Skończyłem właśnie Jedyne dziecko, była to moja czwarta książka Jacka Ketchuma. Cóż mogę rzec, na kilka chwil po odłożenia książki?? Jedno na pewno... Ketchum znów spełnił moje oczekiwania co do opowiedzianej historii. Przede wszystkim styl. Nie ma w JD dłużyzn czy jakichś niepotrzebnych momentów, które miałyby nabić trochę stron tu i ówdzie. Konkrety i opisowy pragmatyzm to w przypadku tej pozycji wielkie plusy. Najlepszym przykładem jest pierwsze kilkadziesiąt stron powieści, gdzie Ketchum przedstawia nam głównych bohaterów i prowadzi czytelnika przez najmłodsze lata ich życia, by bardzo szybko i płynnie przejść do tzw. konkretów, dziejących się już w ich życiu dorosłym.

Takie postawienia sprawy prowadzi do tego, że czytelnik przewracając kolejno strony rzeczywiście bardziej skupia się na owych konkretach (dla mnie w tym przypadku była to sama historia), niż na  bohaterach z którymi, w przeciwieństwie do innych książek Jacka jakoś specjalnie się nie zżyłem. Dla mnie najważniejsza w tej książce jest sama opowieść i to co ze sobą niesie. Bohaterowie którzy ją tworzą, schodzą tu na dalszy plan.

Tym razem Ketchum nie epatuje tak mocno scenami, które wbijają w fotel i miażdżą psychikę. Oczywiście, nie byłby sobą, gdyby czytelnik parokrotnie nie przetarł oczu czy lekko się wzdrygnął, ale do DzS, PS, czy Straconych pod względem ostrości scen trochę jej brakuje. Choć wulgarnością słownictwa (niezapomniany Ray Pye, który w porównaniu do głównego bohatera JD wydaje się być grzecznym chłopcem) na pewno tej ostatniej dorównuje.

Jeśli chodzi o różne komentarze odnośnie twórczości Ketchuma, to często spotykam się ze stwierdzeniem (może tylko czysto marketingowym), że najdojrzalszą jego książką są Straceni. Ja, na podstawie 4 dotychczas przeczytanych książek tego amerykańskiego pisarza uważam, że Jedyne dziecko bardziej zasługuje na to miano. Ketchum nie skupia się w niej już na bezwzględnym i często nieuzasadnionym opisywaniu kreatywności człowieka w praktykowaniu makabry, która wymierzona jest w bliźniego. W JD te kilka naprawdę ostrych scen, które się w niej znajdują to naprawdę minimum jakie Jack musiał w niej umieścić, by zbudować obraz bohaterów i ukazać relacje ich łączące. Ale tak jak pisałem, nie ma tu nic więcej co by się w niej znaleźć nie musiało.

W JD ważna jest bowiem całkiem inna kwestia. Chodzi tu przede wszystkim o walkę jednostki z systemem. W JD chodzi oczywiście o szeroko pojmowany wymiar sprawiedliwości, choć przesłanie książki można odnieść do chyba każdego elementu życia publicznego, społecznego gdzie jednostka pragnie dziś podjąć walkę z korporacjami, różnymi grupami czy całym systemie organizującym życie w społeczeństwie, gdzie pełno jest luk, kruczków i paradoksów pozwalającym co sprytniejszym kpić z owych instytucji...
Kończąc, uważam JD za książkę naprawdę dobrą bo jest na swój sposób wartościowa. Smutne w niej jest niestety to, co jest bardzo charakterystyczne dla Jacka Ketchuma... mianowicie całkowita bezradność czytelnika w trakcie lektury, co pomimo przeczytanych już czterech książkach Jacka dalej strasznie mnie wkurza. Polecam!!!

Wczoraj przed północą skończyłem swoje drugie - po "Straconych" - spotkanie z prozą Ketchuma  . Mowa o "Dziewczynie z sąsiedztwa", o której to powieści tak naprawdę trudno wypracować jakąś błyskotliwą opinię  . Książka doprawdy wstrząsająca w opisach zezwierzęcenia młodzieży, psychozie ich opiekunki, totalnej znieczulicy narratora oraz cierpieniach napastowanej na kartach książki bohaterki  . Powieść spełnia swoją rolę: przeraża czytelnika, wgniata go w fotel, szokuje i nie pozwala mu ani na moment na spokojnie odetchnąć i pozbierać myśli w trakcie lektury, a nade wszystko utwierdza w okrutnej prawdzie o gatunku ludzkim: nie tygrysy, aligatory czy rekiny są największymi drapieżnikami świata, ale ludzie z krwi i kości!!  

