Potocznie: literatura zmierzchopodobna. Przez fanów grozy najczęściej pogardzana, czy wręcz wyśmiewana. Wbrew pozorom supernatural romance to nie tylko naiwne i niewymagające historyjki dla nastolatek, ale także pozycje dla znacznie starszych czytelników (seria "Bractwo Czarnego Sztyletu). Poza tym supernatural romance często łączony jest z thrillerem, np. "Ugryziona" Kelley Armstrong. I chociaż zaczęło się od wampirów i one są nadal najpopularniejsze, do głosu dochodzą też inne magiczne stworzenia, np. wilkołaki (wspomniana "Ugryziona", a także np. "Wilkołak. Dlaczego ja?" Feaseya, lit. dla młodzieży).

Nazwa gatunku nie jest też ustalona - to w zasadzie nowe zjawisko: na początku mówiło się często o urban fantasy, ale to dość obszerny gatunek i niezbyt dobrze określał konkretnie ten typ opowieści. Ostatnio spotkałam się z supernatural albo paranormal romance. Zresztą motyw miłości między człowiekie m i istotą fantastyczną nie jest niczym nowym, w końcu nawet u Tolkiena mamy Aragorna i Arwenę.

A teraz przyznać się, kto potajemnie czytał "Zmierzch" z wypiekami na twarzy, a potem udawał, że mu się nie podobało

Czytałam Zmierzch i resztę książek Stephanie Meyer. Pierwsza jest ok, jak dla mnie idealna na to, by nie myśleć o niczym. Bohaterowie tacy jacyś ... no właśnie tacy Sam pomysł na książkę nie jest nowy, więc można przełknąć. Reszta książek też może być. Nic szczególnego, jeśli ma się trochę czasu do zmarnowania to ok. Moja siostra za to jest wielką fanką, ale ona bardzo lubi romanse.

Moniqee ma rację pisząc, że Meyer bazuje na najprostszym motywie - miłości, i na poszukiwaniu partnera idealnego, tego jedynego, który jest w stanie dla ukochanej zrobić wszystko (jak to w ogóle brzmi ). Mi to nie przeszkadza, jeśli ktoś chce czytać - droga wolna.

Jeśli True Blood podchodzi pod ten gatunek (?), to jeszcze to chciałabym przeczytać, ale bardziej z ciekawości.

Jakoś Zmierzchu nie polubiłem i dobrze:P Starałem się to przeczytać, naprawdę, ale po pierwszych 100 stronach dałem spokój. I nie to że książki nie lubię, ale nienawidzę całego tego szału i głupiutkich nastolateczek które szaleją bardziej za filmem i Patisonem czy jak tam niż za książką - chociaż się nie dziwię, książka jakaś super nie jest.

Też byłam w kinie - na drugiej i trzeciej części. Pierwsza nie podobała mi się kompletnie, ale dałam się namówić na pójście dla żartu na kolejną. I bardzo dobrze się bawiłam. Napisałabym, że inaczej, niż by sobie tego życzyli twórcy, ale moim zdaniem jest tam tyle elementów autoironicznych, że nie uwierzę, by traktowali swoją pracę zupełnie poważnie A w trzeciej części było takiego puszczania oka do widza jeszcze więcej.

Zresztą mnie cały ten nurt bardzo ciekawi. Z tego względu, że sam pomysł na zmianę kanonicznego amanta - tajemniczego outsidera - na kogoś drastycznie odmiennego i często niebezpiecznego jest genialny. Świetnie pokazuje te odwieczne antagonizmy w kobiecym uczuciu - z jednej strony pragnie ciepła i bezpieczeństwa, a z drugiej gwałtownych uczuć i przygody. To wbrew pozorom nie jest tak drastycznie różne od np. Stanleya ze sztuki "Tramwaj zwany pożądaniem" Tennessee'ego. I jeszcze to, jak szybko dziewczyny łyknęły ten pomysł - niesamowite! W jednej chwili z tajemniczego nieznajomego przeszliśmy na tajemniczego znajomego z kłami.

A "Piękna i Bestia"? Też podobna historia...

Zmierzch czytałam dawno temu, nim jeszcze stał się głośny. Ot, zobaczyłam w markecie coś, co uznałam, że dla pewnych celów może mi się przydać, więc kupiłam, przeczytałam, zrecenzowałam i pozbyłam się książki, bo powieści dla nastolatek, zwłaszcza dla egzaltowanych nastolatek nie kręciły mnie chyba nawet wtedy, gdy nastolatką byłam... Chyba że za powieści dla egzaltowanych nastolatek uznać Rebekę Daphne duMaurier czy Wichrowe Wzgórza Emily Bronte ;-) Po kolejne części Zmierzchu już nie sięgałam.
Później od Lubego dostałam Grzeszne rozkosze i nawet mi przypadły do gustu... na tyle, że kupiłam i przeczytałam kolejne 3 tomy, ale jak mi się schematy fabularne zaczęły powtarzać - spasowałam.
Z redakcyjnego obowiązku przeczytałam pierwsze 3 tomy Kronik wampirów J.R. Ward i cieszę się, że kolejnych nie musiałam. Tego imo nie da się czytać, choć skoro powstało tego więcej, widać nie wszyscy podzielają moje zdanie.
Także z redakcyjnego obowiązku sięgnęłam po prozę Yarbro - Hotel Transylvania, Pałac i Krwawe igrzyska. O ile pierwsza z powieści przypadła mi do gustu, to z pozostałymi już gorzej: w różnych realiach historycznych powtarza się ten sam schemat fabularny. Z tego co czytałam na stronach autorki, to w kolejnych tomach może być odejście od tego schematu, ale postać hrabiego Saint Germain by Chelsea Quinn Yarbro zdążyła mi obrzydnąć na tyle, że chyba nie chciałabym już mieć z nim do czynienia.
I kolejny redakcyjny obowiązek Bractwo czarnego sztyletu - głupie nieprzeciętnie, także powtarzanie schematu ale czyta się na tyle przyjemnie i na tyle bawi mnie ta seria, że jak się trafi, to nie wykluczam, że po dowolnie wybrany inny tom sięgnę.
Tymczasem utknęłam w cyklu o Sabinie Kane - pół wampirce, pół magu a.k.a. nekromantce (pierwszy raz się zetknęłam z tym, ze mag=nekromanta) Jaye Wells. Trochę przypomina mi to cykl o Anicie Blake, tu też po świecie chodzi taka mnogość człowiekopodobnych istot, że aż się zastanawiam, jaki odsetek humanoidalnych istot na Ziemi to ludzie 
Swojego czasu miałam zamiar sięgnąć po True Blood, ale - jak słusznie zostało zauważone przez moje przedmówczynie - co za dużo, to niezdrowo. Ja już przedawkowałam. Jeśli zaś idzie o sam gatunek/nurt - jednak zdecydowanie wolę romanse ludzko-ludzkie.

Rose, a gdzie zgubiłaś poczucie humoru? Strzelasz focha osobie, która żartuje z przeciwników literatury, którą lubisz. Gdzie tu sens?