaźnik silnikiem 440 CID z żeliwnym blokiem V8. Z oryginalną tapicerką w barwie ice - white. Za kierownicą kabrioletu siedziała powalająca dwudziestoczterolatka, blond ukośnik zieleń, z podręcznikowym złamaniem ukośnik przemieszczeniem kręgosłupa na wysokości stawu szczytowo - potylicznego i całkowitym przerwaniem rdzenia kręgowego, skręceniem karku. To potoczne określenie brzmi łagodnie jak na tak poważny uraz ...."

Kim jest tytułowy Rant?
Wsiowym głupkiem? Geniuszem? Łobuzem? Legendą? Bohaterem? Błaznem? Bogiem? A może wytworem wyobraźni, ucieleśnieniem lęków i nadziei?
Jedno jednak jest pewne - Rant miał wściekliznę. I lubił nią zarażać.

Palahniuk po raz kolejny zaskakuje formą i w przypadku Ranta przechodzi sam siebie zarówno w pozytywnym jak i negatywnym znaczeniu.
Powieść nie posiada czegoś takiego jak ciągła linia fabularna, jest to chaotyczny zlepek wypowiedzi ludzi którzy mieli jakikolwiek kontakt z Busterem 'Rantem' Caseyem (sam bohater jest tylko kilkukrotnie cytowany).
Znajdzie się tu i matka i przyjaciel z dzieciństwa i prywatny detektyw i barowa tancerka, przypadkowy przechodzień czy sprzedawca samochodów.
Każdy chce współtworzyć tę historię.
I tutaj wielki ukłon w stronę autora który przyzwyczaił już swoich czytelników do częstych przeskoków i urywanych strzępków myśli, tu jednak poszedł na całość dokonując (i to z powodzeniem) odważnego zabiegu - opowiadania historii naprzemiennie przez różne postaci, gdzie każda z nich posiada swój unikalny styl wypowiedzi. Niesamowite!
Są jednak i minusy.
Chuck po raz pierwszy w karierze aż tak bardzo popłynął z fantazją.
Wymyślił alternatywną rzeczywistość, świat segregacji, w którym ludzie zgodnie z upodobaniami zaliczają się do "dzienniaków" lub "nocniaków"; świat w którym alienacja przybiera niesamowite rozmiary dzięki temu iż ludzie nie potrzebują już obcowania ze sobą, wystarczy że włączą sobie odpowiednie senseo, czyli nagrane przez innych wrażenia, dzięki czemu nie ruszając się z kanapy mogą poznać uczucie towarzyszące śmierci, narodzin dziecka czy też po prostu poczuć smak przepysznej kanapki.
Palahniuk stworzył świat w którym największą rozrywką jest pozwalająca poczuć na własnej skórze prawdziwe emocje gra zwana 'party crashing', polegająca na umyślnym powodowaniu wypaków samochodowych.
Pojawia się również motyw podróży w czasie.
Niektóre z tych pomysłów są genialne, całość może jednak zostać przez część czytelników uznana za przekombinowaną.

"... Samochód z tyłu to zajebisty dwudrzwiowy new yorker brougham st. regis ze sztywnym dachem, kremowy z opcjonalnym chromowaniem de luxe i nieuchylnymi trójkątnymi szybkami tylnymi. Miodzio nie bryka. Kiedy będziecie ją mijać i wyciągać szyję, bądźcie łaskawi zauważyć, że kierowca to dwudziestosześciolatek z banalnym poprzecznym złamaniem mostka, obustronnym pęknięciem żeber, przebiciem płuc przez ich odłamki, oczywiście wskutek uderzenia o kierownicę. Plus jak mi podpowiadają łapiduchy z dyskoteki, obfitym krwotokiem wewnętrznym ..."

"Rant" nie jest książką którą polecałbym osobom chcącym rozpocząć przygodę z Palahniukiem; jest to książka której smaczki wyłapią jego stali czytelnicy.
Jest to jedna z najcięższych pod względem czytania książek autora, mimo tego że w przeciwieństwie do innych jego dzieł tutaj wydarzenia ułożone są chronologicznie trzeba się naprawdę mocno skupić by nie przegapić jakiegoś szczegółu, wątku który pozwoli odkryć czytelnikowi tajemnicę niezwykłości Ranta Caseya.
Pomimo całej tej futurystycznej rzeczywistości mamy tu jednak do czynienia ze starym dobrym Chuckiem, są tu typowe dla pisarza wstawki ("Bez kitu, są gorsze sposoby na bycie trupem niż śmierć"), a samo zjawisko party crashingu w wielu aspektach przypomina głośny Klub Walki.
"Rant" to powieść którą trzeba przeczytać co najmniej dwukrotnie by powiązać ze sobą szczegóły, by zrozumieć jej drugie dno.
Jest to lektura wyróżniająca się w bibliografii Palahniuka, zdecydowanie najbardziej zmuszająca do przemyśleń.
Nie jest i pewnie nie zostanie już moją ulubioną książką pisarza z Portland jest jednak książką (czuję to) o której moje zdanie będzie wmiarę upływu czasu coraz bardziej pochlebne. Powieść z gatunku takich które docenia się z czasem.
Być może więc Chuck Palahniuk pisze cały czas tę samą książkę, ja jednak nadal chcę się nią zachwycać!
Wciąż niezawodnie!

"... A zatem - zapnijcie pasy i zwolnijcie. W specjalnym wydaniu serwisu dla radia kierowców Jatka - Gratka mówiła do was Tina Jakaśtam".

Może Palahniuk po prostu nie ma takiego wzięcia u czytelników?

Czytałam "Pigmeja" i jak zawsze przy czytaniu książek tego autora - świetnie się bawiłam Doceniam drugie dno jego powieści, satyrę, ironię, krytykę pustego społeczeństwa ale przede wszystkim uwielbiam jego czarny humor. Tak samo bawiło mnie jedno z jego opowiadań o kolesiu uwięzionym na dnie basenu i tak samo bawiła mnie "Snuff". "Pigmej" jest przedni, główny bohater bardzo poważnie podchodzi do swojej "misji"

a po książkach Palahniuka mam banana na twarzy

Zresztą, sam przeczytaj, polecam 

Steb, w Twoim rankingu przeczytanych Palahniuków kilka trochę wyżej brakuje jeszcze: http://www.empik.com/powiedz-wszystko-palahniuk-chuck,p1044922079,ksiazka-p choć jak dla mnie jest to jego najsłabsza książka.

http://krainaksiazek.pl/9780415998109 cena