Jestem w połowie Domu Śmierci, i jest cholera kapitalnie.
Klimat, akcja, fabuła.
Póki co książka wyrasta na jedną z lepszych w tym tysiącleciu  
Żeby tylko nie spi(*&%*$ tego jakim kaszaniastym wątkiem nadprzyrodzonym na koniec książki.
Błagam nie piszcie że tak zrobił  
Póki co Dean wpasował się w mój gust świetnie.

///Skończona. Świetna książka...

Co do Domu śmierci, to jestem mega pozytywnie zaskoczony  , chyba już to kiedyś pisałem (Bez tchu) ale napiszę jeszcze raz, otóż książka przypomina mi Nieznajomych   (chyba wszystko mi teraz przypomina tą książkę).
Choć może bardziej fabularne przeciwieństwo Nieznajomych? Tu też mamy wielu równorzędnych bohaterów, z tym że są  znajomymi, bo łączy ich jeden dom  .
Mniejsza z tym, książka jest o niebo lepsza od ostatnich jego u nas dokonań: takich sobie Recenzji i Mrocznego popołudnia, a nawet przyzwoitego Bez tchu. Posunę się do stwierdzenia, że jest to drugie miejsce w tym tysiącleciu zaraz po niesamowitej bezkonkurencyjnej Apokalipsie  .

Poczytałem sobie opinie o Domie, i są dość rozbieżne cholera. Jednym się bardzo podoba, innym w ogóle. Ja należę oczywiście do fanów  .
Kolejny raz trzeba docenić DK, jeśli chodzi o kreację bohaterów (nie czytałem jeszcze wtedy waszych opinii), bo jest to ekipa niezwykle barwna. I cóż do kolekcji spaczonych umysłów morderców Dean dodał kolejnego członka  . Mickey Dime ze swoimi chorymi myślami kradnie całą książkę, może nie jest najgłówniejszym z bohaterów, ale jest genialny w swojej pozornej prostocie.
Mamy też rozbudowany wątek młodej osoby, a raczej dwójki, i to dość niezwykłej  .
Bałem się że znów dostaniemy w środku jakiś wciśnięty na siłę przerywnik fabularny z goldenami, ale tym razem Dean nam tego oszczędził, w zamian dając ciekawy koci duecik  .

W podsumowaniu napiszę że nie rozczarowałem się, książka od początku do końca trzymała w napięciu, wszystko na swoim miejscu, nic mnie jakoś nie zaskoczyło negatywnie, ani też nie zaobserwowałem żadnych głupich momentów.
Mega ekstra   .

PS. może jedynie dwie trzy rzeczy:

...ależ był psi (Goldenowy) wątek. Fakt faktem malutki i w końcówce... ale jednak DK nie mógł się oprzeć 

Przeczytałem na razie pierwszą część (tak na marginesie równy podział książki na pół nasuwa mi pytanie "czy to miały być dwa tomy?"). Zalatuje mi poważnie grą Silent Hill, ale nawet jeśli w jakimś stopniu Dean się tym wzorował to zdecydowanie na plus. To kolejna po "Co wie noc", "Masce" i "Apokalipsie" książka, która tak świetnie dozuje napięcie i trzyma znakomity klimat. Uwielbiam tą różnorodność u Koontza