Rok wydania: 1981

Bart Dawes uważa, że przegrał swoje życie. Dochodzi do wniosku, że jego los zawsze zależał od splotu nieszczęśliwych zbiegów okoliczności i złych wyborów. Najważniejsze sprawy: miłość, narodziny dziecka, praca - działy się jakby obok niego. Teraz widzi, jak znika dawny świat, w którym honor i uczciwość nie były pustymi słowami. Codziennie musi znosić głupotę i obłudę szefa, każdy nowy dzień dowodzi, że w małżeństwie również poniósł klęskę. Dlatego gdy bezduszna decyzja urzędników odbiera mu ostatnie rzeczy, dla których warto było żyć - małą pralnię i dom, decyduje, że się nie podda. Kupuje broń i rozpoczyna walkę o to, co najważniejsze...

Słaba rzecz, przewidywalna, męcząca. Chyba najsłabszy Bachman.

nie tylko ty

Mnie się ogólnie książka podobała. Mimo, że była obyczajowa to bardzo dobrze mi się czytało.

Kiepska książka... Na prawdę słaba, naciągana, a główny bohater to zwykła pierdoła. Czytać przeczytałem, ale ani się nie emocjonowałem, ani nie dopingowałem Bartowi.
Słabizna.

Był... dziwny  Chyba najgorszy główny bohater wymyślony przez Kinga.

murhaaja jestem z Tobą. Książka bardzo dobra. Można się utożsamić z Bartem. Na pewno lepszy Bachman od Wielkiego Marszu czy Chudszego. Wspominając tą książkę mam przed oczami perypetie Barta pełne melancholii, sentymentów i smutku. Nawet wątek z autostopowiczką jest świetny a finał pozamiatał. Zdecydowane 10 na 10

Bardzo polecam. Raczej mniej znana powieść Kinga/Bachmana. Bardzo podobał mi się sam pomysł na książkę. Gdybym znalazł się w sytuacji Barta to może nie postąpił bym jak on, ale byłbym pewnie równie rozbity. Świetne "dialogi" między Freddym a Georgem (czy jakoś tak). Zakończenie podobne do "Wielkiego Marszu". Podobne dlatego, że w sumie od samego początku wiemy jak cała historia się zakończy. Nie wiemy tylko jak do tego dojdzie.

No ja akurat też uważam, że Dawes to była po części pierdoła. Wiele rzeczy stracił tak naprawdę na własne życzenie. Książkę pamiętam słabo i jakoś średnio chce mi się do niej wracać, bo w czasie gdy ją czytałem akurat też mi się trochę życie popieprzyło

Są dwa gnioty które nie powinny ujrzeć światła dziennego na naszym rynku, a są firmowane nazwiskiem Bachman. Jeden to Rage, a drugi to Roadwork. W jednym tata go nie kochał, a w drugim USA.
Katastrofa i tyle. To nie jest osadzone ?gdzieś tam? tylko w USA, w konkretnym czasie i miejscu. Powiastka o niczym. Jak może porwać kogoś bohater który jest idiotą, na dokładkę z problemami psychicznymi? Cały świat jest winny za jego nieudolność, tylko nie on.
Wzbudza śmiech i litość a nie współczucie. Zaczyna się od ?robił to co robił i nie pozwalał sobie na myślenie? i tak jest przez całą powieść.
Gniot tak straszny, że nic ze sposobu narracji Bachmana nie jest w stanie go uratować.
Jak kogoś rajcuje amerykańska wersja przeciwnika budowy obwodnicy Augustowa, albo osoby która wini cały świat za to że jest nieudacznikiem, to polecam.
Dialogi średnie, narracja znajoma, bohater idiota, historia przewidywalna i infantylna, zakończenie takie samo i dla mnie wyjaśnione w epilogu, więc nie ma żadnej zagadki i domniemywania.
Na początku słabo, a później już tylko gorzej. Jedna z książek, które nigdy nie powinny powstać.

Nie wiem jak można pisać, że jest to powieść o niczym. Takie zachowanie jest ignoranckie albo typowo żeby rozruszać dyskusję. Dla mnie jest to książka o człowieku, który traci wszystko na czym mu zależało czyli syna. Człowieka, który nie chce rozstawać się z miejscami mu bliskimi i przywołującymi dobre wspomnienia. Nie chce stracić ostatniego miejsca łączącego go z Charliem. Nie wiem czy to jest taki głupie i gniotowate. Może to nie są wyżyny twórczości Kinga ale niziny też nie.