Moim zdaniem zdecydowanie najlepsza część sagi. To tutaj kiedy w świecie pośrednim jest jeszcze kilku rewolwerowców poza Rolandem podobało mi się najbardziej. Przede wszystkim poniosły mnie relacje między Rolandem a Susan. Uważam, że opisana w MWIV opowieść o młodzieńczej miłości tej pary wmieszana między klimat mrocznowieżowy, a takie klimaty pojedynków dzikiego zachodu, sprawił, że pochłonęłą mnie ta część bez reszty. Do pełnego obrazu dochodzi paskudna Rhea no i kolejny kingowy dramat na koniec, który sprawia, że emocje przy czytaniu tego tomu przechodzą ze skrajności w skrajność. Dla mnie ta część to kwintesencja MW, naprawdę odpłynąłem czytając. Gdyby Mroczna Wieża w pozostałych tomach utrzymała poziom tego to byłby to dla mnie numer 1 u Kinga.

Po tym co napisał marek i p.a. nie zgadzam się jedynie z tym, że jest Mono. Pisałem już, że to idealny łącznik między tomami i ja to odbieram in plus.

Dodam od siebie jedynie tyle, że wreszcie King pokazał nam to co się zapowiadało od dawna, czyli prawdziwego Rolanda i jego wnętrze. Okazuje się że ten drań jakim jest, nie zawsze był draniem i jeszcze sporo dobrego w nim zostało, czego prześwity pojawiają się co i raz w całej sadze.
Jak nie lubię bełkotu o miłości, tak wyjątkowo mnie King zachwycił. Pokazał że pomimo szkolenia, indoktrynacji i prania mózgu, racjonalnego myślenia, wyższe uczucia zawsze wygrywają. Naiwne ale jakie fajne i miłe. Kupuję w całości. Zdecydowany mio numero uno całej sagi.

Ja również IV tom Sagi wspominam najlepiej. Niesamowity klimat. Lubię jak podczas czytania książka wręcz mnie pochłania i jestem otoczona tym światem. W tym przypadku tak było i to ogromny plus.

Nie zgadzam się z opinią, że jest to najlepsza część :p Dla mnie jest jeden, jedyny argument: miłość Rolanda i Susan. Nie lubię takich ckliwych, romantycznych rzeczy w książkach. Nie mniej wszystko inne mi się podobało: cała intryga, miejsce akcji, bohaterowie. A ponadto klimat i wręcz powalające nawiązanie do Bastionu- to nie było delikatne nawiązanie, czy też rzecz, którą zrozumieją ludzie znający na wylot twórczość Króla. To był po prostu strzał w pysk  A finałowa akcja z Susan... nie wiem co pisać. O mało się nie 

I wszystko w temacie. Master nie miałeś nigdy naście lat? Toć Rolandowi ledwie pierwszy koper się zapuścił. Naiwnie i głupio, taka... cielęca miłość.

Miałem "naście" lat, ale dopiero teraz, mając prawie 25 lat znalazłem drugą połowę, więc wiesz 
Akurat zabrałem się teraz drugi raz za MW (jestem na Rolandzie i mam przestój, bo sesja), więc zobaczę jak tym razem odbiorę tę książkę i nie omieszkam podzielić się wrażeniami 

Niekoniecznie aż tak bardzo. O ile się nie mylę cały drugi sezon serialu (między 2, a 3 filmem kinowym) ma opowiadać historię młodego Rolanda.

Pewnie masz rację (kurcze, muszę się wreszcie za te komiksy zabrać...), ale to nie wina "Czarnoksiężnika i kryształu", że powstały takie komiksy. Tzn. chodzi  mi o to, że nie powinny one rzutować na ocenę tego tomu.

