Mam mieszane uczucia co do tej książki. Kupiłam ją, bo skusiła mnie okładka i to przez nią właśnie spodziewałam się raczej typowej książki fantasy/przygodowej dla dzieci, takiej, gdzie bohaterowie przeżywają mnóstwo niebezpiecznych przygód, ale ostatecznie z każdej wychodzą bez szwanku i wszystko dobrze się kończy. A "Dom tajemnic" to trochę taka mieszanka: bohaterowie są rozczulająco naiwni, ale niech im będzie, bo to dzieciaki, i mają tak naprawdę więcej szczęścia niż czegokolwiek innego, wychodząc cało z różnych opresji, mają ciekawe przygody typowe dla książek dla dzieci/młodzieży, a tu nagle jeb! Leje się krew, jest dość brutalnie jak na tego typu książki, ktoś umiera. Owszem, są takie baśnie: niby dla dzieci, ale krwawe i brutalne, nic w tym dziwnego ani nowego, ale jednak w tej książce jakoś mi to nie pasowało. Jakby pisarze nie mogli się do końca zdecydować, czy to ma być bardziej przygodowa historyjka dla dzieci, czy jednak trochę poważniejsza lektura dla młodzieży. Mnie osobiście podobały się te krwawe momenty, ale średnio mi pasowały do całości książki. Poza tym widać bardzo mocno, że książkę napisał scenarzysta i reżyser, wyłazi to praktycznie z każdej sceny i z ogólnego stylu pisania. Czasem, zamiast skupić się na punkcie widzenia bohaterów, narracja jest opisana tak, jakbyśmy byli wszechwiedzącymi widzami oglądającymi film, którzy widzą więcej ze swojej perspektywy, niż bohaterowie historii (np. scena walki Króla Burz z Wichrową Wiedźmą i zdanie w stylu "oni walczyli, Brendan i Kordelia leżeli, Eleanor nigdzie nie było widać"). Zwroty akcji są tu częstsze niż w niejednym filmie przygodowym czy sensacyjnym, tu co chwila już ma się coś wydarzyć, najczęściej złego, już ostrze miecza jest tuż, tuż przy gardle bohatera, a tu nagle bum! Łup! Pojawia się coś znikąd, np. olbrzym ex maxina, nie wiedzieć skąd i czemu, tylko po to, żeby pomóc bohaterom, bo pisarz nie miał innego pomysłu, jak ich wyciągnąć z tarapatów. I jeszcze epilog, tak totalnie filmowy i podpowiadający, o czym będzie druga część książki, i że w ogóle ona będzie. Niespecjalnie mi pasuje taki styl pisania.
Jednak ogólnie jest to nawet dobra książka, ma ciekawy główny motyw, choć nic odkrywczego (zamknięcie bohaterów w świecie stworzonym przez jakiegoś pisarza), niektóre sceny czy postacie (jak dla mnie - głównie te brutalne) są naprawdę dobre, jak również sam motyw Księgi Życzeń i Zagłady. W miarę lekka i przyjemna lektura.