Bardzo z chęcią bym dowiedział się więcej o kabale - jeżeli znasz jakieś książki o niej (po polsku, oczywiście) to z góry dziękuje za listę propozycji. Tak samo o religiach Hinduskich

Moshe Idel - Kabała. Nowe Perspektywy
http://www.nomos.pl/products/225/p/264

Gershom Scholem - Mistycyzm żydowski i jego główne kierunki
http://www.aletheia.com.pl/index.php?site=wydawnictwo&action=tytuly&id=3

John L. Brockington - Święta nić hinduizmu
http://kultura.wp.pl/title,John-L-Brockington-Swieta-nic-hinduizmu,wid,12110026,wiadomosc.html?ticaid=1c5b4

Eugeniusz Słuszkiewicz - Pradzieje i legendy Indii
http://czytelnia.onet.pl/0,1394,0,1,nowosci.html

Tu muszę pogrzebać, w tej chwili mam pod ręką tylko rzeczy oczywiste, ale w wolnej chwili pokopię po książkach.

Może nie jest to religioznastwo, ale szkoda robić osobny temat: Zbierałem się do tego kilka lat i w końcu nie wytrzymałem. Czytam Boga urojonego Dawkinsa. Autora znam głównie z jego jakiś dyskusji i przemówień, które oglądałem w Internecie. Zawsze sprawiał na mnie wrażenie człowieka o wielkiej elokwencji, doskonale znającego erystykę - słowem świetnego mówcę. Czytam i jak najbardziej przekłada się to na jego pisarstwo. Podobnie jak przekłada się to, że zupełnie nie zapowiada się na to, bym miał stracić pod wpływem tej książki wiarę. Po tych śmiesznych 80 stronach czuję się Dawkinsem rozczarowany. Nie czuję się kompetentny do dyskusji z jego poglądami, ale mam wrażenie, że w dużej mierze rzeczywiście książka ta opowiada o bogu urojonym - przez Dawkinsa, na potrzeby książki. Porusza kwestie, z którymi trudno się nie zgodzić - jak nadmierne uprzywilejowanie religii w życiu, polityce itd., ale też zwyczajnie zdaje się zupełnie nie rozumieć, czym wiara może być. Podobnie rozczarowuje mnie tym, że nie powołuje się na właściwie żadną literaturę przedmiotu - za to obficie cytuje różnych intelektualistów. A jak wiadomo intelektualista to istota, która wcale nie jest omnipotentna, która może być autorytetem - ale nie w każdej dziedzinie! Słowem - jak na razie jestem rozczarowany - ale też będę czytał dalej.

Ktoś zetknął się z poglądami tego pana? W sumie nietrudno chyba o to, jest dosyć popularny.

Czytałam Boga urojonego. Lektura ubawiła mnie bardzo, cóż poczucia humoru i elokwencji Dawkinsowi nie brakuje. Jednak to nie wystarczy, żeby nawet takiego niedowiarka jak ja odwieść od wiary. Powiem więcej, wyobraziłam sobie ziszczenie wizji Dawkinsa, świat w którym z uwagi na to, że Boga nie ma, funkcje owegoż Boga przejmują ludzie. To ja już wolę zabobony - bez względu na to, czy katolickie czy inne. Nie bardzo też rozumiem, dlaczego obalenie wszystkich dowodów na istnienie Boga ma być od razu dowodem na jego nieistnienie. No i ta "śmiała deklaracja": uwierzę w Boga, jeśli tylko ktoś mi udowodni niezbicie, że on istnieje. Czyli ten człowiek nie bardzo rozumie, czym się różni wiara od wiedzy. Poza tym, cokolwiek dobrego o inteligencji i elokwencji Dawkinsa by nie mówić, pisząc Boga urojonego popełnił drobny błąd, pisząc już we wstępie, iż ma nadzieję, że po przeczytaniu jego pracy każdy do tej pory wierzący czytelnik zostanie ateistą... Mnie to od razu nastawiło na nie dla jego intencji. Może, gdyby tą swoją wiarą podzielił się w słowie końcowym, inaczej bym do całości podeszła. A może nie ;-)
Odpowiedzią na Boga urojonego i inne tego typu pozycje (których nie czytałam) jest praca Davida Berlinskiego Szatańskie urojenia. Ateizm i jego pretensje naukowe. Jak dla mnie równie nieprzekonująca, jak Bóg urojony, a z nieco mniejszym polotem pisana. Tylko z większym chyba szacunkiem dla ludzi reprezentujących odmienne poglądy.

Abstrahując od tego, czy Bóg rzeczywiście istnieje, czy nie (bo jakże dyskutować z tymi, którzy WIEDZĄ, że nie istnieje), drażni mnie (delikatnie mówiąc) wyśmiewanie się z tych, którzy wierzą. Poczytałam sobie niedawno książkę Cud w medycynie, gdzie lekarze różnych specjalności mówią o tych cudach, których sami byli świadkami, a definicję "cudu" podaje każdy lekarz wg własnego rozumienia tego słowa. W książce tej jest mowa m.in. jak dużą rolę odgrywa wiara w procesie dochodzenia do zdrowia. Uwagi tego typu widzę też w książkach mówiących o tym, jak sobie radzić w walce z przewlekłymi chorobami. W kolejce do przeczytania czeka też u mnie Zaskoczony radością C.S.Lewis, na ile wiem, także książka traktująca o wierze i to z perspektywy człowieka, który nawrócił się z ateizmu, i generalnie chciałabym poczytać trochę o relacjach Lewis - Kościół.
Czytając ww. książki, mówiące o roli wiary w życiu zastanawiam się, ile ludzi po tym, jak Dawkinsowi czy jemu podobnym udało by się udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że żaden bóg nie istnieje, popełniłoby samobójstwo, ew. zmarło, gdyż ich choroby dałyby znać o sobie ze zwielokrotnioną siłą.

