Też tak myślę.


Tak uważam. Jednak z tymi nieciekawymi postaciami bym się nie zgodził. Bo one nie były nie tyle nieciekawe co po prostu nie do końca "dopracowane".

Tak, tak, tak i jeszcze raz tak. Przyłączam w negatywach do ciach_eemuu_ciacha! Tyle, że ja pójdę krok dalej:

Uwaga - SPOILERY:

Nie rozumiem, jak Collins udało się to z tyloma osobami... Naprawdę nie rozumiem. Może to dlatego, że dziś już kwestie dobra, szlachetności, pozytywnych "akcji" są widziane przez rozregulowany wizjer i ludziom wystarczają płytkie pozytywy i nie zdają sobie sprawy/pomijają to, że są ukrytymi... negatywami!

Katniss - mówicie najlepsza postać? Dlaczego?
Naprawdę wszystkim umknął egoizm oraz infantylność naszego szanownego Kosogłosa? Powiecie, że przecież Rue, przecież siostra, przecież tyle zrobiła dla ludzi... Ok, czemu tylko nikt nie zwrócił uwagi na motywację jej działań? Przecież przez Katniss przemawia tak dobrze skrywany egoizm, że słów brak! W pierwszej części była nawet spoko, w drugiej swoim niezdecydowaniem i wiecznym bólem "co-ja-mam-zrobić?!" zaczynała drażnić, za to w części trzeciej po prostu jej zachowania wołają o pomstę do niebios. Jej dylematy dotyczące wyboru ukochanego są doprawdy żałosne i budzące już nawet nie śmiech czy politowanie. To nawet nie przystoi w zestawieniu z rebelii i tego ważniejszego tła historii opowiadanej przez Collins. I kurde - jakkolwiek bym chciał - no nie umiem sobie wyobrazić przywódcy rebelii, który - do cholery jasnej - nie wie czego chce!

Rzecz nr 2 i absolutnie najważniejsza i tu pozwolę sobie zacytować fragment recenzji, z którą absolutnie się zgadzam i która opisuje to lepiej, niż ja bym to ujął:

Katniss jest egoistką. "Jak to"? - pomyślicie. "Przecież uratowała siostrę przed igrzyskami, ryzykowała życie, żeby przynieść lekarstwo dla Peety, przecież Rue...". No i owszem, były takie akcje, ale przy każdej z nich ( no, może z wyjątkiem siostry) pobrzmiewały wokół niej szepty: "jeśli tego nie zrobię, będę miała wyrzuty sumienia", "jeśli mu nie pomogę, cały świat będzie mnie miał za podłą, gotową na wszystko trybutkę", "jestem mu to winna, mam u niego dług, który muszę spłacić". Oto jakie pobudki kierują panną Everdeen. A już kwestia z zaciąganym u kolejnych znajomych długu, powtarzana kilka razy, staje się nudna do bólu."

Jeśli dla ludzi postać pozytywna z takimi pobudkami jest dobrze wykreowana i super dobra, to ja się serio obawiam o kondycję naszego społeczeństwa. Mam wrażenie, że Collins nabiła wszystkich w butelkę, tworząc postać, która dąży do dobra, ale nie dla samego dobra, dla pomocy społeczeństwu, czy "bo tak należy zrobić", ale po to, żeby nie była postrzegana jako zła, negatywna, egoistyczna itd itp. To dokładnie identyczne postrzeganie dobra, jak tuż przed świętami Bożego Narodzenia i podczas ich trwania. "Bądź grzeczny, bo nie dostaniesz prezentu", "W ten magiczny czas bądźmy dla siebie mili, uczynni, życzliwi". Ot, dobro - tylko jeśli dostaniemy coś w zamian bądź dzięki temu nic nam się nie stanie. I tak postępuje Katniss.

Po dobrych częściach I i II część III jest po prostu przeciętna, już pomijając nieszczęsną Katniss, którą naprawdę niewielu postrzega inaczej niż większość. Mnóstwo irytujących powtórzeń z części I i II (no kurde, przecież nie zaczynam Kosogłosa bez czytania poprzednich części!), za dużo walk, wybuchów, biegów, ale - paradoks! - wszystko to takie... w tle do lukrowej opowiastki miłosnej, bardziej niczym echo, nie wzbudzające absolutnie emocji. Na szczęście Kosogłosa ratuje bardzo dobre pokazanie 13 dystryktu, lekkość pióra Collins oraz to, że przed nim były części I i II. Jako zakończenie trylogii pozostawia spory niesmak i niedosyt i sprawia wrażenie napisanego naprędce i bez głębszego przemyślenia.

No kurde, ale taki był pomysł na tą postać Czy Katniss chciała być przywódcą rebelii? Nie, ona się po prostu zbuntowała przeciwko systemowi, przeciwko okrutnej logice igrzysk w pierwszej części, a symbolem rebelii stała się niejako wbrew własnej woli. Bo jej bunt był indywidualny, ale po prostu na oczach ludzi okazał się skutecznym. Czasami wchodziła w tę rolę przywódcy mocniej, czasami słabiej, bywało, że niejako naturalnie porywała swoją postawą innych ludzi. Zauważ, że ona najlepiej czuła się w tej roli wtedy, gdy była szczera, czyli powiedzmy kierowała się jakimiś własnymi pobudkami.

A jej wieczny brak zdecydowania w ogóle nie dziwi, jeśli weźmie się pod uwagę jej emocjonalną niedojrzałość. Bardziej to kupuję, niż gdyby podejmowała decyzje w okamgnieniu, bez wahania, etc. Mimo wszystko i tak wydarzenia skłoniły ją do szybszego dojrzewania, nie każda osoba zrobiłaby w finale to, co ona. pokazała, że rozumie swoją sytuację a także mechanizmy władzy lepiej, niż ogłupione masy.

Wątek miłosny pasował tu rzeczywiście jak pięść do oka, choć z drugiej strony jego finał przekonuje .

A zarzutu powtórzeń to nie bardzo rozumiem, bo akurat tom 3 dość mocno odstaje od reszty.

A co do emocji to mogę tylko napisać: no jak nie wzbudza, jak wzbudza?

Jej W sumie mam podobnie. Peeta co prawda z początku nieco mnie irytował i nudził, z czasem jednak przekonał mnie do siebie. Czym? Niezłomnością chyba. Poza tym nie mam już chyba uwag co do Twojej wypowiedzi, zasadniczo mam dość podobne zdanie

Opis :
Po wypełnieniu dwóch przepowiedni przychodzi kolej na Przepowiednię Krwi, która wymaga, by Gregor i Botka wrócili do Podziemia i uratowali jego mieszkańców od zarazy. Jednak tym razem mama nie chce ich puścić? chyba że będzie mogła im towarzyszyć.
Gdy przybywają do podziemnego miasta i choroba dosięga jednej z najbliższych Gregorowi osób, chłopiec zaczyna rozumieć, jaką rolę ma do odegrania w Przepowiedni Krwi. Musi zrobić, co w jego mocy, by powstrzymać broń biologiczną, która zagraża wszystkim stałocieplnym mieszkańcom Podziemia. Tylko jak tego dokonać?

Tytuł   Gregor i klątwa Stałocieplnych
Tytuł oryginalny   Gregor and the Curse of the Warmbloods
Data wydania   13 stycznia 2016
Autor   Suzanne Collins
Przekład   Dorota Dziewońska
Wydawca   IUVI
Cykl   Kroniki Podziemia
ISBN   978-83-7966-017-9
Format   382s. 135×205mm
Cena   34,90