Dzisiaj skończyłem wreszcie "Czarnoksiężnika i kryształ", uff - co za tomiszcze!
Muszę przyznać, że jako kontynuacja "Ziem jałowych", ten tom spełnił moje oczekiwania w stu procentach. Zaskoczyła mnie tylko trochę szczegółowość wspomnień Rolanda. Można powiedzieć, że prawie cały IV tom poświęcony jest temu zagadnieniu (a to ponad 800 stron), w każdym bądź razie czyta się go wyśmienicie. Ale zacznijmy od początku.
Na przystawkę dostajemy finałową rozgrywkę z Blainem Mono, którą autor zapoczątkował na finiszu III tomu. Może to i dobrze, że tak się stało, bo dzięki temu mamy wyraźny łącznik pomiędzy tymi księgami. Poza tym tak bardzo byłem ciekawy wyniku tej potyczki, że od razu zabrałem się za jej kontynuację.
Wkrótce potem nasze ka-tet dociera do Topeki w stanie Kansas. Okazuje się, że dzięki szalonemu pociągowi znaleźli się we współczesnej Ameryce zdziesiątkowanej wirusem supergrypy. Tracąc ślad promienia i nie wiedząc co dalej robić ruszają w dalszą drogę.
Pewnego wieczoru, po rozbiciu obozowiska, Roland podejmuje obiecaną wcześniej towarzyszom opowieść o swej wielkiej miłości. Dokładnie na taki ruch autora czekałem, nadszedł czas aby dowiedzieć się czegoś więcej o przeszłości niebieskookiego Rewolwerowca.
Nie wiem dlaczego, ale wszystko co związane jest ze światem Rolanda pochłania mnie bez reszty. Począwszy od samych postaci, poprzez tradycje, obrządki i zasady w nim panujące, a na wzajemnym szacunku i pięknym języku kończąc. Świat powstały ze skrzyżowania westernu i średniowiecznego rycerstwa jest niesamowity.
Historia trójki przyjaciół: Rolanda, Cuthberta i Alaina wciągnęła mnie na maksa. Wyprawa do Baronii Zewnętrznych jako oficjalnych przedstawicieli Afiliacji, w połączeniu z miłością Rolanda i Susan, stworzyła niezwykłą przygodę. A chrzest bojowy młodych Rewolwerowców to prawdziwy majstersztyk. Można by tu pisać bez końca o tym epizodzie, ale nie ma co za wiele zdradzać.
Kiedy Roland kończy opowieść wiele pytań pozostaje jednak jeszcze bez odpowiedzi.
"Czarnoksiężnik..." kończy się potyczką z Martenem w szklanym pałacu, po czym w dziwny sposób nasz ka-tet wraca na ścieżkę promienia. Czas ruszyć w dalszą drogę do Mrocznej Wieży razem z "Wilkami..."! Do usłyszenia.

Chwilowo powróciłem do MW4 i od razu fajną rzecz przeczytałem, na którą wcześniej nigdy nie zwróciłem uwagi.

Cytat z MW4, ale spoiler z MW7.
Jak Roland pierwszy raz zagląda w kryształ to widzi między innymi:


Rewelacyjne to jest, że już w 4 tomie mówią nam dość wyraźnie jak zginie jedna z postaci, czego w zasadzie nie możemy pamieać czytając MW7. Ja MW4 czytałem jakieś 3-4 razy, ale jeszcze nigdy dotąd po MW7, którą czytałem na razie tylko raz, więc nigdy na to nie zwróciłem uwagi. Co ciekawe ta scena jest też w komiksie (Długa droga do domu #3 o ile się nie mylę) i ja ją wychwałem pod niebiosa ponownie sądząc, że to wymysł scenarzystów komiksu. No za cholere nie wiedziałem, że to kolejna adaptacja "smaczku" z ksiązki. Naprawdę świetnie się czyta MW znając już całość i mając w pamięci wydarzenia opisane w komiksie. Masę drobiazgów się wtedy wyłapuje. Jedyna różnica to, że w komiksie ta scena jest już w drodze powrotnej do domu, a w książce po pierwszym starciu, ale jeszcze przed ostateczną bitwą. Tylko o ile mnie pamięć nie myli to w komiksie Roland zagląda w kryształ po raz pierwszy dopiero po bitwie.