Urodził się jako Erich Paul Remark, od listopada 1922 używał drugiego imienia Maria, a od 1924 nazwiska Remarque. Francuską pisownię swojego nazwiska mógł tłumaczyć francuskimi przodkami, którzy z powodu analfabetyzmu nie umieli poprawnie zapisać swojego nazwiska. Edukację zaczął jako sześciolatek w przykościelnej szkole, po pięciu latach nauki przeniósł się do Johannisschule. Zawsze był jednym z najlepszych uczniów. Kontynuował naukę na Uniwersytecie Münster. W wieku 18 lat został wysłany jako żołnierz na front podczas pierwszej wojny światowej. Walczył na froncie zachodnim we Flandrii w Belgii. 31 lipca 1917 roku w pierwszym dniu bitwy pod Passchendaele odniósł pięć postrzałów (w szyję, lewą nogę oraz prawe ramię). W szpitalu spędził 15 miesięcy i nigdy już nie wrócił na front. Po wojnie przez dwa lata był wiejskim nauczycielem, a potem z powodów finansowych pracował jako: domokrążca, korespondent, organista, dziennikarz i w firmie kamieniarskiej. W 1920 wydał swoją pierwszą powieść "Die Traumbude" ("Dom marzeń"), która była niepowodzeniem. 14 października 1925 poślubił Juttę Ilsę Zambonę, z którą się rozwiódł w 1930, a następnie znowu poślubił w 1938, by ułatwić jej wyjazd z Niemiec i uchronić ją przed prześladowaniami ze strony nazistów.

W 1927 w zaledwie 6 tygodni napisał swoją najsłynniejszą powieść, była to Na Zachodzie bez zmian (niem. Im Westen nichts Neues), w której opisał niesamowitą brutalność wojny z punktu widzenia dziewiętnastoletniego żołnierza, który był przedstawicielem straconego pokolenia. Powieść została wydana dopiero w styczniu 1929. Początkowo "Na Zachodzie bez zmian" ukazało się jako powieść w odcinkach w gazecie. W późniejszych latach napisał kilka podobnych dzieł; prostym językiem realistycznie opisywały one wojnę i czasy powojenne.

Inne tytuły:
Droga powrotna (Der Weg zurück)
Czas życia i czas śmierci (Zeit zu leben und Zeit zu sterben)
Czarny obelisk (Der schwarze Obelisk)
Łuk triumfalny (Arc de Triomphe)
Trzej towarzysze (Drei Kameraden)
Kochaj bliźniego (Liebe Deinen Nächsten)
Wróg (Der Feind)
Nim nadejdzie lato (Der Himmel kennt keine Günstlinge)
Dom marzeń (Die Traumbude)
Przystanek na horyzoncie (Station am Horizont)
Cienie w raju (Schatten im Paradies)
Noc w Lizbonie - Die Nacht von Lissabon (1961/62)
Iskra życia

W 1933 roku naziści zabronili wydawania dzieł Remarque'a. Nazistowska propaganda zaczęła rozpowszechniać nieprawdziwe informacje jakoby Remarque był potomkiem francuskich Żydów, a jego prawdziwe nazwisko brzmiało Kramer (sugerując, że Remarque to pseudonim, który powstał przez odwrócenie kolejności liter w nazwisku Kramer). W 1931 roku przeprowadził się do Szwajcarii, a w 1939 roku wyemigrował do USA i został obywatelem Stanów Zjednoczonych. W roku 1958 ożenił się z byłą aktorką z Hollywood, Paulette Goddard. W 1948 roku wrócił do Szwajcarii, gdzie zmarł 25 września 1970. Został pochowany na cmentarzu w Porto Ronco w kantonie Ticino.
(informacje pobrane z Wikipedii)

***

Na zachodzie bez zmian
Rozkaz uczynił te ciche stworzenia naszymi wrogami, rozkaz mógłby ich odmienić w przyjaciół. Przy jakimś tam stole jacyś tam ludzie, których nikt nie zna, podpisują papiery, i oto na całe lata najważniejszym naszym celem staje się to, co w innych warunkach ściąga na siebie pogardę życia i najsurowszą karę.

