Moją przygodę z Faulknerem rozpocząłem niedawno. Wcześniej oczywiście dużo słyszałem o tym pisarzu, ale ciągle coś stawało na przeszkodzie, by przeczytać jakąś jego rzecz... Mniej więcej rok temu sięgnąłem jednak po "Wściekłość i wrzask". Znakomita rzecz. Historia rodziny Compsonów, a w zasadzie jej swoistego upadku przedstawiona z kilku różnych punktów widzenia. Szczególnie nokautująca okazała się dla mnie pierwsza część, w której narratorem jest upośledzony umysłowo Benjamin, nie potrafiący odpowiednio nazywać wielu rzeczy, któremu przeszłość ,przyszłość i teraźniejszość mieszają się w jedną czasoprzestrzenną maź. Trudno się z początku połapać w tej chaotycznej narracji, stopniowo jednak zaczyna się z niej wyłaniać przejmujący obraz więzi panujących w tej rodzinie. Szczególnie wzruszyła mnie relacja między Benjaminem a jego siostrą, Caddy. Zaś sposób, w jaki Faulkner przedstawił tok myślenia osoby upośledzonej jest arcymistrzowski. Część druga to już bardziej standardowy strumień świadomości Quentina, brata obojga wymienionych bohaterów, którego z siostrą łączy stosunek, powiedzmy, niejednoznaczny. W trzeciej części narratorem jest z kolei Jason, najmłodszy z rodzeństwa, dla którego główną wartością w życiu jest jednak pieniądz. Potworna to postać, choć miejscami zdradzająca oznaki jakiegoś szeroko pojętego człowieczeństwa. Ta część jest jednak w mojej opinii najsłabsza, bo bardzo... przyziemna. Za część pierwszą 10/10, za drugą - 8/10 , za trzecią 6/10. Za całość 8/10.

W tym samym roku przeczytałem jeszcze debiutancką powieść Faulknera pt. "Żołd". Pozycja znacznie to słabsza, pokazująca kondycję amerykańskiego społeczeństwa po I wojnie światowej. Nade wszystko odniosłem wrażenie, że powieść jakoś rozłazi się w zbyt wielu kierunkach. Kilka ciekawych postaci (głównie kobiecych), kilka przejmujących momentów, ale jako całość książka pozostawiła mnie dosyć obojętnym. I im dalej, tym większe odczuwałem rozdrażnienie, bo jednak początek był dość obiecujący. 5/10

Wściekłość i wrzask wygląda dosyć ciekawie sądząc z opisu. Po Twoim streszczeniu i moich doświadczeniach z Sierpniowym blaskiem można dojść do wniosku, że Faulkner miał w zwyczaju rozbijać swoje powieści na kilka wątków narracyjnych.

Tak sobie uświadomiłem, że nawet nie zamieściłem krótkiego streszczenia fabuły Sierpniowego.... Powieść dzieli się na trzy wątki, które się ze sobą przeplatają:
1) historia Leny Grove, która przespała się z nieznajomym, a ten potem uciekł, obiecując jej że wróci. Zaszła w ciążę, a kiedy była bliska rozwiązania i wciąż nie było śladu po kochasiu, ruszyła za nim w drogę
2) opowieść o Joem Christmasie, białym człowieku, który ma w sobie domieszkę cudzoziemskiej krwi. Chyba najciekawszy z trzech wątków. Christmas jest tak barwną, pełną sprzeczności i nieodgadnioną postacią, że słusznie zasłużył na miano jednego z najbardziej samotnych, tragicznych bohaterów literatury amerykańskiej.
3) historia Wielebnego Gaila Hightowera, duchownego o bardzo dziwnych upodobaniach do historii swojego dziadka, którego zastrzelono w wojnie secesyjnej. Mieszka samotnie w Jefferson, wyklęty przez mieszkańców miasteczka za skandal, jaki wywołała jego żona.

Te wszystkie opisy co tu wrzucacie wyglądają bardzo zachęcająco . Chyba coś jeszcze Faulknera będzie trzeba ogarnąć .

A tak swoją drogą - gatunek Światłości w sierpniu na angielskiej Wikipedii określony jest jako "Southern Gothic". To już chyba lekka nadinterpretacja, bo w sumie to jest "Southern", ale "Gothic"?

Cichy, przydałoby się rozszerzyć nieco tą "wybraną bibliografię" Jest chyba aż nazbyt wybiórcza

Natomiast chciałem jeszcze dodać, iż Faulkner pisywał również scenariusze filmowe. Większość z tych rzeczy jest dziś chyba raczej zapomniana, poza może trzema tytułami: "Mildred Pierce" (1945), "Mieć i nie mieć" (1944) i - przede wszystkim - klasyk filmu noir, "Wielki sen" (1946).

Ten temat zmusił mnie, cobym w bibliotece poszukał Faulknera i trafiło na Azyl. Jestem w połowie i na razie powiem tyle, że rzecz jest całkiem niezła. Oszczędny, ale momentami powalający język, ciekawa fabuła i sporo szaleństwa. Polecić na tym etapie mogę spokojnie, jak doczytam, napiszę więcej.

