Rok wydania: 2003

Piąty tom kultowej sagi fantasy, zainspirowany filmem Kurosawy "Siedmiu samurajów". Do Calla Bryn Sturgis, miasteczka położonego w miejscu zwanym pograniczem, zbliżają sie hordy Wilków - tajemniczych stworów, które regularnie co dwadzieścia parę lat napadają na mieszkańców okolicznych miejscowości i porywają dzieci. Część, upośledzona na umyśle, wraca później do rodzin; większość nie powraca nigdy. Mieszkańcy Calla proszą Rolanda i jego towarzyszy o pomoc. Roland postanawia przerwać poszukiwania Mrocznej Wieży, by stawić czoło napastnikom.

Dobra rzecz, ale za długa, zbyt mocno przegadana. Czy ja wiem, czy takie niezbędne było aż tak szczegółowe przedstawienie postaci Callahana, jego historii? Po III i IV tomie - rozczarowanie, ale po wyjęciu z tego kontekstu powieść jest więcej, niż dobra. Tyle tylko, że tutaj też King wprowadził - w samej końcówce- ów nieszczęsny wątek, którego obecności nie jestem w stanie zaakceptować...

Dla mnie Wilki z Calla zapewniły mile spędzony czas. Fakt, że książka wydaje się przegadana, ale też z drugiej strony się nie dłużyła. Ciekawe historie porwań, pokurczy, promieni i łamaczy (jeśli coś nagiąłem, tzn. napisałem o czymś czego nie było- wybaczcie. Dawno to czytałem). Opowieść Callahana była dla mnie ciekawa nawet pomimo tego, że nie znałem wówczas Miasteczka Salem(!). Fabularnie nie mam większych zastrzeżeń. Pewien niesmak jednak miałem w związku z zakończeniem, czegoś mi brakowało.

Noo, z tą wartką akcją to trochę przesadziłeś Jak dla mnie książka może się tłuc z tomem nr 7 o trzecie miejsce

Hehe, nie mówię, że nie było ciekawie, tylko jeśli prawie połowę książki zajmują czyjeś opowieści, to trudno mówić o wartkiej akcji Miałem kumpla z pracy, który nie był w stanie przez to przebrnąć i na tym właśnie tomie zakończył swoją przygodę z MW...czego nie rozumiem, aczkolwiek dla mnie na poziomie MW V coś zaczęło szwankować w doskonale do tej pory pracującej maszynie.

Uwielbiam ten tom choćby ze względu na Callahana i jego opowieść. Cały tom jest niezmiernie ciekawy. Jedyne do czego mogę się w małym stopniu przyczepić to sama bitwa z wilkami. Średnio mi przypadła do gustu ale to nic w obliczy całości.

Mi się bitwa podobała...pamiętam, że bardzo szybko mi się jej opis czytało. Muszę jeszcze dodać, że o ile bezpośrednio po lekturze byłem nieco rozczarowany (bo tom moim zdaniem jednak odstaje poziomem od niemal doskonałych III i IV), to jednak teraz, kilka lat po lekturze, wspominam go bardzo dobrze. Miała ta opowieść swój klimat (małe miasteczko, poczucie zagrożenia, opowieści), był jakiś tam suspens, był świetny punkt kulminacyjny...tylko epilog trochę katastrofalny. W ogóle nabieram ochoty na ponowną lekturę cyklu, bo to już blisko 5 lat minęło od przeczytania ostatniego tomu..

Chyba nikt się nie spodziewał.


A...

Cały ten Tom V jest dobry Czyta się szybko bo tyle różnych rzeczy się tam dzieje,że człowiek pochłania ten tekst jakby nigdy nic nie czytał.

Po raz drugi skończyłem przygodę z Calla. I muszę powiedzieć, że jak dla mnie ten tom jest znakomity. Podoba mi się w nim wszystko. A w szczególności wątek fabuły dotyczący samego Calla jako miasteczka, społeczności, zwyczajów, legend i zachowań.Bardzo fajne postacie, Siostry Pani Ryżu, Jaffords, Andy czy nawet Slightman. To wszystko miało klimat tak jak Meijs z IV tomu. Inaczej ale równie fajnie. To jaki szacunek wzbudzają rewolwerowcy, jak i sama akcja z Wilkami, sprawia, że czujemy się uczestnikami tych wydarzeń. Kończąca walka świetna. Krótka, czeka się na nią przez cały tom, ale mnie usatysfakcjonowała. Historia Callahana bardzo fajnie wdrożona w fabułe. Jedyne co mi przeszkadzało w tym tomie to wątek Mia-Mordred. Aż boję się sięgać po VI tom, który wspominam najgorzej.

Witam ponownie! Piąty krok w celu poznania sekretu "Mrocznej Wieży" wykonany, dzisiaj skończyłem czytać "Wilki z Calla". Z każdym kolejnym tomem zaczynam w trochę inny sposób postrzegać MW jako całość. Do tej pory przykładałem więcej uwagi do tego co działo się w poszczególnych tomach cyklu, a co za tym idzie porównywałem je względem siebie. Czytając "Wilki..." zupełnie o tym nie myślałem, najważniejsze stało się to aby brnąć w fabułę dalej i dalej, poświęcając każdą wolną chwilę na lekturę tej wspaniałej przygody. Pierwszą oznaką takiego stanu rzeczy było to jak zostały powiązane ze sobą tomy 3 i 4. Czwórka to taki kamień milowy tej historii, która wciąga czytającego jak ruchome piaski. Kończąc "Czarnoksiężnika..." od razu sięgnąłem po kolejny tom, gdyż apetyt rośnie w miarę jedzenia. Historia Rolanda urzeka coraz bardziej z każdym tomem i wcale mnie nie nudzi. "Wilki z Calla" są tylko tego potwierdzeniem. Pomimo tego, że otrzymujemy tu sporo odpowiedzi na nurtujące nas pytania, Stefan w dalszym ciągu zaskakuje i dokłada coś nowego. Oczywiście tylko pozornie nowego, bo okazuje się, że ściśle powiązanego nawet z pierwszym tomem. Mam tu na myśli Donalda "Pera" Callahana, a co za tym idzie zaskakującego umiejscowienia Kinga w Kingu! Jedyną rzeczą, która mnie umęczyła w tym epizodzie jest opowieść o jego pijaństwie, podobnie jak schizy Odetty/Detty w drugim tomie.
 Praktycznie cały piąty tom poświęcony jest wydarzeniom w Calla Bryn Sturgis, co trochę przypomina mi zastopowanie akcji na plaży w "Powołaniu Trójki", ale czyta się to świetnie. To chyba najbardziej przegadany dotychczas tom w całej serii, końcowa bitwa z wilkami to jedyne miejsce gdzie zaczyna coś się dziać.
W ciekawy sposób autor rozwija też wątek Susannah, przygotowuje nas pomału do kolejnej części cyklu, która w głównej mierze będzie jej poświęcona.
Zachwycony światem MW szybciutko biorę się za kolejny tom. Oczywiście nie omieszkam skrobnąć paru słów po jego lekturze!