Bohaterami powieści są przyjaciele z jednej klasy, którzy zostali wysłani na front pierwszej wojny światowej. Młodzi ludzie, którzy dopiero powoli wchodzą w życie i nie mają jeszcze pojęcia czym ono jest, zostają zalani wiadomościami o wojnie. W szkole tłumaczono im i wmawiano, że zaciągając się do wojska staną się bohaterami, a walka wcale nie jest niczym złym. Ich pierwszym zawodem jest śmierć. Zabijają, bo takie są rozkazy. Młodzi ludzie, którzy stracili życie za życia.

Kiedy przeczytałam Na zachodzie bez zmian to czułam się tak jakby ktoś bardzo mocno mną potrząsnął, tak mocno, że w środku wszystko boli. Pisana prostym językiem historia kilku młodych ludzi, którzy doświadczają piekła wojny. Żyją na froncie, gdzie liczy się każda chwila. Okrucieństwo, wyrachowanie, cierpienie, śmierć - oto ich codzienność. Czasami zdarza się coś dobrego: coś więcej do zjedzenia, nie tylko wojskowa racja zupy z niczego, dobre cygara, paczka papierosów. I najważniejsze - przyjaźń, bez której to wszystko byłoby nie do zniesienia. I gdzieś między tym wszystkim pytanie: w imię kogo i czego to wszystko?
Książka bardzo dobra.

Czarny obelisk
Skończyłam czytać wczoraj i mam jeszcze mieszane uczucia co do tej książki.
Z jednej strony jest ona pełna kpiny i ironii. Na rzeczywistość, ludzi i ten czas, w którym przyszło żyć głównemu bohaterowi. Ludwik pracuje w zakładzie kamieniarskim, również na jego terenie mieszka. Jest to młody mężczyzna, któremu udało się przeżyć pierwszą wojnę światową i jego życie w jakiś sposób jest już przekreślone. Filozoficzny i niepewny swoich uczuć miota się miedzy jedną kobietą a drugą, sam nie wiedząc czego tak naprawdę chce. Ponieważ w Niemczech szaleje inflacja i z dnia na dzień pieniądze szybko tracą swoją wartość i nic nie można za nie kupić Ludwik dorabia w małym kościółku na terenie zakładu dla ludzi psychicznie chorych. Tam poznaje Izabelę, która w jego życiu trochę namiesza.

Z drugiej strony widzimy jak wygląda społeczeństwo niemieckie po pierwszej wojnie. Ludzie są zrezygnowani, na nic nie ma pieniędzy, cenę chleba powoli liczy się w tysiącach marek. Narasta fala samobójstw, a także desperacji. Do głosu dochodzi partia nacjonalistyczna zwalająca ostatnią wojenną przegraną i wszystko, co się po niej stało na Żydów. Wiadomo, kto coraz szybciej dochodzi do władzy. Państwo niemieckie nie uporało się jeszcze ze swoją przeszłością, a w powietrzu wisi nowa wojna.  

I jest jeszcze motyw istnienia, cierpienia, poświęcenia i bólu. Czym jest tak naprawdę życie, po co tu jesteśmy?
Rozmowy Ludwika z Izabelą są ... nie wiem, jak to określić. Mnie przejęły, zaskoczyły i skłoniły do pewnych przemyśleń. Ich dialog o lustrze bardzo mi się podobał. Ale ja nigdy wcześniej się tym nie interesowałam, więc to też mogło sprawić, że to wszystko wydaje mi się zupełnie nowe. Jest też w tym troszkę abstrakcji.

Piękna i gorzka książka, bardzo mi się podobała, ale chyba jeszcze muszę z nią trochę się obyć.

Ktoś jeszcze czytał coś Remarque'a?
Jakie wrażenia?

