Nie mam zamiaru nic rozruszać bo wypisałem wszystko co mi się nie podoba w tej książce i nic nie dodam. To, że Ty widzisz w niej to co widzisz, nie znaczy że inni też. Tak samo nie znaczy to że jeśli to jest dla mnie gniot, to będzie dla każdego.


Aż 10 tak słabych Kingów to bym nie znalazł. Dla mnie jak na coś, co jest podpisane Bachman, to masakrycznie słaba pozycja.

Mój pierwszy post na nowym forum O.o
"Ostatni bastion Barta Dawesa" uważam za jedną z ciekawszych pozycji w dorobku Kinga. Przede wszystkim ze względu na sposób nakreślenia problemu jednostki pozostawionej samej sobie w walce z amerykańską administracją. Dziwią mnie stwierdzenia, że książka nie zaskakuje zaskoczeniem. Myślę, że nie była pisana po bo, aby "zaskoczyć". Dla mnie osobiście ważne były spostrzeżenia bohatera na temat świata (rzeczywistości?), w którym przyszło mu funkcjonować oraz napięcie towarzyszące postaci w drodze do obranego przez nią celu.

Rozwinąć wątek?

Dla mnie "Ostatni bastion Barta Dawesa" to przede wszystkim przykład rzeczywistości (w tym wypadku amerykańskiej, choć i ostatnimi czasy i polskie realia mają tu odzwierciedlenie), w której jednostka nie ma szans w starciu z rządową biurokracją (chyba nie jest to do końca dobre słowo, ale o 7 rano tylko ono przychodzi mi do głowy, tak na szybko ). Nie mam zamiaru w tym momencie rozwodzić się na ile King przejaskrawiał fakty, ale będąc historykiem z wykształcenia czytałem niejednokrotnie o aktach wywłaszczania obywateli w imię dobra ogółu (cokolwiek za tym hasłem się kryje). Według mnie pisarz położył szczególny nacisk na prezentacji właśnie takiego aktu oraz bohatera, który z dnia nadzień traci cały dorobek swojego życia w imię nowej drogi, bo świat idzie naprzód. Owszem proponuje mu się pieniądze - i to nie małe - ale są ludzie, dla których miliony to nie wszystko. Domy, wspomnienia, te rzeczy są dla takich ludzi bezcenne, ale bezduszna machina wywłaszczająca tego nie rozumie. Człowiek pozostaje sam.

Idźmy dalej. Według mnie Bart Dawes to postać tragiczna. Każdy, kto czytał tą książkę wie, że zakończenie można przewidzieć po dosłownie kilkunastu stronach. W porządku. Może właśnie oto Kingowi chodziło? Może chciał ukazać Barta Dawesa jako człowieka-marionetkę - bezwładnego, rzucającego się, kipiącego nienawiścią do takiego, a nie innego porządku świata, w którym żyje - podporządkowaną losowi. Człowieka, który cokolwiek by uczynił i tak stoi na przegranej pozycji. Jeżeli przyjmie propozycję rządowe to wyrzeknie się pewnych wartości, które kocha (to zdecydowanie odpowiednie słowo) ponad wszystko (też bym kochał to, na co pracowałem przez całe swoje życie). Jeżeli tego nie zrobi to pozostanie w punkcie wyjścia , czyli wielkie "BUUM". Przeznaczenie, los to coś z czym Bart Dawes nie może wygrać.

Nie pamiętam, w którym miejscu Bart wypowiada się na temat Etyki Psa Tresowanego. Według niego społeczeństwo amerykańskie - pewnie nie tylko ono - jest sterowane (np. przez rząd, media, itd.), kształcone w pożądanym celu. Rozwodzi się także na tym, jak bardzo niszczona jest jednostka, która nie chce poddać się tresurze.

Na pewno wypaczył, ale czy znowu tak bardzo? Bart Dawes w obronie swojego dorobku życia podejmuje dość skrajną próbę jego uratowania. Jakiś czas temu starsza kobieta broniła ogródek działkowy przed buldożerami własnym ciałem. Siłą ją odciągali. Nie uwierzyłbym, gdybym nie zobaczył na własne oczy. I gdybym o tym napisał, pewnie wiele osób posądziłoby mnie o przejaskrawianie.


Dla Barta istnieją i chyba to się liczy Czy zwariował? Być może. Do końca nie mógł pogodzić się z losem, więc w końcu nie wytrzymał. Jakieś symptomy schizofrenii na pewnie może zauważyć.
Czy jest półgłówkiem? Stracił pracę, stracił żonę, stracił dom i jeszcze wszyscy mu wpierają, że to dla dobra kraju. Według mnie miał prawo zachowywać się irracjonalnie.

Każdy odbiera tą powieść inaczej

Przeczytanie tej książki zajęło mi 1 dzień, i byłem nią zmęczony. Najpierw minusy...
Główny bohater, którego postępowanie było chwilami kompletnie irracjonalne. Zupełnie nie rozumiałem niektórych jego decyzji. Tak naprawdę sam sobie zgotował ten los.
Jak na Bachmana, zupełny brak tej głębi, którą zaobserwowałem w innych książkach. WM, Chudszy czy Uciekinier miały swoje morały ( i ciekawszy przebieg wydarzeń) a tutaj tego zupełnie zabrakło.
Niby walka o sprawiedliwośc... ale on sam zapewnił sobie zrujnowanie życia, bo przecież mógł z tego wybrnąc.

Plusy
2 świetne sceny- trip na meskalinie (krrrrrrryształy ) oraz scena finalna.
2 ciekawsze postaci- Magliore oraz Olivia. Wprowadzili trochę życia.

