Clive Staples Lewis, urodzony 29 listopada 1898 r. w Belfaście, zmarły 22 listopada 1963 w Oksfordzie, brytyjski pisarz, historyk, filozof i teolog, członek grupy Inklingów. Stworzył cykl Opowieści z Narnii (The Chronicles of Narnia). Znany jest również z esejów religijno-filozoficznych.

Pochodził z rodziny anglikańskiej, lecz później stał się ateistą. W wieku 19 lat brał udział w pierwszej wojnie światowej we Francji. Po powrocie z wojny podjął studia na uniwersytecie oksfordzkim. W 1922 roku otrzymał stopień bakałarza literatury. Rok później był najlepszym studentem w Anglii, otrzymał państwowe wyróżnienia. Wykładowca Magdalen College na uniwersytecie oksfordzkim, później profesor literatury średniowiecznej i renesansowej na uniwersytecie w Cambridge.

W Oksfordzie C.S. Lewis związał się z kręgiem Inklingów, do którego należeli też m.in. J. R. R. Tolkien, Charles Williams i Owen Barfield ? nieformalną grupą, zajmującą się głównie dyskusjami o roli i kształcie literatury. Jej członkowie wspierali się wzajemnie w swoich literackich zamierzeniach, najbardziej głośny jest wzajemny wpływ Tolkiena i Lewisa.
Pod wpływem tych dyskusji rozpoczął się też proces powrotu Lewisa do chrześcijaństwa i Kościoła anglikańskiego. Nawrócenie Lewisa wywarło bardzo duży wpływ na jego twórczość, której znaczącą częścią jest literatura chrześcijańska. Po drugiej wojnie światowej Lewis stał się powszechnie szanowanym autorytetem w Kościele anglikańskim i wśród innych chrześcijan.

Wybrana bibliografia (sama proza beletrystyczna):

- Pakameria (1928)
- The Pilgrim's Regress (1933)
- Trylogia kosmiczna:
   - Z milczącej planety (1938)
   - Perelandra albo Podróż na Wenus (1943)
   - Ta ohydna siła (1945)

- Listy starego diabła do młodego (1942)
- Podział ostateczny (1945)
- Opowieści z Narnii:
   - Lew, czarownica i stara szafa (1950)
   - Książę Kaspian (1951)
   - Podróż Wędrowca do Świtu (1952)
   - Srebrne krzesło (1953)
   - Koń i jego chłopiec (1954)
   - Siostrzeniec czarodzieja (1955)
   - Ostatnia bitwa (1956)

- Póki mamy twarze ? Mit opowiedziany na nowo (1956)
- Letters to Malcolm: Chiefly on Prayer (1963)
- The Dark Tower and other stories (1977)

Powyższe informacje pochodzą z polskiej wersji wikipedii.

Lewisa czytałem do tej pory wyłącznie siedmiotomowy cykl narnijski i mam dosyć mieszane o nim uczucia. O ile tom 1 jest już tak powszechnie znany i wielokrotnie omawiany, że mam o nim już tylko średnią opinię, to części od 2 do 4 lubię i to bardzo. Prawdę powiedziawszy Lewis rozwijał swój narnijski świat i poczynając od "Lwa, czarownicy..." aż do "Srebrnego Krzesła" kolejne pozycje czyta się coraz to lepiej i lepiej. Są to w zasadzie te najbardziej klasyczne fragmenty dziejów Narnii. Trochę mniej znane są 5 i 6 pozycja, które opisują niejako inne wydarzenia, ale w zasadzie stoją one także na dosyć przyzwoitym poziomie i mi się akurat czytało je równie dobrze (zmiana bohaterów także wyszła w tym przypadku na dobre). Natomiast "Ostatnia bitwa", a raczej jej druga część to moim zdaniem katastrofa. Sam początek siódmego tomu jest rewelacyjny, wydaje się, że Lewis zakończy swój cykl w jakiś genialny sposób. Niestety. Moim zdaniem mamy tu do czynienia z zaprzepaszczoną szansą. Ja końcówki i rozwiązania akcji nie kupuję. Wiem, że takie, a nie inne załatwienie sprawy ma swoje uzasadnienie, ale no... nie jestem w stanie tego przyjąć do wiadomości i zwyczajnie uważam, to za zbyt banalne i przesłodzone.
Ogółem sam cykl lubię i wydaje mi się, że każdy powinien się z nim zapoznać, bo to niezwykle ciepłe i dobrze napisane historie.

Uwielbiam "Opowieści z Narni" - wszystkie tomy (choć "Koń i jego chłopiec" zawsze mniej mi się podobał - nie bawiły mnie nigdy przesadnie konie i wschodnie klimaty - może teraz inaczej bym to odebrał). Czasem sięgam po którąś z historii i mogę je czytać i czytać. Nie widzę w nich słabych punktów, bo wychowałem się na nich. Pierwszy raz czytałem "Lwa, czarownicę i starą szafę" chyba w pierwszej albo drugiej klasie podstawówki i dalej kolejne części. Wszystko wielokrotnie i bez znudzenia. Również oszałamia mnie nastrój "Podróży Wędrowca do Świtu", ale tak samo kocham "Srebrne krzesło" czy "Siostrzeńca czarodzieja". Wcześniejsze również. W sumie wszystkie

To jedne z najmagiczniejszych historii, jakie znam. Zwłaszcza uwielbiam te motywy przenosin między światami, te wszelkie drobne tajemnicze historie, jak początek "Lwa..." - fauna i bobry albo leśną chatkę borsuka i karłów w "Księciu Kaspianie". Wszystko to jest dziecinne i jakoś naiwne, ale jednocześnie nadal dla mnie czarowne i przyciągające. Lewis miał fantastyczne wyczucie baśniowości, które zawsze do mnie trafia.

