Hehe, bo jeśli mnie pamięć nie myli, to ona w tym tomie jeszcze singielką była, więc musisz wybaczyć jej to niewyżycie

No to super, rozczytujcie się w Gardnerce Nie zapomnijcie, że w poniedziałek kolejny tom do zakupienia !

Racja Xavier, czyta się to naprawdę nieźle. Ja od wczoraj mam niecałą stówę, a przysiadłem tylko na chwilkę. Dla mnie największym wyznacznikiem jest piorunująca, zaskakująca i w miarę logicznie wytłumaczona końcówka powieści. Ostatnio jestem na to naprawdę wyczulony, bo coś szwankują te końcówki u mnie. Najświeższy przykład to Katarzyna Bonda i jej "Pochłaniacz". Książka prawie 700 stron, a na końcu bez emocji i zaskoczenia. Niedopuszczalne!!!
Pani Gardner ma na razie czystą kartę, ale jak to zazwyczaj bywa, pierwsza książka to pierwsze wrażenie, dla niektórych najważniejsze

Cieszę się, że was wciągnęła książka pani G Ale nie dziwi mnie to zupełnie Ma babka lekkie pióro !
Sama czytam teraz jej NIE BÓJ SIĘ i idzie mi równie dobrze


Prawdziwym koneserem staniesz się dopiero wtedy, gdy tak jak ja, przeczytasz wszystkie dzieła jakie autorka napisała dla Harlekina 

Magnis nie wierzę w cuda ! To twarda ekonomia ! Chłopcy się po prostu skusili na książkę za dwie dychy, którą można kupić nawet w warzywniaku

No i nie kupiłeś se?

A to już takim ortodoksem nie jestem  . Twórczość Alicii Scott raczej sobie daruję, a skupię się na mrocznej stronie dokonań jej klona nazwiskiem Gardner .

Tymczasem pękły u mnie "Dziecięce koszmary"  :



W pewien upalny sierpniowy dzień w robotniczej dzielnicy Bostonu dochodzi do brutalnej zbrodni. Ginie czworo członków rodziny, a jedyny podejrzany, ojciec i mąż, trafia w stanie śpiączki na oddział intensywnej terapii. Wszystko wskazuje na to, że próbował popełnić samobójstwo. Czy aby na pewno? Wezwana na miejsce zbrodni sierżant D. D. Warren wie jedno: ta sprawa to coś więcej, niż wskazują pierwsze znalezione dowody.

*****

Pierwsze spotkanie z prozą Lisy Gardner zaliczam do wielce udanych . Autorka przenosi czytelnika w przejmujący świat dzieci zmagających się z zaburzeniami psychicznymi oraz ich dorosłych opiekunów napiętnowanych własnymi koszmarnymi traumami z dzieciństwa  . Ale posępna warstwa psychologiczno-obyczajowa to nie jedyne koło napędowe tej powieści . W całość zostaje sprawnie wprzęgnięty mroczny wątek kryminalny, w którym ambitna i stanowcza detektyw D.D.Warren musi rozwikłać sprawę brutalnych zabójstw całych rodzin, powiązanych z dziecięcym oddziałem psychiatrycznym bostońskiego szpitala!

Powieść Lisy Gardner cechuje niezwykle ponura, realistyczna do bólu atmosfera . Po pierwsze poprzez obrazowe opisy schorzeń i nerwic dzieci oraz problemów wychowawczych ich opiekunów. Po drugie zaś w ujęciu detektywistycznym, gdzie ekipa śledcza od bladego świtu do późnej nocy, nurza się w najgorszych bestialstwach ludzkiej natury, by dopaść obłąkanego psychopatę winnego krwawych zbrodni   Całości zatrważających, mrocznych scen dopełniają koszmary przeszłości, którymi napiętnowane jest życie jednej z bohaterek.