Ketchum jakby usypia czujność czytelnika potęgując w ten sposób poziom napięcia - dawkowany stopniowo, ale nieuchronie podkręcając zawór szaleństwa; zaczyna swoją opowieść dosyć sielankowo, ale i dalej, tym pozbawia nas złudzeń, iż będzie to historia przeplatana szczęśliwymi zbiegami okoliczności i cudowym happy-endem!!

Oprócz drastycznych scen tortur jakie wymierzano więzionej dziewczynie, zaszokowała mnie postawa "przyjaciół" Davida-narratora, głównie w momencie, gdy ten - co prawda zbyt późno - postanowił pomóc Meg. Chłopcy ci byli przecież przyjaciółmi, znali się z podwórka, przesiadywali ze sobą dniami i nocami, włóczyli się wspólnie po okolicy od najmłodszych lat - jednym słowem stanowili paczkę... a później w obliczu "buntu" Davida momentalnie zwrócili się przeciw niemu, negując tym samym w jednej chwili całe swoje kumplowstwo  . Z jednej strony było to dla mnie bardzo szokujące, ale z drugiej, tak naprawdę to David zaskoczył ich swoim wyłamaniem się z grupy do której de facto należał  . Nie wspominając już o jego bierności i pewnej dozie fascynacji tym, co działo się w piwnicy Chandlerów . Próbowałem sam sobie tłumaczyć jego zachowanie, że wielu młodych nastolatków zachowałoby się podobnie nie zdając sobie do końca sprawy jakie konsekwencje przyniesie w istocie taka bierna postawa obserwatora ludzkiej tragedii  . Okres dojrzewania, fascynacja nagością, podglądactwo, zakazany owoc, zaintrygowanie, dreszcyk emocji, adrenalina, przywolenie dorosłego, poczucie władzy, wspólny sekret - to tylko niektóre epitety, którymi możnaby określić zachowanie Davida. To wszystko jakby da się wytłumaczyć, ale bierne godzenie się na  przemoc tudzież brutalne traktowanie i to na osobie, która nie była Davidowi przecież obojętna - początek powieści mógłby nawet sugerować, iż bohater-narrator zadurzy się na dobre w atrakcyjnej i dojrzalszej od niego Meg!! - to już ewidentny brak empatii oraz tchórzostwo  . A może raczej przestach przed wypadnięciem z kumplowskiej grupy, która widać znaczyła dlań więcej aniżeli nowopoznana dziewczyna z sąsiedztwa  . Autentycznie w wielu momentach powieści byłem totalnie bezsilny w swojej zapalczywej złości na niego, chcąc dać mu po mordzie na otrzeźwienie go, wstrząsnąć nim, wskazać właściwy kierunek postępowania - ale Ketchum nie pozwolił mi na to, wciagajac jeszcze głębiej w piekło, jakie wraz z bohaterami tej historii zgotował dwóm osaczonym siostrom  .

I jeszcze Ruth... to był dopiero demon całej książki  . Matka, autorytet własnych dzieci i przyjaciółka dzieci sąsiadów - ale to tylko zewnętrzne oblicze tej zdziczałej, wypaczonej na wskroś kobiety tak naprawdę nie mogącej pogodzić się ze swoimi porażkami, gardzącej swoimi niepowodzeniami i ukierunkowującej jątrzacy ją od środka osobisty gniew przeciw własnej niespełnionej kobiecości w stronę niewinnej temu wszystkiemu 14-to letniej kuzynce  . Postać tę można określić jako ZARAZĘ całej książki; to jej pograda i przyzwolenie na przemoc sprawiły, iż zapatrzone w nią dzieci stały się nie mniejszymi potworami niż ona sama  . Charyzma z jaką wpajała trującą ją chorobę we własne dzieci wręcz raziła po oczach - czytając wszystkie te sceny i opisy krzywiłem się z odrazą na myśl o takim wzorcu wychowania... !!   Po prostu kaftan bezpieczeństwa i do wariatkowa z takimi ludźmi, gdyby oczywiście istniała taka możliwość wykrywać ich bestialstwo w zarodku zanim zdążą komukolwiek zadać nieodwracalną pscyhiczną i fizyczną krzywdę  .

