W ogóle wydaje mi się, że u Dukaja jest sporo "lemowskich" nawiązań... albo to moja nadinterpretacja, bo ja z kolei bardzo lubię Lema.

"Crux" koniec końców okazał się niezły ale nic więcej. "Serce Mroku" bardzo mi się podobało ale niestety Dukaj nie stawia w nim rewolucyjnych teorii fizycznych. "Aguerre w świcie" to ostra jazda bez trzymanki podobnie jak "Perfekcyjna...", wyśmienite opowiadanie Piołunnik beznadziejny.

Tak więc po paru miesiącach skończyłam "Króla Bólu" i... smutno mi, że już nic więcej nie ma Wyśmienicie się bawiłam dzięki temu "zbiorowi powieści".

Za niedługo kończę Inne pieśni, ale czuje nieodpartą potrzebę napisania (dosłownie) kilku słów. Książka jest absolutnie przegenialna. Majstersztyk. Choć zostało mi ok. 40 stron, to wiem, że wystawię jej ocenę 6/6 (choć momentami miałem drobne uwagi). Świat jaki stworzył Dukaj rozkłada na łopatki i na pewno jest to jedna z najlepszych pozycji, jakie w życiu czytałem.

Na półce stoją już Czarne oceany (ale zrobię sobie przerwę z Dukajem i przeczytam coś innego).

Mam pytanie: Perfekcyjna niedoskonałość jest reklamowana jako trylogia. Wiadomo coś o kolejnych częściach?

Na samą wzmiankę o Innych pieśniach mi się aż łezka w oku kręci:D Jedna z najlepszych powieści, jakie miałem okazje przeczytać, a na pewno najbardziej niejednoznaczna i gęsta. Omawialiśmy ją na jednych ćwiczeniach z fantastyki po Lemie i pamiętam, że to były najbardziej 'żywotne' zajęcia. W ogóle, Inne pieśni przewijały się tam przez cały semestr, nawet jak rozmawialiśmy o istocie fantastyki, to się powoływaliśmy na tę książkę:) To jest kopalnia nie tylko chwytów i pomysłów fabularnych oraz zagadnień filozoficznych, ale też wór bez dna, jeśli chodzi o badanie jej pod kątem zaklasyfikowania do danego gatunku:D Perła:)

A co do Perfekcyjnej niedoskonałości, to słyszałem, że Dukaj podobno czeka na najnowsze badania z zakresu fizyki bodajże (ale nie wiem, z jakiego działu dokładnie), bo chce, żeby jego trylogia była jak najbliższa rzeczywistości:D:D

Po deefowej prelekcji o Dukaju (która swoją drogą była raczej kiepska) bardzo zapaliłam się do przeczytania "Lodu". Ciekawe ile mi to zajmie ?
Niestety mam już taaaką kolejkę książek, a tak niewiele czasu... nie mogę czytać zbyt dużo, bo po całym dniu pracy przy komputerze zaczynają boleć mnie oczy...

Skończyłem Króla Bólu. Jak zwykle Jacek okazuje się gejzerem genialnych pomysłów, poziom tekstów jest bardzo wysoki i chciałoby się wręcz, żeby wszyscy pisarze fantastyki uczyli się od Dukaja erudycji, plastyczności językowej i bogactwa wyobraźni. Niemniej mam pewne zastrzeżenia do tego zbioru, które obniżają moją ocenę książki o punkt - daję jej 9/10.

Po pierwsze, czego należałoby się spodziewać po samym charakterze książki: opowieści są nierówne. No ale nie może być inaczej, skoro teksty te powstawały na przestrzeni 10-12 lat: każdy z nich pisał inny Dukaj, co zresztą autor sam przyznaje w "Postscriptum". Mimo to można wyczuć w tych mini-powieściach sposób, w jaki Dukaj konstruuje swoje teksty. Bierze pewną koncepcję, pewien element rzeczywistości, trochę go rozdmuchuje i wrzuca do naszego świata jako wartość dodaną. Przyznam, że w pewnym momencie to "rozczytanie" pisarstwa Jacka uznałem za wadę tych tekstów - że wszystkie lecą co prawda z różnymi pomysłami, ale każdy bazuje na tych samych strukturach koncepcyjnych... Ale ostatecznie zreflektowałem się, bo przecież na tym polega całe pisarstwo fantastyczne . Mówiąc krótko: przez moment miałem wrażenie, że Dukaj kopiuje sam siebie.

