Mogą wystąpić spojlery w tekście.

Dobra kontynuacja "Rolanda", który trafia na plaże gdzie musi przetrwać atak stworów podobnych do krabów oraz odnaleść Trójkę i zwyciężyć chorobę, która go trawi.Od pierwszej strony czuć, że będzie musiał zmierzyć się z różnymi przeszkodami na drodze by odnaleść i ruszyć w dalszą drogę do wieży.Podobało mi się stworzenie postaci Eddiego Deana, który zostaje uratowany ze swojego świata przez Rolanda, najpierw krytycznie podchodzi do wszystkiego, ale póżniej pomału godzi się na to i postanawia pomóc Rolandowi i mu towarzyszyć.Drugą osoba przez wypadek, a w konsekwencji podziału osobowości jest nie przywidywalna, ponieważ raz jest Susannah, a drugim razem Odettą i każda jest inna.Póżniej powstaje również trzecia osobowość Detta .Trzecią osobą okazuje się Jake, którego poznajemy w pierwszej części .Widać jak powstaje pomału pomiędzy nimi nić porozumienia.
Autor świetnie potrafił ukazać relacje pomiędzy poszczególnymi osobami, które łączą się w spólnym celu by dotrzeć i powstrzymać Karmazynowego Króla i rozpad Wieży.
Postacie i ich historie autor świetnie przedstawił, ponieważ każda ich historia jest interesująco przedstawiona i moim zdaniem tworzą takie mini opowieści i wypadają one dobrze.Akcja jest szybka, ponieważ powieść jest dobrze napisana, nie posiada nudnych opisów i z ciekawością oraz przyjemnością śledzi się losy Rolanda i jego towarzyszy i ich przygody.Ocena 8/10 .

Niesamowite, wreszcie znalazłem kogoś, kto ma podobne zdanie o "Powołaniu trójki", jak ja. Drogi Marku, jako Twój imiennik mogę się dokładnie podpisać pod tym, co napisałeś. Również MW tak naprawdę pochłonęła mnie od III tomu, również męczyła mnie gorączka Rolanda i tak dalej. Dodatkowo irytował mnie również wątek rozdwojenia jaźni i generalnie sceny z Dettą/Odettą. To opinia kontrowersyjna, ale dla mnie MW II to najsłabszy z tomów MW. Za dużo akcji dzieje się tu w świecie rzeczywistym, a za mało - w postapokaliptycznym świecie Rolanda. No dobra, niby plaża to też ten świat, ale nic z tego nie wynika.

Ten tom dla mnie to kompletne zaskoczenie. Postacie do zwerbowania przez Rolanda dalece odbiegały od tego co sobie wyobrażałem po tarocie jaki mu postawił kominiarz.
Pomysł z drzwiami przypadł mi do gustu, tak jak i wchodzenie w postacie, oraz skakanie w czasoprzestrzeni.
Pomysł z morzem, po tomie który cały rozegrał się na pustyni w zasadzie, też fajny.

Homarokoszmary to katastrofa która mi się nie podobała. W pewnym momencie brakowało mi tylko głosu Krystyny Czubówny jako narratora, bo King zaczął opisywać zwyczaje skorupiaków zamiast pogonić akcję do przodu.

Miks Odetta-Detta-Susanah przy pierwszym czytaniu przyprawiała o ból głowy, ale za drugim podejściem kiedy już wiedziałem o co chodzi, potrafiłem docenić jaki koktajl osobowości zafundował King w jednej osobie.
Jake, to był mega plus, że się pojawił ponownie.

Jak by wywalić motyw straszenia czytelnika śmiercią Rolanda, razem z przyczyną tego stanu umieralności, to było by idealnie.

Ja jak czytałem to polubiłem Eddiego, a znienawidziłem Odettę. Naprawdę, rzadko kiedy bohater wzbudza moje negatywne odczucia, nawet Flagga lubię. Ale ta kobieta działała mi na nerwy.

Najlepiej wyszła postać


Ale nie jestem pewien czy w tym tomie, bo dawno czytałem:P

Powołanie Trojki to dobra książka. Tak jak pisze lorddemon: połączenie pierwszego i trzeciego tomu. Nie mam za dużo do zarzucenia Kingowi. Ciekawe pomysły z drzwiami, z przedstawieniem bohaterów, tego kim byli i jak żyli. Jedynie te nieszczęsne homarokoszmary były takie... trochę śmieszne. I akcja z Balazarem (tak się chyba nazywał)- rewelacja.

Przeczytałem po raz drugi i muszę przyznać, że zmieniło się moje zapatrywanie na ten tom sagi. Za pierwszym czytaniem trochę męczący mi się wydawał i mdły. Irytowały mnie postacie Eddiego i Detty/Odetty. Jednak przy drugim czytaniu zupełnie inaczej to odczuwałem. Czytało się bardzo dobrze i szczerze mówiąc nie doszukałem się żadnych minusów. Oczywiście wciąż uważam że są lepsze tomy MW, ale Powołanie Trójki mocno zyskało w moich oczach.

Powolanie to moja ulubiona czesc MW zaraz po Czarnoksiezniku. Gdyby nie to ze ładnych pare lat temu kupiłem dwa tomy jednoczesnie, to pewnie bym zakończył swoją przygodę z Więża na Rolandzie, który razem z 6 i 7 tomem plasuje się u mnie na szarym końcu.

Zacząłem wczoraj czytać MW2. Przez przypadek kapitalnie mi się zgrało, bo wracałem akurat z wymiany i całą akcję z Eddim przeczytałem sobie w samolocie. Nawet poszedłem kibel obadać przed ostatecznym zakończeniem lotu Eddiego, bo nigdy nie zahaczyłem o kibel w samolocie i zawsze mnie interesowało jak na żywo prezentuje się miejsce, w którym tyle rzeczy robią na filmach Ogólnie książka świetna na razie, ale ja od początku bardzo lubiłem ten tom (choć niemal do końca sagi nie przepadałem za Susannah). Nie podoba mi się natomiast polski przekład. Czytam z ebooka więc ze starego wydania, ale mam wrażenie, że i tak to co zostało zmienione w nowym wydaniu to stanowczo za mało.

"a przy okazji, synu, nie przejmuj się tym zapachem... to tylko ty wpadłeś jak śliwka w kompot."

Cholera śliwki w kompocie nie śmierdzą Aż się prosi napisać "wpadłeś po uszy w gówno" albo coś w tym stylu. I to nie jedyny taki kwiatek.