No to idealnie w takim razie Czekam na Twoje opinie o "Wrońcu", bo ciekawi mnie jak historycy podchodzą do koncepcji przedstawionej w książce

Inne Pieśni to kwestia przebrnięcia przez pierwsze 100 stron, potem już się na tyle ogarnia ten świat, że lektura staje się trochę łatwiejsza. Tak więc ważne, by nie zniechęcić się początkiem.

Ja teraz zabrałem się za Króla Bólu. Przeczytałem pierwszą część pierwszej mini-powieści - Linii oporu - i choć początkowo byłem kompletnie zdezorientowany, teraz jestem już zachwycony. To co Dukaj zrobił z językiem w tym tekście jest niesamowite. Przez jakiś czas czułem się, jakbym czytał książkę w jakimś obcym języku, który wprawdzie znam, ale nie dość dobrze - po prostu wciąż trzeba było o znaczeniu wielu słów wnioskować z kontekstu. Teraz już sporo mi się rozjaśniło, ale nadal są takie momenty. Kolejna błyskotliwa, pochłaniająca wizja przyszłości. Biję pokłony wyobraźni Dukaja, a przy okazji muszę dodać, że sam tekst jest ogromnym wyzwaniem dla wyobraźni czytelnika - Dukaj nie bawi się w tłumaczenia i opisy, więc wizję świata zmuszeni jesteśmy składać sobie sami. Kapitalne.

Ja tę książkę pochłonąłem w dwie godziny z marszu w sumie, ciągnęło mnie do lektury na maksa. Ale zgodzę się z tymi odniesieniami do dzieci, Stanu Wojennego ich oczami i kto wie, czy też nie sugerowanych czytelników

Kojarzy mi się to zdanie z Kingiem i "Oczami Smoka"

Geez ale Ty to długo czytałeś Coś faktycznie chemii z tą książką nie było

Ja za to skończyłem jakiś czas temu pozycję "Xavras Wyżryn i inne fikcje narodowe" i jestem wielce zadowolony z tej lektury. Zarówno tekst tytułowy jak i pozostałe trzy krótkie formy bardzo mi podeszły. Nie często mi się zdarza, żeby bardziej od fabuły intrygowało mnie tło i otoczka opowiadanych historii, a tutaj właśnie tak było. Przecież "Xavras..." to chyba najlepsza historia alternatywna Polski jaką napisano. I nie chodzi mi tu o wymyśloną faktografię, a o sposób jej prezentacji. Dukaj coraz wyżej pnie się w moim rankingu pisarzy i bardzo się z tego powodu cieszę

No właśnie opisujesz tytułowe opowiadanie mój drogi Tylko, że jak dla mnie tak się raczej czuło ducha XIX-wiecznych powstań narodowych bardziej niż jakieś postapo

No na mnie "Lód" też czeka, ale to raczej melodia odległej przyszłości

To ja mam podobnie, jak Ty, Dampf. O ile Córka... była ciekawa i ogólnie fajnie się czytało, to ja za cholerę nie wiem, o czym była Extensa. Sugerując się opisem z okładki i tym, co pamiętam z książki, to po prostu był to zapis życia jednego pokolenia, ale nic więcej nie umiem napisać. Nie które książki zaczyna się rozumieć po drugi, podejściu, więc może kiedyś...

Kurcze, właśnie zdałam sobie sprawę, że prawie nic nie pisałam w tym wątku. Kilka razy nawet miałam się za to zabrać, ale jakoś nie było czasu...
Tyle pozycji Dukaja już za mną, a o każdej warto i wypadałoby wspomnieć.

Przede wszystkim przeczytany ostatnio "Król Bólu". Świetny zbiór opowiadań i to takich, jakie lubię - o objętości pozwalającej dobrze wkręcić się w fabułę.
Moje ulubione pozycje to "Aguerre w świcie", "Linia oporu", tytułowy "Król Bólu i pasikonik" oraz "Oko potwora". Kiedy je wspominam od razu poprawia mi się humor . To wyśmienite teksty. Trzy pierwsze mają ze sobą sporo wspólnego co, jak słyszałam, niektórzy uznają za wadę. Mi wydaje się to zaletą, bo dzięki takiemu zestawieniu tekstów w jednym miejscu mamy okazję spojrzeć na wspólne kwestie pod różnymi kątami. Natomiast "Oko potwora" wymieniam wśród ulubionych głównie ze względu na lemowski klimat, który jest rewelacyjnie oddany. Czytając ten tekst nabrałam ochoty, żeby wrócić do Lema i kiedy skończę swój dukajowy rajd, na pewno tak zrobię.
Wracając do kwestii doboru opowiadań w tym zbiorze - wydaje mi się, że jest bardzo trafny. Wszystko się tam ciekawie dopełnia. Jedynie w stosunku do "Piołunnika" miałam pewne wątpliwości. Nie jest to złe opowiadanie i gdyby znalazło się w innym towarzystwie prawdopodobnie uznałabym je za fajowy tekst. Miałam wrażenie, że chyba bardziej pasowałby do "Xavrasa Wyżryna i innych fikcji narodowych", które czytałam zaraz potem.
Podobnie "Crux", "Serce Mroku" i "Szkoła" - dobrze się je czytało, jednak nie zostawiły tak silnego śladu w głowie. To ostatnie jest oparte na ciekawym pomyśle, ale podczas czytania miałam dziwne skojarzenie z opowiadaniami Teda Chianga, za to mniej pasowało mi do Dukaja.