Po drugie: wydaje mi się, że strukturalnie teksty te nie były przemyślane. Chodzi mi o to, że może nie są to "krótkie formy" sensu stricto, ale czyta się je trochę właśnie w taki sposób, jakby były opowiadaniami. I choć w powieściach odskoki tematyczne i wątkowe można uznać, to tutaj miałem wrażenie, że dygresje lub niektóre dialogi czy akapity są niepotrzebne. Wielu krytyków literackich w historii twierdziło, że krótka forma powinna zmierzać stopniowo do punktu kulminacyjnego, a wszystkie elementy utworu mają ku temu służyć i nie powinno się pojawiać nic pobocznego. I ja się z tym zgadzam w zasadzie. Tutaj jednak od czasu do czasu miałem wrażenie, że pojawiają się niepotrzebne rzeczy osłabiające impet końcówek i dezorientujące czytelnika. Ale to tylko moje zdanie, nie wiem nawet czy dobrze opisałem to moje wrażenie .

No i komentarze do poszczególnych tekstów:

Linia oporu

Jeden z dwóch moich faworytów zbioru. Utwór ten zgnębił mnie totalnie swoją tematyką. Ogólnie sam mam często przemyślenia na temat tego, co jest takiego w nas, że mamy ochotę dalej żyć i czegoś poszukiwać w życiu. Ta powieść odpowiada częściowo na pytanie, co by było, gdybyśmy mogli bez problemu dostać właśnie to wszystko, czego chcemy i pragniemy. Co by wtedy pozostało? A wszystko genialnie ubrane w fabułę z digitalizacją myśli, wirtualizacją rzeczywistości oraz utrans-człowieczeniem - w sumie coś, co jest bardzo prawdopodobne w przyszłości, jeśli patrzeć na rozwój nauki, elektroniki i stosunków społecznych. Jest to też chyba najbardziej ambitny z tekstów Dukaja jakie czytałem, jakby taka próba proroctwa przyszłości - w rozdzialikach zwanych "postnihilizm" przedstawiona jest nawet w punktach koncepcja filozofii przyszłości, tak jakby Dukaj próbował systematyzować w jakiś sposób to, co wg niego ma nadejść, popierając te przewidywania cytatami z dzieł filozofów. 10/10 bezapelacyjnie.

Oko potwora

Lem w czystej postaci . Śmierdzi nim wręcz na kilometr . Ale ja bardzo lubię Lema, tak samo jak bardzo lubię Dukaja, który tu tego Lema skopiował tak, że nie znając nazwiska autora stawiałbym na autorstwo właśnie naszego ś.p. mistrza fantastyki naukowej. Ta sama prosta kosmicyzacja cywilizacji ludzkiej (tzn. zwykłe okręty kosmiczne, proste maszyny liczące, suwaki logarytmiczne itp., a nie jakieś wymyślne urządzenia), to samo zetknięcie człowieka z maszyną, która symbolizuje pewien aspekt rzeczywistości (tu: piękno i jego względność), ten sam klimat obcego kosmosu i dziwne zachowania ludzi w zetknięciu z czymś niepojętym. 9/10 (wydaje mi się, że m.in. tutaj pewne wątki nie zostały dopięte do końca i pojawiają się bez sensu).

Szkoła

Wydaje się, że to inny Dukaj niż w pierwszych dwóch tekstach... ale jednak nie  . Świetna część obyczajowa, która potem łączy się z częścią techniczną i etyczną. Niestety zakończenie urywa się diametralnie, gdy robi się ciekawie. 9/10.

Król Bólu i pasikonik

Zajdel tegoroczny w pełni zasłużony. Od strony pomysłowej powieść ta przypomina mi "Linię oporu" (też swego rodzaju wirtualność gra kluczową rolę), jak również "Inne pieśni", niemniej autor nie powiela schematów i tworzy w pełni autonomiczny, bardzo oryginalny produkt. Świetne zaplecze polityczne powieści, spisek obmyślony wyśmienicie. Można się zachwycać nad maestrią Dukaja, który wymyśla niemal od podstaw nowe zasady rządzące światem, a potem tworzy w ich obrębie w pełni logiczne struktury i fabuły. Miszczu. Niestety znowu otwarty koniec. 9,5/10.

