Przeczytałem "W pierścieniu ognia" i uważam ten tom za lepszy od pierwszego. Bardzo przypadła mi do gustu atmosfera niepewności i rodzącego się buntu. Same igrzyska były zaskakujące i o wiele ciekawiej przeprowadzone niż ostatnio. Obawiałem się, że "WPO" będzie kalką "IŚ", ale na szczęście było zupełnie inaczej. Widać też, że brutalność wzrasta i w trzecim tomie zapewne będzie jeszcze ostrzej. Jedyne co mnie w tych książkach drażni, to ten cały gimbo-romans, ale nastoletnie pensjonarki muszą mieć do czego wzdychać i nie da się tego niestety wyrzucić.

Niedługo sięgnę po "Kosogłos" i liczę na jeszcze lepszą książkę

Na uwagę zasługują tez losy poprzednich zwycięzców igrzysk, jak zatracili się w alkoholu, narkotykach i seksie. Dodaje to realizmu i pokazuje, że "wygrana" jest tylko fizyczne, nigdy psychiczna.

Ja w ubiegłym tygodniu skończyłem całość i powiem Wam, że "Kosogłos" jest najbardziej dojrzałą ze wszystkich części, ale czy to każdemu podpasuje? Na pewno nie. Bohaterowie ewoluowali nie do poznania, nie ma tutaj już za bardzo sf, teraz to już powieść stricte wojenna, czyli nie zabraknie dramatu, poświęceń jednostki czy bezsensownych śmierci wynikających z usilnego dążenia do obalenia Kapitolu. Samo oblicze totalitaryzmu jest tutaj chyba najbardziej widoczne, jak się odbiło na bohaterach (przez też taka ich diametralna zmiana w tym tomie), jakie są konsekwencje próby jego obalenia i przede wszystkim, jak wiele złego po sobie pozostawił. Zakończenie myślę, że satysfakcjonujące, aczkolwiek nie powinno być zaskoczeniem dla większości domyślnych. Ogólnie bardzo dobra książka, a cykl - cóż - z młodzieżowego science fiction zmienił się w wojenną epopeję, która jest osadzona w naszych realiach i daje sporo do myślenia. Moim zdaniem warto.

No panowie zachęcacie mnie do lektury trzeciego tomu coraz bardziej Mam nadzieję, że za kilka tygodni dołączę do dyskusji o "Kosogłosie"

Zacząłem czytać "Kosogłos" i będzie to chyba najlepszy tom trylogii. Pierwsze trzy rozdziały połknąłem od razu, a moment, kiedy utwierdził mnie w przekonaniu, że cykl poszedł w dobrą stronę.

Super, kolejna pozytywna opinia Trochę mnie to uspokoiło, bo bałem się, że nieco zdziadziałem, że gust mi się przytępił i takie tam - a tu głosy na plus od trzech już osób, jedynie BrunoS się wyłamał Wspomniana przez Ciebie scena to faktycznie tak trochę obuchem w łeb - .

Mieliście jakieś ulubione postacie? Mi najbardziej przypadli do gustu Finnick i Haymitch. Pierwszy wzbudzał sympatię a przy tym był niebezpieczny (lubię taką kombinację), drugi zaś - zniszczony przez Igrzyska, potrafiący się jednak zmobilizować na czas walki, .

Mnie tam Katniss trochę wkurzała, chociaż summa summarum dobrze wykreowana postać, w ciekawy sposób wyewoluowała. Zresztą taki Harry Potter też mnie irytował i o wiele bardziej wolałem postaci z nieco dalszego planu. Może taki los głównych bohaterów

Ekranizacji jestem ciekaw, chyba wybiorę się do kina. Swoją drogą chociaż opis prezydenta Snowa nie do końca pasuje do Sutherlanda, to jednakże mało który aktor potrafi porazić tak złowieszczym wyrazem twarzy

Peeta z początku też mnie irytował, ale ostatecznie bardzo konsekwentnie ukazana postać i im dalej w las, tym większą do niego czułem sympatię. I jemu też kibicowałem w starciu Gale vs Peeta

A trójka, zgodnie z obowiązującymi trendami (i z tego, co widziałem) ma być rozbita na dwa filmy. Czyli pewnie chcą nawalić kupę scen batalistycznych.

Pierwsza część trylogii za mną. Sięgnąłem po nią po zapoznaniu się z tym tematem. I nie było tragedii. Chociaż to literatura młodzieżowa pełną gębą. Tego oczekiwałem i dlatego nie uznaję takiego stanu rzeczy za minus.

Książkę czyta się szybko. Pomysł jest znakomity, ale i niewykorzystany nawet w 50%. Zresztą to samo było w "Battle Royale". Ani tutaj ani w tym filmie (mangi nie czytałem) autorom zabrakło odwagi aby stworzyć coś o wiele bardziej dramatycznego. Wracając do książki. Narracja pierwszoosobowa pozwala się wczuć w skórę Katniss. I nie jest to złe, ale taki zabieg ogranicza mocno całą wizję świata jak i tytułowej rozgrywki. O wiele lepiej by to wyglądało gdybyśmy poznali więcej bohaterów. Ich los przynajmniej mógłby człowieka choć trochę przejąć.

"Igrzyska Śmierci" fajne są do silniejszego nakreślenia wątku romantycznego i zmiany zasad samej rozgrywki Wtedy akcja siada, zaczynają się nudne rozważania bohaterki, nie mówiąc o tym, że siada dramatyzm całej sytuacji.

Ogólnie jednak pozytywnie. Lubię takie historię. Reszta trylogii czeka już na półce.

Nie zgodziłbym się z tym, że pełną gębą, ale mocno zauważalny jest fakt, do jakiej grupy docelowej ta książka była początkowo skierowana. Kolejne dwa tomy powinny jednak zweryfikować nieco Twoją opinię na ten temat, więc razem z p.a. zachęcam czytać dalej.