Na temat "Lodu" napiszę krótko - w tej chwili najlepsza książka, jaką czytałam. Minęło już kilka miesięcy, a mój zachwyt nie wyblakł ani trochę. Ta powieść jest dla mnie idealna zarówno pod względem fabuły, postaci i wprowadzonych pomysłów, jak i warstwy filozoficznej. Chciałabym jeszcze kiedyś przeczytać produkcję Dukaja stworzoną z takim rozmachem.
Język jest świetny, klimat różnorodny, bohaterowie mnie oczarowali. Kiedy przypominam sobie zasłyszane jeszcze przed przeczytaniem tej książki opinie, że bohaterowie "Lodu" to pionki bez charakteru, jestem w stanie wydobyć z siebie tylko: "wtf?!".
W tej powieści jest cała masa smaczków historycznych, matematycznych, fizycznych, architektonicznych i w ogóle wszystkich możliwych... tylko cytować i cytować.
Chciałam też zwrócić uwagę na to, że wbrew powszechnej opinii "Lód nie jest książką bardzo trudną. Zostało to udowodnione doświadczalnie - podsunęłam go mojej nastoletniej siostrze i bardzo przypadł jej do gustu .

Chętnie podyskutuję więcej na temat poszczególnych wątków powieści jeśli ktoś będzie miał na to ochotę. Tak samo na temat "Innych pieśni", o których czytałam dużo w temacie dukajowym na starym forum. Mam swoją interpretację zakończenia, ale poczekam z tym na dampfa, skoro w najbliższym czasie zamierza przeczytać .

W ostatnich tygodniach przeczytałam też "Córkę łupieżcy" oraz "Xavrasa Wyżryna i inne fikcje narodowe".
"Córka" początkowo nie przekonywała mnie klimatem, ale kiedy tylko pojawiło się Miasto, diametralnie zmieniłam zdanie. To właśnie ze względu na kosmiczny klimat cenię tę krótką powieść. Bardzo podoba mi się wizja przeróżnych architektonicznych tworów w niej opisanych.
Co do "Xavrasa" - godne uwagi są rozważania będące wspólnym mianownikiem tego zbioru, a obracające się wokół tematu losu, prawdopodobieństwa i różnych ścieżek wyboru, które mają wpływ na Historię.

Kilka słów o "Wrońcu" napiszę innego dnia. Czytałam go dłuższy czas temu i chcę odświeżyć sobie pewne szczegóły zanim się wypowiem.

Haha , miałam to samo skojarzenie czytając "Córkę łupieżcy", a zaznaczam, że nie jestem jakąś ogromną miłośniczką HPL-a.
Wydaje mi się, że nie ma nic złego w dostrzeganiu pewnych analogii, bo Dukaj jest przecież człowiekiem bardzo oczytanym, świadomym i czerpie z wielu źródeł. Nie nazwałabym tego od razu inspiracją, ale wiadomo - kultura to tygiel, w którym wszystko się miesza. W każdym razie inspiracje, które dostrzegł w "Lodzie" pan-sławny-fan-lovecrafta były trochę zbyt odjechane...

EDIT
Nie wszystkie indoktrynacje są złe . To jeszcze dodam, że jeśli podobała Ci się alternatywna wersja historii Polski w "Xavrasie", tym bardziej powinieneś być zadowolony z lektury "Lodu".

No to chyba kaplica, bo właśnie "Inne pieśni" są moim zdaniem na początek najlepsze. Jeszcze ewentualnie "Córka łupieżcy" - taka krótka powieść, która pokazuje czym jest Dukaj, ale jeszcze nie wytacza pełnego arsenału jego genialnych i trudnych idei.


Nie jest łatwo i nie będzie - Dukaj to inny stan umysłu, można powiedzieć. Najświeższe, co jego czytałem to zbiór "Król bólu", ale słyszałem, że jego jeszcze nowsze dzieła stają się coraz bardziej wymagające - ostatnie "Science fiction" ponoć trudnością dorównuje "Perfekcyjnej niedoskonałości", a w tym roku ma ukazać się jeszcze "Rekursja", która tematycznie sugeruje równie skomplikowane dzieło. W każdym razie nawet jeśli teraz Dukaja nie ogarniasz, to warto do niego wrócić za jakiś czas. Czytanie jego książek jest doświadczeniem niesamowitym, tak jak mówię - coś przestawia w głowie .

Proponuję Xavrasa Wyżryna. Całkiem "normalna" powieść jak na Dukaja