Utwór Gardner z powodzeniem więc można uznać nie tyle za dramat psychologiczno-obyczajowy czy mroczny kryminał, ile za realistyczny horror, gdzie potworami nie są jakieś fantazyjne upiory i widziadła z zaświatów, ale my, namacalni i cieleśni ludzie z krwi i kości! Ów gęsty, posępny nastrój na kartach "Dziecięcych koszmarów" panuje od pierwszej strony, by dalej targać czytelnika ładunkiem silnych emocji i nie wypuścić go z sideł grozy aż do ostatnich finalnych scen!   Książka rzecz jasna zawdzięcza to między innymi sprawnie zarysowanej fabule kryminalnej - gdzie autorka skrzętnie splotła ze sobą wszystkie tajemnice i pozornie odseparowane wątki w logiczną całość . Ale nie tylko dzięki tej sferze Lisie Gardner udało się stworzyć tak wciągającą lekturę . Dodatkowego ognia dla całościowej wymowy "Dziecięcych koszmarów" dodają wszak mocno oddziałujące na wyobraźnię zagadnienia ze świata trudnej dziecięcej medycyny, które przymuszają do głębokiej refleksji na temat agresji i genezy drzemiącego w człowieku zła...

W rzeczonej powieści na uznanie zasługują również kreacje poszczególnych bohaterów i sposób, w jaki autorka stopniowo je przedstawiała . Pierwszoosobowe narracje przy postaciach Danielle i Victorii sprawiły, iż czytelnik mógł niejako "wejść" w rzeczone role, by jeszcze mocniej doświadczyć ich dramatów . Niezwykle ciekawą bohaterką jest również pierwszoplanowa w policyjnej ekipie, sierżant D.D. Warren . Sympatyczna mimo wszystko pani detektyw dała się poznać z tego, że nie tylko w detektywistycznej sferze gra pierwsze skrzypce, wszak co i rusz mamy do czynienia z jej przeogromnym apetytem... i to nie tylko w ujęciu kulinarnym . Poza jasną stroną mocy, Lisie Gardner udało się także bardzo ciekawie zobrazować czarny charakter powieści - i mimo mojego wieloletniego doświadczenia w czytelnictwie literatury kryminalnej, dosyć długo udawało się autorce utrzymywać ów enigmatyczny nastrój, związany z tą postacią .

Zatem po pierwszym - niezwykle owocnym we wrażenia   - spotkaniu z twórczością Lisy Gardner, z wielką przyjemnością skuszę się za kontynuowanie tej nowej przygody czytelniczej w kolejnych odsłonach śledczych detektyw D.D. Warren i spółki .

 9/10 .

Dzięx wielki . Taka cena przy takim zadowoleniu, to już pikuś . Pan Pikuś  .


A z drugiej strony echo romansu, gdzieniegdzie czuć w tej kryminalnej serii  . I od razu czuć w tym damskie pióro (choć w żadnym razie nie gorsze, żebyśmy się dobrze zrozumieli  ), bo obok kryminalnej intrygi, główny prym wśród postaci wiodą kobiety, a do tego jest spory nacisk na apetyt kulinarny (och ta DiDi  ) i erotyczne fantazje rzeczonych pań bohaterek  . Za najzabawniejszy przykład tego zjawiska może posłużyć chociażby to, że w porażających miejscach zbrodni (trupy, smród, karaluchy) D.D. Warren potrafi ot znienacka rozmarzać się o masujących dłoniach towarzyszącego jej kryminologa  Tak tylko kobiety-pisarki potrafią ubarwić fabułę powieści  .

I od razu przypomina mi się w tym miejscu "Dotyk zła", pierwsza powieść Alex Kavy, gdzie detektyw Maggie O'Dell fantazjowała... ba, flirtowała nawet z szeryfem Nickiem Morellim . Książka sama w sobie bardzo mi się podobała, ale tak jak u Lisy Gardner ten pierwiastek uczuciowości, czy też cielesności po prostu musiał zostać ujęty i to niejednokrotnie . Nasuwa się z tego prosty wniosek; bohaterki autorek thrillerów są ostro wyposzczone i głodne dzikiego  sexu... ażeby było pikantniej w branży detektywistycznej .

Może po prostu wolała skupić się na dłoniach Alexa, żeby nie patrzeć na te wszystkie okropieństwa
Ale faktycznie, często kobiety - pisarki tak mają, tzn., poświęcają sporo miejsca na romantyczne uczucia, albo rozwodzą się nad seksualnością swoich bohaterów. Niby to facetom jedno w głowie, ale jakoś w literaturze tego nie widać zbytnio . Może panowie literaci wolą to pozostawić tylko i wyłącznie w swoich głowach


Magnis, ja coś kiedyś tej Mo czytałam, ale gdzieś mnie ona nie porwała

Chyba SKÓRĘ kiedyś w bibliotece dorwałam, mało wciągająca ta książka była, z tego co sobie przypominam to znużyła mnie po prostu