edit:
Co się zaś tyczy poglądów Dawkinsa zetknęłam się tylko z dość skrótowym omówieniem w różnych artykułach w prasie koncepcji samolubnego genu, ale powiem szczerze, że nuży mnie sprowadzanie w sumie dość skomplikowanych ludzkich zachowań do koncepcji, że sterują nami geny, które dążą do przeżycia za wszelką cenę i decydują, kiedy człowiekowi opłaca się eliminować bliźnich, a kiedy z nimi współpracować, czy nawet dla nich poświęcać. Nuż mnie to na tyle, że po Samolubny gen tego pana raczej nie sięgnę. Z czego "raczej" bynajmniej nie oznacza "nigdy i z całą pewnością nie" 

Jest inteligenty. W końcu Bóg urojony to nie jedyna jego praca, a innymi zdobył uznanie w świecie. Choćby wspomniana przeze mnie koncepcja samolubnego genu - by ją wypracować wymagała wielu badań i sama w sobie nie jest interesująca. A to, co pisze w Bogu urojonym świadczy też o tym, że to bardzo oczytany facet i Pismo Św. zna lepiej niż niejeden fanatyk religijny... zresztą, wierzący ma za oręż swoją wiarę, człowiek, który tej wiary nie posiada, musi posiadać wiedzę.
I jednak stawiam na to (choć może rzeczywiście niesłusznie mu pochlebiam), że jest dość inteligentny, by widzieć to, co może godzić w jego koncepcje i wystarczająco zarozumiały, by przyjąć postawę: jeśli fakty przeczą moim koncepcjom, tym gorzej dla faktów. Co więcej, swoje zdanie uważa za tak oczywiste, że wszystkich, którzy posiadają odmienne z góry traktuje jak idiotów... To kolejna rzecz, która mnie odrzucała od Boga urojonego.

No, mnie (raczej wątpiącej jak naprawdę wierzącej) Dawkins też na ateistkę nie przerobił  . Umocnił raczej moją wiarę niż wątpliwości. Generalnie odnoszę wrażenie, że lektura Boga urojonego "uczyni ateistami" tych, którzy do tej pory msze niedzielne i świąteczne traktowali w kategoriach rytuału: w pon.-pt. wstaję, jem śniadanie, idę do pracy... w niedzielę i święta wstaję, jem śniadanie, idę do kościoła. A czemu tak? Bo tak się robi... I jak taki ktoś poczyta Dawkinsa może rzeczywiście zapytać siebie: a po co mam do kościoła chodzić, przecież to wszystko to bzdura... Natomiast jeśli ktoś wierzy fanatycznie, to się oburzy: jakim prawem ateista ośmiela się pisać o Bogu. A kto wierzy prawdziwie, pochyli tylko głowę z politowaniem i ze smutkiem pomyśli ile pan prof. traci będąc niewierzącym. Bo zaiste trzeba być zarozumiałym, by wierzyć, że jedną publikacją zmieni się światopogląd, a co gorsza, wiarę większości ludzi.

Prokopiuk to niesamowicie ciekawy człowiek . W ramach Gnosis co miesiąc wygłasza wykłady w muzeum etnograficznym w Warszawie. Przynajmniej robił to przed wakacjami... mam nadzieję zdrowie mu dopisuje i nadal będą się odbywać. Z zapartym tchem słuchałam jak opowiadał o swoich wcieleniach... i o koncepcjach reinkarnacji w chrześcijaństwie.

Książka McGratha to niestety głównie polemika z poglądami Dawkinsa. Niestety - bo po prostu nie jest to jakieś dzieło kompletne o obszerne, a po prostu sprostowania błędów oponenta. Napisane jest w sumie nie najgorzej, ale zwyczajnie nie ma tu mowy o podobnej obszerności i koncepcie jak w "Bogu urojonym" - zwłaszcza, że McGrath polemizuje ze wcześniejszymi książkami Dawkinsa i niewiele ponadto. Ale i tak polecam

A eseje Prokopiuka polecam ogromnie. Nie są zbyt łatwe, ale bardzo ciekawe - niekoniecznie tylko dla gnostyków.

Książka/esej będący potępieniem religii w ogóle, jest dużo prostsza do napisania, niż równie kompleksowa apoteoza wiary jako takiej. Główną przeszkodą jest fakt, że zazwyczaj wiary będzie bronił człowiek wierzący, a więc będzie bronił nie tyle wiary w ogóle, co swojej wiary. Więc może albo napisać pracę dowodzącą wyższości/słuszności swojej religii albo zabrać się za obalanie argumentów Dawkinsa i jemu podobnych. Albo pisać książki o zdrowiu zarówno fizycznym jak i psychicznym, gdzie lekarze i ludzie wyleczeni mówią, jak bardzo w procesie dochodzenia do zdrowia wiara bywa pomocna. W tym przypadku nawet nie mam sensu zastanawiać się, czy bóg (rozumiany jako dowolnie wybrana siła wyższa) istnieje czy też nie, nie ma sensu dowodzić jego istnienia gdyż tu będzie się liczyć sama wiara i jej pozytywne skutki dla wierzącego.