Innych jego tekstów nie czytałem, ale na pewno sięgnę, zwłaszcza te niebeletrystyczne, okołochrześcijańskie.

Świetny post Kaja, zaraz odpiszę

Ta wersja BBC (bo o niej mówisz) to była ekranizacja pierwszych czterech części Narnii (aż do "Srebrnego Krzesła) i ja również mam z nią piękne wspomnienia. Oglądałem to chyba tylko raz, ale pamiętam, że dosyć mocno czekałem zawsze na nowy odcinek i byłem wprost oczarowany wykreowanym na ekranie telewizora światem. "Lew, Czarownica..." mnie dosyć mocno przeraził, bałem się niektórych scen i tak myślę, że to tak nie do końca dla dzieci było. Najciekawsze były dwie ostatnie serie: Wędrowiec i Krzesło, je zapamiętałem bardzo dobrze. Swoją drogą to chyba pora sobie nareszcie odświeżyć tę wersję, gdyż najnowsze filmy mnie trochę odrzucają, jakoś brak tam magii.

Jak już słusznie przytoczyłaś - Tolkien miał alergię na alegorie i była to jedna z tych rzeczy, o jakich niezbyt lubił słuchać. Zresztą JRRT wielokrotnie potwierdzał, że o Lewisie ma różną opinię, a najczęściej obrywało się jego twórczości. Najlepszym przykładem jest tutaj "Trylogia Kosmiczna", która została przez Tolkiena dosyć mocno skrytykowana. Tolkien czynił też wyrzuty do CSL, o to, że ten jest dosyć bałaganiarski i wyrzuca masę materiałów, które byłyby przydatne w przyszłości. Jak pamiętam, to Narnii oberwało się za zbytnią prostotę i fakt, że CSL nie przeprowadził żadnych korekt swoich tekstów, tylko od razu dawał je do publikacji. Tolkien rwał sobie włosy z głowy
Wracając jednak do głównej myśli. Jak pamiętam z lektury tekstów o przyjaźni tychże dwóch Inklingów, to zawsze było mi bliższe stanowisko JRRT. Możliwe, że wiele razy Tolkien niesłusznie oskarżał swojego kompana o różne pójścia na łatwiznę, czy niechlujność, ale gdyby spojrzeć na ich relacje z oddalenie, to wydaje się, że inaczej być nie mogło. Faktem jest, że CSL także wspierał Tolkiena w pisarstwie, gdyż komentował na bieżąco powstające fragmenty jego książek, na czele z Władcą. Jednakże na dobrą sprawę CSL traktował swoją twórczość raczej mniej drobiazgowo niż Tolkien i masa uproszczeń jakie spotykamy w Narnii (na czele z zakończeniem Ostatniej Bitwy) musiały denerwować osobę, która szukała przepisu na potrawkę z królika, by ją wiernie opisać w swojej książce (IV księga WP). Jak dla mnie Narnia pełna jest takich właśnie uproszczeń i jeśli ktoś spojrzy na to z dystansem, to otrzyma cudowną baśń. A jak będzie JRRT, to tylko będzie się pieklił i zarzucał zbyt płytką warstwę. Ja uwielbiam czytać Narnię, ale momentami sam mam dość zbytniej dawki alegorii. Tolkien dostał rykoszetem za sprawą Lewisa, gdyż do dzisiaj toczą się spory, o to czy Aragorn był Chrystusem...

Arda Arda, a nie Śródziemie
I dobrze piszesz, wszak sam Tolkien wielokrotnie pisał, że on tego świata nie wymyśla, a sobie tylko przypomina i znajduje jego losy. No i uznał też, że wydarzenia opisane w jego utworach, to tak naprawdę Ziemia, tylko, że trochę wcześniej

I tak i nie. Spotkałem się gdzieś z wyjaśnieniem, że Narnia to nazwa tak jednego państwa/krainy, jak i całego dysku. Inna sprawa, że Lewis tak raczej średnio podchodził do kwestii geograficznych. A gdyby potraktować Narnię tylko jako jeden wymiar (a można, bo jest o tym mowa w szóstym tomie), to już ogółem mamy lekki misz-masz.

Jakże ciekawe porównanie Teraz już wiem, czemu nie czytam wszystkich opracowań tolkienicznych

Przyznam się, że ten Mikołaj to jednak jest jedna z moich większych zagwozdek, bo on mi tam pasował jak świni siodło i po dziś dzień nie do końca rozumiem tę scenę. No a co do drugiej części - to fakt, Narnię trzeba odczytywać w sposób baśniowy, bo nią jest. I nie sili się na coś innego w zasadzie.

Żeby nie sprowadzać Lewisa tylko do Narni, ograniczę się do stwierdzenia, że jak dla mnie mogłaby się ograniczyć do I tomu. Ale to pewnie dlatego, że ten znałam z dzieciństwa ze słuchowisk radiowych, a wszystkie Kroniki przeczytałam dopiero rok temu i chyba miałam już trochę za dużo lat, żeby mnie ten świat pochłonął.
Wcześniej czytałam Listy starego diabła do młodego. Jak dla mnie dobre, ale bez rewelacji. Tylko to, jakże prawdziwe: łatwiej jest ustrzelić słonia niż muchę, ale jeśli chybisz w słonia będzie to dużo bardziej niebezpieczne niż jeśli chybisz w muchę. Cytat nie dosłowny, książka nie moja a czytałam lata temu, więc teraz starałam się oddać jedynie jego sens.
W ubiegłym roku przeczytałam Dopóki mamy twarze i ta powieść powaliła mnie na kolana. Książka o miłości, ale nie o tej damsko-męskiej, braterskiej czy rodzicielskiej. Nie o poświęceniu z miłości czy zbrodni z miłości.