Jagodo, nie czytałem jeszcze RDZ, ale z tego co wiem, jest to dosyć ścisła kontynuacja Azylu i na pewno warto czytać je w chronologicznej kolejności. Ja na pewno w najbliższym czasie muszę sięgnąć po Requiem dla zakonnicy, bo historia opowiedziana w Azylu aż się prosi o dokończenie.

Sama powieść może nie zachwyciła mnie jak Kiedy umieram, czy Wielki las, ale mimo wszystko to świetna rzecz.

Przede wszystkim w końcu rozumiem, dlaczego nazywa się McCarthy'ego nowym Faulknerem. O ile w uprzednio przeze mnie czytanych jego powieściach nie znajdowałem specjalnych podobieństw, o tyle tutaj jest ogromne. Właściwie powieść tak kojarzy mi się z taką nieco łagodniejszą mieszkanką McCarthyego i Ketchuma. Bez wielkiej makabry, w nieco staromodnym stylu, ale o ogromnie gęstej atmosferze.

Faulkner nie używa tutaj strumienia świadomości, ani nie tworzy monumentalnych opisów. Jest cholernie oszczędny - do tego stopnia, że sens sceny wyjaśnia się często dopiero w jej finale - wcześniej obserwujemy mniej lub bardziej znane sobie osoby przy jakiś czynnościach, które są często konsekwencjami poprzednich scen, ale nie bezpośrednimi. Jakby całe długie sceny były urwane i czytelnik sam musi je sobie przedstawić, uzupełnić faktami z dialogów.

Brudny klimat amerykańskiej wsi konfrontowany jest z miejskim zadęciem i zakłamaniem moralnym. Nie ma postaci jednoznacznie dobrych i złych, są za to postacie szalone. Powieść ta bardzo wyczerpuje czytelnika, ale jednocześnie daje ogromną satysfakcję. Na początek przygody z Faulknerem jednak bym odradzał.

A nie, to moje odradzanie było raczej natury ogólnej Jeśli już czytałaś RdZ to inna sprawa.

Za mną najsłabiej oceniana, druga powieść Faulknera, pt. "Moskity". Czy to naprawdę tak kiepska powieść? Moim zdaniem - nie, choć na podstawie tego, co czytałem i słyszałem o książkach tego autora, wydaje mi się takim skokiem w bok. Fabuły wielkiej to tu nie ma. Mamy bogatą i nieznośną panią Maurier, lubiącą otaczać się artystami, która organizuje wycieczkę statkiem i zaprasza nań rodzinę, znajomych a także ww artystów. Wycieczka absolutnie nie układa się po myśli p. Maurier, zaproszeni goście sieją zamęt, statek osiada na mieliźnie, zaś jej siostrzenica zwiewa gdzieś z stewardem. I to w zasadzie tyle. Niewiele się tu dzieje, ale niektóre dialogi są naprawdę zajmujące, miejscami zabawne, często przeintelektualizowane No i mamy tu naprawdę ciekawą galerię postaci. Jedni wzbudzają sympatię, inni drażnią, jedna postać może wzbudzić pewien niepokój - dzięki tak różnorodnym bohaterom, mało porywająca fabuła nie przeszkadza w przedzieraniu się przez kolejne strony książki.

Generalnie powieść to o różnych postawach wobec życia - można spontanicznie czerpać zeń pełnymi garściami - co czasami jednak prowadzi na manowce - a można próbować wszystko zaplanować i przewidzieć, otaczać się odpowiednimi ludźmi, bądź próbować opisywać to życie... Przyznam, że do takich wniosków naprowadziło mnie mocno posłowie, bo po mocno rozczłonkowanej w czasie lekturze, trochę mi ogólny sens umknął. Poza tym wydaje mi się, iż to książka o sztuce jako takiej, jej twórcach i ich roli, o odbiorcach... Wreszcie - podobno każda z postaci miała swojego realnego odpowiednika w rzeczywistości, co w epoce musiało być fajnym smaczkiem 5/10 bez wysiłku Nie wiem, czy "Moskity" nie podobały mi się nieco bardziej, niż debiut Faulknera, "Żołd". Tamta powieść, po obiecującym początku, jakoś się rozlazła w szwach, brakowało mi jakiejś spójności, pisarz czasami porzucał jakiegoś bohatera, by wrócić do niego dopiero po jakimś czasie... W "Moskitach" fabuła została poprowadzona bardziej konsekwentnie i wydaje mi się powieścią bardziej przemyślaną, nawet jeśli nie jest to porywające dzieło i nie ma wiele wspólnego z późniejszymi książkami tego autora.

A ja tym sposobem dotarłem do "Faulknera właściwego" - kolejna książka w rozpisce to "Sartoris", pierwsza rozgrywająca się w fikcyjnym hrabstwie Yoknapatawpha.

Faulknera miałem okazję czytać jak narazie Czerwone liście. Generalnie czytało się nieźle, pare opowiadań trafiło idealnie w mój gust (takie jak chociażby opowiadanie "Mistral"). Co byście polecili jego autorstwa w taki deseń jak owe opowiadanie?