Dla mnie cała mini-przygoda z Koontzem rozpoczęła się właśnie od "Szeptów", a w zasadzie - od kumpla, który Koontza czytał i "Szepty" w zasadzie jako tako streścił mi w rozmowach. Wydało mi się to zachęcające, ale... sama książka mnie nie powaliła, być może jednak dlatego, iż zbyt dobrze znałem już jej fabułę. Widziałem też ekranizację i również nie zachwyciła

Następna powtórka sprzed lat zaliczona, tym razem padło na najbardziej przełomową w twórczości Deana powieść, a mianowicie na "Szepty". Czytałem ją co prawda długie lata temu, tak więc mogło by to w jakiś sposób tłumaczyć moją całkowitą amnezję dotyczącą tej książki. Jednak inne powieści czytane w tamtym okresie bardziej zapadły mi w pamięć, a co nie oznacza wcale, że były lepsze. Zanim zabrałem się za ponowną lekturę tej książki niepotrzebnie przeczytałem sobie wszystkie komentarze w tym wątku, znając pewne fakty odebrałem sobie trochę frajdy z czytania. W każdym bądź razie powieść "Whispers" to nietuzinkowy tytuł i wcale mnie nie dziwi fakt, że został dostrzeżony i wysoko oceniony przez krytyków.
"Szepty" to bardzo ciekawie skonstruowana powieść detektywistyczna. Mamy tu klasyczny schemat - niedoszłą ofiarę, psychopatycznego mordercę i dwójkę detektywów prowadzących śledztwo w rzeczonej sprawie. Jednak Dean nie byłby sobą gdyby tu trochę nie namieszał. Już od samego początku sugeruje czytelnikowi, że zamieszane w tą sprawę są siły nadprzyrodzone. Aura tajemniczości i grozy przewija się cały czas przez fabułę, przyprawiając czytelnika o szybsze bicie serca. Niektóre sceny są naprawdę wymowne, jak np. stojąca samotnie trumna ze zwłokami Bruna w domu pogrzebowym, która otwiera się nagle od wewnątrz. Bardzo podobały mi się jeszcze smaczki w postaci okultysty Lathama Hawthorne'a czy wyposażenia furgonetki Bruno Frye'a, nie wspominając już o liście pozostawionym w skrytce bankowej.
Portrety psychologiczne zawarte w "Szeptach" to czysta poezja, Dean porusza się w tej sferze nad wyraz swobodnie, a to przecież pierwszy bestseller w jego twórczości. Nie są ani przesadnie rozwinięte, ani też potraktowane zbyt pobieżnie. Według mnie najciekawsze postacie tej powieści (oprócz głównej bohaterki Hilary), to oczywiście dwójka detektywów - Anthony Clemenza i Frank Howard, a także prawnik rodziny Frye - Joshua Rhinehart. Jeśli chodzi o dziwolągi to prym wiedzie oczywiście Bruno, ale pojawia się też ciekawa postać byłej prostytutki - Rity Yancy. Praktycznie nie ma tu ani jednej osoby, która nie dotknięta została w przeszłości jakąś tragedią, ale przecież to norma w książkach Koontza.
"Szepty" to 460 stron ciekawej lektury, książka nie nudzi ani nie sprawia wrażenia niedosytu. Jest ciekawa, nieprzewidywalna, zaskakująca, porażająca i elektryzująca. Do ostatniej strony trzyma nas w napięciu, a samo zakończenie jest bardzo wymowne. Wyjaśnienie przyczyny charakterystycznego głosu Bruno Frye'a po prostu mnie zmiażdżyło.
Ciekawostką jest również fakt, że ta powieść ocieka wręcz seksem. Do tej pory przekonany byłem, że w tej dziedzinie prym wiodą "Nocne dreszcze", jednak palmę pierwszeństwa trzeba przyznać "Szeptom".
Generalnie jestem urzeczony tą książką i chyba wciągnę ją do swojego top 3 na miejsce "Łez smoka". Zresztą gdyby nie przesadna rozlazłość, której nie posiadają właśnie "Szepty", to "Kątem oka" było by już dawno w rzeczonej trójce. Tymczasem!
      

