Rok wydania: 2006

Minęły dwa lata od śmierci Scotta, męża Lisey Debusher Landon. Ich trwający 25 lat związek spajało głębokie, bardzo intymne uczucie. Scott - sławny i nagradzany pisarz, autor bestsellerów, był wyjątkowym człowiekiem. Zanim się pobrali, Lisey dowiedziała się od męża o krwawych źródłach jego twórczości i odwiedziła Księżyc Boo'ya, na który często uciekał. To miejsce w równym stopniu przerażało jak i koiło udręczony wspomnieniami umysł pisarza, a zarazem było źródłem inspiracji. Teraz nadszedł czas by Lisey ponownie udała się na Księzyc Boo'ya i stawiła czoła szaleństwu i demonom, które brutalnie wdarły się do jej świata i rodziny. Zwykłe porządkowanie dokumentów po zmarłym mężu przez wdowę, staje się podróżą w głąb mroku, w którym przebywał za życia Scott Landon.

A mnie "Historia Lisey" wynudziła i spowodowała, iż na ponad rok miałem Kinga serdecznie dosyć. I nie chodzi o język, bo akurat zabiegi formalne spodobały mi się, bo były po coś, nie były tylko pustym eksperymentem. Zresztą książka może i jest trudna, jak na Kinga, ale w świecie literatury jest wiele znacznie trudniejszych w odbiorze dzieł. Natomiast w mojej opinii całkowicie zawiodła tu fabuła, niemiłosiernie rozciągnięta przez powolną narrację, a w gruncie rzeczy - dość trywialna. Księżyc  Boo'ya jest ok, tzn. tam przynajmniej jest ciekawie, ale z drugiej strony stanowi on pewien dysonans w porównaniu z resztą książki. Po premierze książki pojawiały się hasła, że do powrót Kinga do dobrej formy; moim zdaniem powrót króla nastąpił dopiero wraz z wydaniem "Ręki mistrza".

Co tu dużo powiedzieć? Nie znacie się

Dajcie spokój : bafy bify i popieprzona rodzinka w tle. Zdecydowanie na nie. Lisey na szarym końcu do pary z Geraldem.

Dla mnie "Historia Lisey" to absolutna czołówka Kinga. Kilka miesięcy temu słuchałem audiobooka i bałem się, że książka nie przetrwa próby czasu. Byłem przekonany, że pierwsza moja ocena była wystawiona głównie pod wpływem emocji i bez tej otoczki towarzyszącej premierze książka polegnie. Nic bardziej mylnego. Za pierwszym razem z lekkim wahaniem dałem jej ocenę maksymalną, a za drugim razem już bez chwili zastanowienia zrobiłem to samo. Książka przy drugim podejściu jest jeszcze lepsza. Wszystko wskakuje na swoje miejsce i całość staje się idealnie przemyślaną i świetną historią. Wyjątkowa, niesamowita, inna od wszystkich, piękna.

PS. A rozdział opisujący dzieciństwo Scotta to absolutnie jedna z najlepszych rzeczy jaką King kiedykolwiek napisał. Tyle ode mnie!

Czytałem dwukrotnie. Z perspektywy pierwszej lektury mówiłem, że to bardzo dobra, znakomita książka, która w dodatku po czasie pozostawiła po sobie świetnie wspomnienia. Po powtórnym zapoznaniu się z Historią Lisey moje wątpliwości zostały rozwiane - to zdecydowanie najbardziej dojrzała, najtrudniejsza, najciekawsza pod względem fabuły i konstrukcji, najbardziej poruszająca i wciągająca książka, jaką stworzył King. Kreacja postaci powala na kolana. Traktuję czasami Stephena jak twórcę literackiego fast-fooda, ale tą książką udowodnił, że jego talent nie obejmuje tylko pisania takich gniotów jak Pod Kopułą, ale potrafi, a przynajmniej potrafił napisać książkę, która z powodzeniem mogłaby wylądować na półce razem z literaturą piękną. Osobiście jest to jedna z moich ulubionych książek w ogóle [z pewnością zmieści się w pierwszej dziesiątce] i - co w tym momencie naturalne - zajmuje pierwsze miejsce w moim rankingu książek Kinga.
Powieść nie dla każdego, pozycja, którą można uznać za nieco kontrowersyjną na tle twórczości Kinga, ale z pewnością warta poświęcenia jej czasu. Jeśli przeżywam z tak wielką intensywnością to, co przeżywają bohaterowie, to znaczy, że pisarzowi udało się dokonać rzeczy trudnej i wspaniałej i zasługuje tym sobie na szacunek.

Ale Bartek nie pisał w twoim imieniu tylko w swoim Dla mnie "Gra Geralda" to jedna z najlepszych książek Kinga, dla ciebie nie i z HL jest podobnie. W zasadzie chyba tylko przy 3 książkach się kompletnie nie zgadzamy. Wszystko

I ja też się nie doczekałem o czym wyraźnie świadczy fakt iż książka jest słabiutka ,a zajmuje czołowe miejsce, ale jak obrócisz listę dołem do góry.   Tak w ogóle to witam marka

Ogólnie rozdział o dzieciństwie Scotta z długaśnikiem w tle rozwala na kawałki. Groza się wylewa drzwiami i oknami. Mało King popełnił takich przerażających akcji.

Rany, w życiu bym nie przypuszczała, że ta książka może budzić aż tak skrajne emocje! W moim przypadku to czołówka, zdecydowanie wysoko w moim prywatnym rankingu. Lubię do niej wracać, mam straszny sentyment, dużo emocji towarzyszyło mi podczas czytania tej opowieści. Wcale mi się nie dłużyła i nie nudziła, pochłonęłam ją w jeden dzień. Ale potrafię zrozumieć tych, którym się nie podobała, jest, cóż, specyficzna i to bardzo Może to właśnie tak bardzo mi się w niej spodobało? Dzięki tej paradzie dziwnych, niespotykanych elementów? Krwawych bafów, długaśników...
Urzekł mnie oryginalny język bohaterów i narracja, zaczarował księżyc Boo'ya, bałam się tego przeklętego długaśnika z nieskończenie srokatym bokiem. Wszystko tam było takie bajkowe, nierealne, a jednocześnie udało się Kingowi zachować konwencję grozy. Sceny z dzieciństwa Scott'a naprawdę budziły odrazę i przerażenie, miałam momentami ochotę odłożyć książkę na bok mówiąc "dajcie spokój, to chore, nie chcę tego dalej czytać!"
Ta książka jest piękna i mroczna jednocześnie, pięknie napisana, inna (w ogóle chyba jedna z bardziej specyficznych książek, jakie w życiu czytałam), zaskakująca w tej swojej inności, co dowodzi mistrzostwa autora, który potrafił napisać coś tak odstającego od reszty swojej twórczości. Trudna, przynajmniej wydaje mi się, że najtrudniejsza z tych, które przeczytałam do tej pory. Autor włożył naprawdę wiele w kreowanie bohaterów i tła psychologicznego, przez co trudno tę powieść zapomnieć. Nawet w tej chwili przez głowę przelatują mi różne sceny z książki - wizyta Lisey na Boo'ya, Scott owinięty w afgan w fotelu, przerażające dzieciństwo, Scott leżący na rozgrzanym chodniku i Lisey, która przyniosła mu lód. Końcowe niepokojące Przywrzeszczę Cię do domu zawsze wprawia mnie w jakiś dziwny stan. Uwielbiam tę książkę, nic nie poradzę, nikt mnie nie przekona, że jest nudna, bez sensu i najgorsza w twórczości Kinga