"Dziewczyna z sąsiedztwa" jest powieścią porażającą i większości czytelnikom z pewnością na długi czas zapadnie w pamięć. Jest utworem wobec którego nie sposób pozostać obojętnym, zmusza do głębokiej refleksji i zadumy nad istotą człowieczeństwa i granicą poza którą nasz gatunek zamienia się w bezmyślne pasożyty, zakompleksionych egoistów z chwilowym poczuciem władzy, zamieniających racjonalne myślenie na morderczy instynkt w imię chorobliwej, perwersyjnej żądzy zadawania cierpienia, chełpienia się nim i niczego więcej!! Książka ta niesie więc smutne przesłanie o tym, jak nisko można upaść i jak szybko zatracić się w szaleństwie, z którego nie ma już ratunku, tudzież powrotnej drogi...

Na koniec powiem od siebie w ten sposób: nie potrafię powiedzieć czy mi się podobała ta powieść - z resztą, w przypadku tego utworu słowo "podobać się" jest zupełnie nie na miejscu, stanowi wręcz bluźnierstwo skierowane w ofiary przemocy - siostry Meg i Susan  . "Dziewczyna z sąsiedztwa" spełniła jednak swoją rolę; wstrząsnęła mną na całego!!  

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że odpowiedź na Twoje pytanie brzmi - TAK, serio.
Nie wiem, czy było już wspominane w tym temacie, ale na pewno gdzieś w książce była mowa o tym (posłowie, reklamówka z tyłu?), że historia oparta jest na faktach.
Ketchum zrobił sporo odstępstw od prawdziwych wydarzeń, które są równie szokujące jak książka, która z kolei mam wrażenie jest w niektórych miejscach ugrzeczniona w stosunku do tego co przeżyła Sylvia Likens.
Polecam zgłębić wiedzę na ten temat, w sieci można znaleźć masę artykułów o tej historii łącznie ze zdjęciami pierwowzorów bohaterów, domu w którym wszystko miało miejsce, czy materiałów policyjnych.

Niewiarygodne, ale k*rewsko prawdziwe i przerażające.

Podczas całej kaźni w domu Baniszewskich przewinęło się wiele nazwisk i bynajmniej nie była to tylko rodzina Gertrude. I tak idąc na za wikipedią: Gertrude Baniszewski, John Baniszewski, Richard Hobbs, Coy Hubbard (chłopak Pauli), Paula Baniszewski, Stephanie Baniszewski - wszyscy zostali skazani poza ostatnią, której zeznania wpłynęły na przebieg sprawy. Do tego pojawiają się jeszcze nazwiska Anna Ruth Siscoe, Judy Darlene Duke, Michael John (Mike) Monroe i Randy Gordon Lepper, czyli dzieciaki z okolicznych domów, które rzeczywiście traktowały to jako zabawę, ale ich wpływ na przebieg zdarzeń był niewielki (nie doszło z ich strony do bezpośrednich tortur fizycznych, a przynajmniej niczego im nie udowodniono. Tylko patrząc na mentalność społeczeństwa tamtych amerykańskich lat wcale bym się nie zdziwił, gdyby specjalnie przyciszono sprawę.


Osobiście odbierałem to jako pewien strach przed odpowiedzialnością (początkowo Dawid miał chęć w tym wszystkim uczestniczyć traktując całość jak niewinny żart), która zrodziła się z pytaniem "czemu nie zareagował wcześniej i jak to odbiorą inni ludzie".
Do tego doszła pokrętna znieczulica i strach przed Baniszewską/Ruth, która była nieobliczalną kobietą, co doskonale zarysowane jest w książce.
No i mentalność zamkniętego społeczeństwa o którym piszesz - życie sąsiada to jego prywatna sprawa. Nie mam prawa wtrącać się do tego co robi ze swoimi dzieci, jak zachowuje się w domu, dopóki to bezpośrednio nie wpływa na mnie.
Tłumaczyć zachowanie narratora można też momentem z policją, która początkowo nie uwierzyła Meg, którą za całe zdarzenie spotkała surowa kara. Dawid na pewno dowiedział się o niej i strach przed powtórką mógł determinować dalsze jego zachowanie.

Sorry, że nieco chaotycznie, ale chyba jeszcze jestem nieco pijany ^^

Przeczytałem dziś "Poza sezonem" , która to jest pierwszą książka Ketchuma jaka miałem w swoich łapach.

Bardzo dziwnie mi sie ją czytało, wszystko tak jednym tchem działo się szybko. Zupełnie, jak czytałbym jakieś opowiadanie, co nie znaczy ze było ono złe.