Witam na forum. Przez kilka miesięcy przeglądałem je jako gość aż w końcu zdecydowałem się na rejestrację. Na wstępie może zaznaczę że żaden ze mnie znawca/krytyk/recenzent literatury (jak co niektórzy na tym forum) i mam nadzieje że nie będziecie wymagać ode mnie nie wiadomo jakich skomplikowanych wywodów/argumentów/refleksji. Jestem po prostu zwykłym czytelnikiem literatury kryminalnej i grozy. A teraz przejdę może do Koontza i omawianych tutaj "Szeptów". Otóż jakieś dwa lata temu kilka książek Koontza mnie wręcz zachwyciło ("Odwieczny wróg", "Intensywność", "Zimny ogień", "Opiekunowie" - wszystkie miały genialny, mocny, mroczny klimat i były bardzo wciągające), ale im dalej w las z Koontzem tym niestety gorzej. "Szepty" czytałem mając za sobą już chyba z około 20 książek Koontza i nie podobały mi sie tak jak wam. O ile jeszcze początek był w miare interesujący to później jest tylko gorzej. Spytacie - dlaczego ? Bo jest (jak dla mnie) zbyt nudno i rozwlekle. I do tego jeszcze ten wątek miłosny... Mnie książka ta po prostu nie wciągnęła w swój świat i bohaterów. I nie byłem specjalnie ciekawy zakończenia. Być może Koontz już mi sie zwyczajnie przejadł. Oczywiście szanuję wasze opinie, ale zauważcie, zanim mnie zaatakujecie, że każdy może mieć swoje zdanie. To tyle narazie.

Cytuję samego siebie dlatego, że chciałbym się przyznać do pewnego błędu. Być może uznacie mnie za dziwaka, ale nieoczekiwanie, ni to z gruszki  ni z pietruszki zmieniłem zdanie o Szeptach. Już wyjaśniam dlaczego i w jakich okolicznościach. Otóż po napisaniu cytowanego postu coś mnie tknęło i postanowiłem zajrzeć ponownie do tej książki, dlatego, że pierwszy raz czytałem ją już chyba w 2009 roku. No i tak sobie zajrzałem i zacząłem czytać. Czytam i czytam i myślę sobie: zbyt pospiesznie napisałem tego cytowanego posta. Bo powieść jest po prostu napisana błyskotliwie ! Szczególnie WSZYSTKIE fragmenty opisujące poczynania czarnego charakteru. A zakończenie teraz uważam chyba za najlepsze z tych książek Koontza, które przeczytałem (a przeczytałem już ich dwadzieścia kilka) ze względu na całkowity brak epilogu. I tym razem nawet sceny erotyczne mnie tak mocno nie raziły. Wydaję mi się, że za pierwszym razem nie potrafiłem docenić tej powieści, a teraz odebrałem ją tak jakby w dojrzalszy sposób.

Jestem w końcówce "Szeptów"; do finiszu zostało mi około 50 stron, ale już teraz powiem, że ogromnie cieszę się z ponownej przygody z tą powieścią  . Stary, dobry [ba, bardzo dobry ], klimatyczny Koontz  . Kapitalna charatkerystyka czarnego charakteru i cała geneza jego zła - uwielbiam takie historie, przeżarte szaleństwem i patologią   . Dzięki temu książka choć na poły stanowi kryminał, to w znacznej mierze również emanuje mrokiem wyzierajacym z "Doliny Cienia" i okolic . Mój szerszy esej z wrażeniami z lektury wkrótce  .

Ależ pochlebne opinie  , w sumie można się od biedy z nimi zgodzić, ale mi miejscami rzucały się w oczy tragiczne dialogi  , nie będę przytaczał teraz ani szukał po książce, ale robiły na mnie wrażenie jakichś takich wymuszonych albo z d...  wziętych.

Bo o ile sama akcja i cokolwiek porządny styl dawały radę.

Do wielkich fascynatów Szeptów się nie zaliczę, ale do antyfanów też nie  , jak dla mnie książka ma 3,5-4/6. nie czytało mi się ją z zapartym tchem, ani znowu jakoś ciężko, ot tak sobie.

Ja skończyłem przed chwilą. I to co się rzuca do głowy pierwszej kolejności do podkreślenia to kapitalny portret psychologiczny Frey'a. Jakby nie było to 3/4 opowieści o nim a Hilary, Tony i reszta musieli się pojawić, żeby była sensacja. Ale powiem wam, że się zastanawiam, już po zakończeniu co jest bardziej przerażające w tej książce, czy przeszłość Frey'ów czy jego psychopatyczne odchyły i popełniane przezeń morderstwa.

Ogólnie na pewno jedna z lepszych książek Deana, chociaż dla mnie niektóre dialogi cholernie przecukrowane, nierealne i denerwujące, kilka scen naiwnych i ukrócił bym ją o pewną ilość stron. To jest już (dopiero?) moja 13-sta przeczytana książka Deana i dałbym 4+/6.

Może źle się wyraziłem, bo zamiast "naiwne" powinienem napisać "śmieszne" lub "głupie", a chodzi mi np. o :


Druga głupia rzecz:


I jeszcze tam z dwie były jakoś w środku, nie chce mi się myśleć nad tym. Ogólnie książka jest jedną z lepszych,jak napisałem wyżej.