Crux

Trochę zawód, bo pomysł na świat leci wg tego samego schematu: bierzemy element świata rzeczywistego - tutaj sarmację i szlacheckie tradycje - i rozbudowujemy o pewne elementy z przyszłości-teraźniejszości. Rozumiem mniej więcej koncepcję mesjanizmu Cruxa, ale w sumie nie wiem dokładnie co ona miała oznaczać... Czyżby ostrzeżenie przed jakąś rewolucją społeczną, gdzie "gorsza" klasa ludzi zbuntuje się przeciw tej "lepszej"? 8/10

Serce Mroku

Mój faworyt nr 2 . Niby tekst nie jest jakiś specjalnie wystrzałowy i fenomenalny, ale ja mam lekkiego fioła na punkcie klimatu rodem z "Jądra ciemności" Conrada, do którego krótka powieść Dukaja wyraźnie nawiązuje. Wręcz jest utworem analogicznym, tylko w nieco zmodyfikowanej scenerii. Dla mnie ten cały mrok i wizja kolesia, który siedzi gdzieś w środku dżungli, nie wiedzieć czemu wciąż żywy, i panuje z boską władzą nad czymś, co nie jest do końca zrozumiałe, w czym pełno chaosu i czarnych mocy - to wszystko ma po prostu dla mnie nieziemski urok. Swoją drogą "Jądro ciemności" (gdyby przetłumaczyć tytuł tekstu Dukaja na angielski wyszłoby "Heart of Darkness", czyli jak powieść Conrada) to jedyna książka w moim życiu, którą czytałem dwa razy. 10/10.

Aguerre w świcie

Był to chyba dla mnie najtrudniejszy tekst z książki. Ciężko było mi wbić się w świat, który po raz kolejny przynosi pod względem strukturalnym coś podobnego do "Linii oporu", "Innych pieśni" i "Króla Bólu", ale gdy już się udało, to było warto. Niby znowu jakiś globalny spisek, niby znowu trans-ludzie, ale coś oryginalnego w tym tekście jednak jest. Mam jednak wrażenie, że zbyt szybko się kończy i pozostawia wiele niedomówień i wątpliwości. 8,5/10.

Piołunnik

Gdy zaczyna się czytać to opowiadanie po ponad 750 stronach silnej SF, zadajemy sobie pytanie: WTF? A potem: "No dobra, 'Szkoła' też się tak zaczynała i w końcu pojawił się stary, dobry Dukaj". Tutaj tak nie ma. Ciężko powiedzieć, by było to SF. Jest PRL, są normalni ludzie, aż tu nagle pojawia się meteoryt, od którego na świecie zaczynają zachodzić dziwne zmiany... Ten tekst trochę mnie rozczarował, bo chociaż czytało się go migiem (prawie jak nie Dukaja ), to nie przyniósł żadnego genialnego pomysłu czy rozwiązania, do którego przyzwyczaił nas autor "Króla Bólu". Chyba że ja czegoś nie zrozumiałem... Niemniej na plus idzie fajne posługiwanie się językiem starodawnym, jak i tym naszych braci zza wschodniej granicy. I dlaczego taki tytuł? Ktoś jest mi w stanie wyjaśnić? 7/10.

No właśnie, chyba o tym nie wspomniałem, ale styl... Nie wiem jak jeden człowiek może pisać opowieści, w których każda ma inny styl narracyjny. Dukaj to istny Człowiek-Kameleon słowa . I każdy ze sposobów opowiadania historii jest świetnie przemyślany, także nie zrażaj się Beaver, a zobaczysz, że to ma sens, a nawet więcej: że to kolejna genialna rzecz u Dukaja

18.11 wydawnictwo Powergraph wydało antologie pt. "Science fiction" która zawiera najnowszą minipowieść Jacka Dukaja o takim samym tytule jak książka jest to najdłuższy tekst w tej 800str cegle

Zacząłem i ja moją czytelniczą przygodę z Dukajem. Na początek wziąłem "Wroniec" (a w zasadzie jeszcze wcześniej grałem w grę planszową o takim tytule ) i bardzo mi się ta lektura spodobała, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie jestem docelowym targetem dla tej książki Sama koncepcja Stanu Wojennego w takiej właśnie formie bardzo przypadła mi do gustu i od tej strony kupiłem książkę w całości, ciekawe to było i wielce "inne". Graficznie trzeba przyznać, że też doskonale dopasowane. Tylko zakończenie jakieś takie... no sami wiecie (Ci co czytali).

Na półce czekają na mnie jeszcze "Inne Pieśni" oraz "Lód". Za kilka książek i po nie sięgnę!

Mam nadzieję, że nie odbiję się od tych książek, nie ukrywam, że trochę się boję, ale chyba warto podjąć ryzyko Znajomy czytał "Lód" jako swoją pierwszą książkę Dukaja i chwalił, więc mam nadzieję, że też będę zadowolony (chociaż wcześniej zajmę się "Innymi Pieśniami" jednak).