Kiedy rozmawiałam z koleżanką o tym autorze to właśnie uprzedzała mnie, że warto robić sobie przerwy w czytaniu jego powieści i to takie dłuższe. Dlatego, że niektóre rzeczy się powtarzają i książki mogą się ze sobą wymieszać. Z tych dwóch, które przeczytałam, to jednak na Zachodzie bez zmian zrobiło na mnie większe wrażenie. Los tych chłopaków, ich obserwacje i w ogóle to co przeżyli pisane tak prosto ... mnie to mocno ruszyło. Mam w domu jeszcze Nim nadejdzie lato, ale odczekam czas pewien zanim sięgnę po ten tytuł. No i też słyszałam, że Łuk triumfalny to powieść rewelacyjna i najlepsza z tych wszystkich, które wyszły spod jego pióra, ale ostatnio udaje mi się podchodzić spokojnie do książek o takiej opinii, więc są szanse, że się nie zawiodę.

Łuk triumfalny ... zdecydowanie No i na pewno Iskra życia

A jak Ci Łuk do gustu przypadnie, to (z pewnych względów) na pewno zainteresują Cię: Cienie w raju lub Na ziemi obiecanej. Albo oba te tytuły

Polecić mogę jeszcze Noc w Lizbonie i Kochaj bliźniego, ale Łuk i Iskra to zdecydowana czołówka

Po prostu weź Łuk i zacznij czytać Wątek miłosny jest tylko jednym z wątków, inne to np. przyjaźń, strata, zemsta ... Sprowadzanie tematu tej książki do "książki o miłości" jest poważnym wypaczeniem, bo to nie jest książka o miłości, tylko o życiu w ciężkich czasach. Nie pożałujesz, a jak Ci się nie spodoba, to nie ma co się brać za inne pozycje Remarque'a, bo Łuk jest kwintesencją jego pisarstwa ...

Łuk, to powieść o losach Żyda, który wolał sam się usunąć z Niemiec, żeby nie zostać usuniętym. I generalnie o losach nielegalnego emigranta. A do historii literatury powieść i tak przeszła jako romans wszech czasów  Ale Ciastek, się nie martw, wszystkie powieści Remarque'a pisane są z perspektywy mężczyzny, nie ma tu analiz skomplikowanej kobiecej psychiki etc. więc nawet te, w których miłość zajmuje dużo miejsca, spokojnie mogą być czytane przez mężczyzn.

Ale nie zgodzę się z opinią, że jeśli Łuk Ci nie przypadnie do gustu, to możesz skreślić pisarza. Mnie nie przypadł... a parę innych jego powieści tak.

Z tej trójki, którą rozważasz najbardziej mi się podobał Czarny obelisk. O czasach hiperinflacji w Niemczech międzywojennych i o jej skutkach dla przeciętnego człowieka. I o dziwkach... w sensie profesji a nie usposobienia. Ale o tym drugim to chyba każda jego powieść traktuje ;-)
Trzej towarzysze to też o miłości. Chyba nawet bardziej niż Łuk Triumfalny. I o męskiej przyjaźni. Więc nie musisz się obawiać, że babską książkę przeczytasz.
Kontynuacja Na zachodzie bez zmian to Droga powrotna. Nie czytałam.

Zarówno Czarny obelisk jak i Trzej towarzysze to właśnie 20-lecie międzywojenne. I właśnie w Czarnym obelisku to tło historyczne czy raczej ekonomiczne, odgrywa dużą rolę.
A tak na marginesie, jeśli interesują Cię książki z okresu 20-lecia to seria o Breslau Marka Krajewskiego to właśnie Wrocław tamtego okresu i choć pisane niekoniecznie chronologicznie, to też tło wyraźnie zaznaczone - nastroje tuż po wojnie, dojście Hitlera do władzy... No, już Festung Breslau to końcówka II wojny światowej, ale pozostałe, to właśnie 20-lecie.

Bo tak jest. Ale to kryminał bardzo silnie osadzony w realiach historycznych.
A tak z perspektywy czasu, to jak myślę o każdym z tych pisarzy (Krajewski, Remarqe) do dostrzegam jedną zbieżność. W obu przypadkach ich powieści mylą mi się ze sobą. Tylko w przypadku Krajewskiego to jest uzasadnione, bo on pisze serie, w przypadku Remarque'a - już mniej, bo u niego każda z powieści tworzy zamkniętą całość. I tylko wiele motywów się powtarza. Co nie zmienia faktu, że warto znać obu. Może niekoniecznie cały dorobek, ale przynajmniej kilka wybranych powieści.