Na poczatku byłem troszkę rozczarowany. Wszyscy zachwycali się  twórczością ksiazek Jacka piszac o tym, że kolo nie boi się żadnych tematów i lubi brutalność. No na poczatku tego nie dostrzegłem ,potem tak. Książka podobała mi się bardzo, jednak  jako, że jestem fanem filmów gore to widziałem już wiele masakry i snuffów, toteż książka nie zrobiła na mnie dużego wrażenia. Choć musze przyznać, że autorowi udało się w paru momentach zbrzydzić mnie . Jak dla mnie najlepeij wyszła tu scena z

Ciekawe było też posłowie - nie wyobrażam sobie jak beznadziejna musiała być ksiażka w pierwszym wydaniu po poprawkach. czasami sam miałe teraz wrazenie, ze ketchum nie napisał wszystkiego, co chciał.

Cięzko ocenić mi te ksiazke - z jednej strony to naprawdę dobry slasher, jednak widziałem coś podobnego w tysiącach filmach. Z drugiej strony jednak należy się podziw dla pisarza za świetne zobrazowanie tego wszystkiego, ponieważ mialem wrażenie sam, jakbym oglądał film. W tym naprawdę duży plus.
Jednak nalezy pamiętać o mizernym poczatku, jesli juz sie ocenia.
myślę, że 7/10 bedzie dobra oceną.

Ciesze się, że przeczytałem te ksiażkę.
Choć do kilku rzeczy można się przyczepić, były momenty, które nam nie nie zrobiły wrażenia, to jednak szacun dla Jacka !

Teraz szukac trza Sąsiadki

Ja Dziewczynę z Sąsiedztwa przeczytałem dosyć dawno, a pamiętam ją lepiej niż niektóre książki przeczytane w tym miesiącu. Powieść naprawdę robi wrażenie, a jak się pomyśli, że to się zdarzyło naprawdę ( no prawie wszystko ) to już jest totalna miazga.

Po książce od razu obejrzałem film na jej podstawie, ale nie dorasta on do pięt książce. Chociaż w obu sceny brutalności robią wrażenie, to w filmie są to jedynie brutalne tortury, a w książce to coś więcej ( wiem jak to brzmi ale inaczej tego nie potrafię ująć ) Prawdopodbnie bardziej chciałem zabić Ruth niż Jima Renniego w Pod Kopułą. Książka jest na tyle super, że robi wielki tour po moich znajomych, nie widziałem jej w domu chyba od 3 miesięcy a była u 12, jak na razie, osób. Także jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałem i  oczywiście 10/10

A ostatnio w Empiku przeczytałem prolog i pierwszy rozdział Jedynego Dziecka i zapowiada się super. Jak tylko kupię nowego Kinga i nowy Megadeth to od razu zamawiam Jedyne Dziecko albo cokolwiek Ketchuma bo zapowiada się koleś super

Przeczytałem Straconych i tadycyjnie jak to u Ketchuma po zakończeniu poczułem się jakby ktoś mi walnął bejzbolem w łeb. Moim zdaniem z trzech książek tego autora, które czytałem ta jest najlepsza. Dostajemy tutaj to do czego Ketchum już przyzwyczaił czytelnika + rys psychologiczny bohaterów. Którego bardzo brakowało w "Dziewczynie z Sąsiedztwa" jak i "Poza Sezonem". Książką miażdży otwarciem i kompletnie rozbija czytelnika na zakończenie.



Chyba nie mógłbym czytać Ketchuma za Ketchumem. Jego ksiązki zbyt mnie dobijają i nawet nie wiem czy czerpię przyjemność z lektury i utwierdzania się w przekonaniu jaki ten świat jest okrutny i niesprawiedliwy. Jednak książka, która wywołuje takie emocje nawet jak są skrajnie negatywne nie może być zła. Jak na literaturę grozy jest bardzo, bardzo dobra.

Bardzo się cieszę z tego wznowienia. Co prawda książkę mam, ale była już niedostępna na rynku, a być powinna moim zdaniem.

Okładka też świetna, lepsza niż ta z pierwszego wydania, chociaż nieco spoileruje

Akurat film był najsłabszy z tej całej trylogii kanibalistycznej, ale i tak fajnie, że będzie wydane. Swoją drogą dziwne, że pierwszy tom z Papierowego księżyca a drugi z Repliki. Ciekawe czy ktoś wyda trzeci tom i jak on się prezentuje w wersji literackiej, bo film był genialny, a film powstawał równo z książką.

No w końcu!!! Chwała Tobie Ciacho, że trzymasz rękę na pulsie. Szykuje sie na ten zbiór od dawna. Extra wiadomość. Ciekawym ceny...