Dawno czytałam MW, ale ten tom pamiętam jako dobry. Nie przypominam sobie, żeby mi się dłużył i podobało mi się, że tak obszernie były opisane momenty dołączenie każdego członka ka-tet. Fajne jest to, że przedstawiona została historia każdego z nich: skąd się wzięli i co przeżyli.

Jestem po lekturze "Powołanie Trójki" i nie sądziłem że tak mi się spodoba , po prostu wchłonąłem tą książkę.



Bez zbędnych ceregieli, biorę się za "Ziemie jałowe"

No cóż, przymknij na to oko, bo tych imion będzie jeszcze więcej Wspomnienia z MW mocno wybladły, ale zdaje się, że

Ktoś w tym wątku nazwał to najlepszą częścią MW? Come on... Jeśli to jest najlepsza, to jakie są pozostałe?

Druga część za mną i niektóre momenty znowu czytane po kilka dni na siłę. Znaczy, inaczej, nie chcę żeby ta wypowiedź brzmiała tak, jakby książka mi się nie podobała. Była całkiem niezła, ale jest parę rzeczy, które naprawdę obniżają ocenę. Przede wszystkim sama akcja z . Poza tym, tak jak do Eddiego sympatię poczułem od razu, tak Odetta... No tutaj jest już trochę gorzej. Rzadko mi się zdarza, żebym naprawdę nienawidził jakiejś postaci ( u Kinga na razie zdarzyło mi się to tylko w przypadku Dużego Jima i Frannie z "Bastionu") jednak ta pani śmiało walczy o zwycięstwo w takim rankingu. To już nawet Mort był fajniejszy. Swoją drogą niezłe było to że to Homarokoszmary... WTF?! Takiego koksa jak Roland pokonały jakieś malutkie potworki?

Na plus na pewno wątek z Eddiem i Mortem, sam pomysł tego, że właśnie w taki sposób będzie się porozumiewał Roland z trójką, do tego jeszcze sposób w jaki rewolwerowiec nie ogarniał współczesnego świata. Na minus Odetta/Detta i umierający Roland. Takie 6/10. Jako że mam akurat w domu również 3 tom to dziś się za niego zabiorę i mam nadzieję, że chociaż tutaj będzie ciekawy początek.

Drugi raz zaliczony. I właściwie wychodzę z założenia, tak po waszych opiniach, jak i po swojej, że tom 2 najlepiej się "czuje" po przeczytaniu go ponownie. Sam go zaraz po lekturze oceniłem na poziomie nieco niewiele wyżej od "Rolanda". Dopiero potem dotarło do mnie, że jest to część w gruncie rzeczy bardzo dobra. A już dzisiaj uważam "Powołanie..." za rewelacyjne. Przede wszystkim wtedy drażniący mnie wątek Detty/Odetty i niejasny wątek z Mortem (musiałem gdzieś w trakcie odlecieć myślami) teraz całkowicie mi się spodobały. Każde drzwi to odrębna historia i jak ktoś tutaj napisał: Eddie- wszedł dynamicznie i najciekawiej, Odetta/Detta - zaburzyła nieco porządek wprowadzając zamieszanie do tego tworzącego się ka-tet, a akcja z Jackiem Mortem na koniec chwyta za serce. Nie nudziłem się ani trochę, książka przeczytana migiem. Na ten moment podtrzymuję, że to najlepszy tom ze wszystkich. Ale jeszcze zobaczymy, bo cholernie mocne tomy IV i VI przede mną, więc zostało jeszcze do odkrycia nieodkrytego.

Najlepsze sceny:

Wnerwiła mnie natomiast początkowa scena ( i widzę, że nie tylko mnie):


Typowe dla Kinga, że lubi czasem zaszokować i zdenerwować, ale takie petardy to najlepsze są gdzieś tam dalej, a nie na początku przygody.

Ja byłem zachwycony od pierwszego podejścia Najlepsza część sagi bez dwóch zdań Zawiera najlepszą scenę akcji, dokładnie ta o której piszesz Ciacho Jest też najbardziej trzymający w napięciu motyw gdy...


Książka ma idealne proporcje. Jest po równo jeśli chodzi o akcję w Świecie rzeczywistym i alternatywnym, ja lubię jak jest symetria dobra Poznajemy nowych, oryginalnych, bohaterów. Ja nie miałem żadnego problemu z Dettą/Odettą. Chyba by mi się tak nie podobało gdyby King od razu zrobił z niej "ukochaną publiczności".


To była nuklearna eksplozja genialnych pomysłów, która nadała podróży Ronalda jakiś konkretny kształt, po bardzo marnym początku

Krakowskim targiem proponuję ustalić że kształt całej sagi nadały te dwa tomy


Które jest ładnie kontynuowane przez znaczną cześć tomu 3


No ja tego tak nie czułem I co wy chcecie od tych homarokoszmarów, ja sobie je potrafiłem jakoś sensownie wyobrazić  Jak wy je widzicie jak jakiegoś Sharktopus'a, to się nie dziwię że się nie podoba

Homarokoszmary A nie zwykłe homary


Idiotyzm z życia wzięty. Wyobrażam sobie że ktoś mógł na przykład całą wojnę przetrwać po to aby zginąć w głupiej bójce w barze. Albo taki Steve Irwin, "walczył" z krokodylami a załatwiła go... płaszczka.

Hmmmm, na początku roku jakoś przemęczyłam Rolanda. Nie podobało mi się, więc zrobiłam przerwę na Rękę Mistrza, a teraz wzięłam się za Powołanie Trójki. Drugi tom jest o NIEBO lepszy od pierwszego. Czytając Rolanda w ogóle nie miałam wrażenia, że czytam książkę Kinga, a teraz jest genialnie wątku nie czytam, bo pewnie mnóstwo tu rzeczy których jeszcze nie chcę wiedzieć, ale póki co jest super!