Czytałem jakieś 3 lata temu i muszę powiedzieć, że mi się podobała. Ot, taka 'przyjemna'

Haha, dokładnie Mi też kiedyś King kojarzył się z Cujo, Christine i Misery.

podobała mi ie ta ksiażka choć fakt,ze 2 rodziny jakoś mogły mieszac sie. Koniec jest mocny i smutny. Moze wczułam sie w książke iprzeczytałam a ednym tchem,a póżniej nie mogłam długo o nie zapomniec...

Witam ponownie! Nadszedł czas by zmierzyć się z kolejnym utworem Stefana, tym razem mój wybór padł na "Cujo". Byłem przekonany, że powieść ta będzie w jakiś sposób związana z indiańskim demonem Kujotem, a okazało się zupełnie co innego. To bardzo życiowa historia, która nawet w najmniejszym stopniu nie ociera się o świat nadprzyrodzony.
Głównymi bohaterami tej powieści są dwie rodziny z Castle Rock w stanie Maine, Trentonowie i Camberowie. Tytułowy Cujo to pięcioletni bernardyn należący do syna państwa Camber - Bretta. To właśnie ten spokojny i przesympatyczny pies staje się przyczyną strasznej tragedii, która jest wynikiem zaniedbania człowieka.
Według mnie ta książka jest bardzo nierówna. Po dobrym wstępie, który zapowiada niezłe czytadło, autor serwuje nam nagle 3179-ty odcinek brazylijskiej telenoweli. Muszę przyznać, że ciężko mi było przełknąć tą pigułę nudy i przyziemnych spraw głównych bohaterów.
Ileż można rozwodzić się nad tak błahymi sprawami jak zdrada, ryzyko straty pracy, czy przemoc w rodzinie. Chociaż muszę przyznać, że argumenty Donny Trenton podczas tłumaczenia się Vicowi ze zdrady rozbawiły mnie na maksa (ciekawe co o tym fragmencie sądzą kobiety, jeśli uważają je za sensowne to ja odpadam!? ). A już dogłębne poznawanie oferty firmy produkującej chrupki i kulisów jej funkcjonowania, wydaje mi się totalną głupotą i stratą czasu.
Na szczęście finał książki ratuje całą sytuację, jest mocny, straszny i bardzo przygnębiający.
Na przykładzie "Cujo" autor pokazał jak z niezbyt wyszukanego tematu można skonstruować całkiem niezłą powieść grozy. Mogło być jednak dużo lepiej, niestety zamiast skupić się na wątku psa dostaliśmy portrety psychologiczne przeciętnych obywateli.
Przeczytać można, wielkiej satysfakcji z czytania nie ma, a zakończenie może nieźle zdołować. Ty tyle, do usłyszonka!

Czyli powinienem zacząć od "Martwej strefy", bynajmniej tak wnioskuję z postu Ciacha. Czy dotyczy ona wspomnianego na początku "Cujo" wątku policjanta mordującego młode kobiety?

e tam, połowa z nas pewnie na początku chaotycznie się brała za pojedyncze książki, ja do dziś tak robię, że po prostu wybieram pierwszą lepszą z półki (oczywiście tą której jeszcze nie czytałam), a nie lecę np. kolejnością ich napisania czy coś Cujo też była jedną z moich pierwszych książek, a Martwej strefy nie przeczytałam jeszcze, i trudno tak samo najpierw przeczytałam Bezsenność, a potem dopiero pierwszy tom MW, i co z tego?

Jeśli o "Bezsenność" idzie to mi - tak jak wielu osobom z mojego pokolenia - było trudno przeczytać to po MW, jako że książka ta ukazała się w Polsce znacznie wcześniej, niż jakikolwiek tom Mrocznej. A i Internet wtedy raczkował i ciężko było znaleźć informacje w rodzaju, iż to powieść uzupełniająca wiedzę o świecie Rolanda. W czasach przedinternetowych ciężko było postępować inaczej, niż brać powieści w absolutnie przypadkowej kolejności i jakości. Ale czasy się zmieniły i teraz łatwo sobie wszystko sprawdzić - to raz. No a po drugie, jak się jest na takim forum, to chyba grzechem byłoby nie sprawdzić chociażby przywołanego przez Ciacha wątku.

A ja mam akurat na odwrót, początek książki mi się bardzo podoba, w ogóle King ma fajne te "obyczajowe" wątki, za to ciężko mi przeczytać było część o Nie żeby to było źle napisane, ale temat mi po prostu nie leży, nie jaram się takimi opowieściami

Dla mnie jedna ze słabszych książek Kinga.

Słabsza dla mnie dlatego że temat mi bardzo nie leży, tak samo jak ożywione samochody, czy wilkołaki - nawiązując już do innych książek.

"Cujo" jakby nie było jest napisane dobrze, a w ogóle to uwielbiam u Kinga wątki damsko-męskie i tutaj akurat brakuje jego "obrazowych" opisów, ale sama intryga utkana jest bardzo fajnie.

Zdziwił mnie mocno Stephen tą książką  "Cujo" to niby wszystko to, co dla Kinga charakterystyczne: postacie, dialogi, nawiązania do poprzednich książek np do "Martwej Strefy". Mimo to jakoś dziwnie czytało mi się tą powieść. Lata, w których powstał "Cujo" to czas, kiedy autor lubił zajrzeć do kieliszka i miało to duży wpływ na ogólny kształt  powieści.

Zaskoczyła mnie niewielka objętość książki (chociaż taka "Carrie" była jeszcze krótsza), ale też sam styl jak i warsztat Kinga wydał mi się tutaj spłycony. Od razu mogę napisać, że historia, która zaserwował nam król jest mocno średnia na tle jego największych hitów, żeby nie napisać dosyć słaba. Z tymże Stephen nie schodzi poniżej pewnego pułapu i to co jest średnie w Kingowskiej skali, dla wielu innych pisarzy jest nieosiągalne (albo jestem fanatykiem   ).

"Cujo" to opowieść o morderczym psie, chorym na wścieklizne. Pomysł dosyć oryginalny i przykuwa uwagę. Książka pękła w niecałe trzy dni. Czyta się to szybko i przyjemnie, ale czegoś mi tutaj zabrakło. Odwiedzamy dobrze nam znane Castle Rock, miasteczko przeklęte niczym Derry - oczywiście w stanie Maine

To co mnie najbardziej urzekło w "Cujo" to:


Uważam, że "Cujo" to pozycja dla wytrwałych fanów. Początkujący powinni zacząć od klasyków.

7/10