Ogólnie sam dół rankingu. Ciekawe czy czytając dalej natknę się na coś gorszego. No, ale te o najgorszych recenzjach mam jeszcze przed sobą

Zgodnie z kolejnością chronologiczną, następną powieścią Bachmana jest "Ostatni bastion Barta Dawesa". Jest to bardzo ciekawa książka, która wcale nie ustępuje "Wielkiemu marszowi". Wydaje mi się, że wiem już czego spodziewać się po kolejnych tytułach tego autora, pomimo różnorodności fabularnej zarówno "Wielki marsz" jak i "Ostatni bastion..." porusza temat wartości jednostki ludzkiej we współczesnym świecie.
Historia Barta Dawesa to odzwierciedlenie życia przeciętnego Kowalskiego, którego dotknęła najstraszliwsza rzecz jaka może przydarzyć się człowiekowi, czyli śmierci własnego dziecka. Najlepiej zrozumieją ten tekst ci, którzy sami są rodzicami i kochają swoje pociechy nad życie. Nie raz rozmyślałem o sytuacji w jakiej znalazł się Bart i nie wiem czy dałbym radę pozbierać się po czymś takim. Autor świetnie wczuł się w tę rolę, muszę przyznać, że dialogi pomiędzy Fredem i Georgem sugerujące objawy schizofrenii trochę mnie zaskoczyły. Jednak im dalej w las, tym wszystko wydaje się mieć swój sens. Akt wywłaszczenia jest tylko przysłowiowym gwoździem do trumny, impulsem dzięki któremu Bart wreszcie wybrał sposób na rozprawienie się ze swoim życiem. Smutne ale prawdziwe, być może jest w tym szaleństwo, ale jestem w stanie zrozumieć motywy działania głównego bohatera.
Na uwagę zasługują świetnie wykreowane postacie drugoplanowe, dosłownie samo życie jest w nich zawarte.
Kiedy przeczytałem wszystkie posty w tym wątku nie mogłem uwierzyć w niektóre stwierdzenia, przytoczę parę z nich:

 
Pierdoła? Facet, który jest wykształcony, ma całkiem niezłą posadę, własny dom i rodzinę? Facet, który po stracie ukochanego syna nie może się z tym pogodzić? Łatwo jest oceniać kogoś z boku, gorzej samemu stanąć z takim problemem twarzą w twarz.


 Normalnie nie wierzę własnym oczom! A oto najlepsza odpowiedź na twoje słowa - "Widzę że są osoby które coś rozumieją z tego jakie miał problemy Bart, bo ja ich nie kumam."

 Przecież Bart nie traktował nikogo jak wroga, po prostu kiedy zdecydował ze sobą skończyć (w przeciwieństwie do żony nie pogodził się ze śmiercią syna), wykorzystał całe to zamieszanie z autostradą po to aby nakierować media na pewną niesprawiedliwość społeczną, nadał swojej śmierci jakiś sens gdyż bał się zwykłego samobójstwa. Gdyby Bart nie był wrażliwy to jego losy potoczyłyby się zupełnie inaczej i nie byłoby tej książki. Jeśli chodzi o szaleństwo Barta, to jakoś dziwnym trafem jego postępowanie było bardzo racjonalne do samego końca, nikogo nie skrzywdził, pomógł wielu osobom i pozamykał pewne sprawy do samego końca. Tak nie postępują szaleńcy.    
   
"Ostatni bastion Barta Dawesa" to brutalna rzeczywistość, która wali prosto między oczy. Każdy ma swoje zasady i klnie ile wlezie na tych co rozdają karty, jednak niewielu ma tyle odwagi aby postawić się pewnym stereotypom. Każdy dba tylko o swój tyłek, każdy ma nad sobą szefa i przeważnie jest dla niego nikim. Jedyne oparcie to najbliższa rodzina, co jeśli jej zabraknie?   

Nie uczepiłem się bo to jest fakt, przez całą książkę autor przypomina o tym fakcie. Dysproporcje społeczne, niesprawiedliwość, wzrost cen paliwa, to wszystko to tylko zasłona dymna dla prawdziwego powodu postępowania Barta. Takie rzeczy siedzą w każdym człowieku i to bez względu czy mieszka w USA czy w Polsce. NoBoDy, nie mów mi, że wszystko w naszym kraju jest pod tym względem OK i nie masz zastrzeżeń do pracy polityków, urzędników, czy swoich przełożonych. Jesteś dla nich nikim tak samo jak Bart Dawes.

Książka pojawiła się w zapowiedziach ptasiego wydawcy. Z adnotacją tytuł polski nieustalony, więc możliwe że pracuja nad jakimś alternatywnym...

Albo czegoś nie zrozumiałem, albo facet ma takie głupie zamiary tylko dlatego, że musi się przeprowadzić. Pomysł dla mnie kompletnie słaby, liczyłem na dużo dłuższą akcję. No i zakończenie, wiadomo, przewidywalne.

Dzisiaj skończyłem czytać tą książkę i uważam to za całkiem fajny kawałek lektury. Początek jest dość nudny ale potem King umiejętnie rozwija pewne wątki, co prawda finałowa scena jest bardzo krótka i moim zdaniem zakończenie sprawia wrażenie napisanego na szybko aby to jakoś skończyć. Ale sam pomysł na fabułę o facecie, który nie potrafi pogodzić się ze śmiercią dziecka i tym, że przez budowę autostrady ma stracić ogrom wspomnień związanych ze swoim domem i miejscem pracy był dobrym pomysłem Kinga. Dla mnie solidne 7/10.