Kealan Patrick Burke (ur. 1976) - amerykański pisarz, specjalizujący się w literaturze grozy, a także redaktor internetowego Subterranean Magazine i kilku antologii. Polskim czytelnikom dał się poznać dzięki opowiadaniom publikowanym na łamach "Nowej Fantastyki" i "Fantastyki Wydania Specjalnego", gdzie ukazał się między innymi uhonorowany Nagrodą im. Brama Stokera "Chłopiec z żółwiami". W dorobku ma kilkadziesiąt opowiadań i trzy powieści.

---

Nie wiem, czy to coś ze mną jest nie tak? Przeczytałem dzisiaj Bar dla potępionych, wydany w tym miesiącu przez Prószyńskiego w serii "Strefa mroku". Autor tytułowany, fajna okładka, Jurusik na Glildii dał wysoką notę, w zagranicznych serwisach też pozytywnie jest odbierana ta powieść, a jak czytając ostatnią stronę cieszyłem się, że to już koniec, bo wynudziłem się jak mops. Burke napisał powieść, która może być zaliczana do literatury grozy, ale horrorem stricte nie jest. To historia dosyć oniryczna, cała skupiająca się na kilku postaciach zamieszkujących zapyziałe miasteczko Milestone. Postacie te są co najmniej niezwykłe, obciążone jakimś tajemniczym fatum, które jak łańcuch u nogi skazańca trzyma ich w siole, pod butem demonicznego proboszcza. Mają swoje zwyczaje, rytuały i wszystko toczyłoby się długo i nieszczęśliwie, gdyby nie zaszły pewne jeszcze bardziej niezwykłe wydarzenia.

Brzmi dobrze? Niestety - tylko tutaj. Powieść jest cudownie przekombinowana i przegadana; akcja toczy się bardzo powoli, autor próbuje robić klimat, bawi się oniryzmem, ale jednocześnie pisze dosyć surowo. Intrygi i tajemnice w miasteczku są niestety chaotyczne i przesadzone, akcja idzie w kilka wątków, które jakoś w ogóle nie potrafią za sobą grać, co chwila wyskakują jakieś niepasujące zupełnie do niczego dziwadła: tajemnicze i wrogie jelenie, jakiś drewniany indianin, jakaś azjatycka wiedźma. Mnie się to kojarzy z próbą stworzenia czegoś na wzór Twin Peaks. Ale mieszanina groteski, komedii i grozy w serialu Lyncha jest unikalna i chyba niemożliwa do powtórzenia. U Burke'a siada to zupełnie. Finał - w ogóle nie wiem, o co w nim chodzi - autor chyba chciał jeszcze na koniec poczarować i zakręcić czytelnika w efekcie ostatnia scena jest jakaś z dupy. A książka bez wyrazu, bez jaj i sensownego pomysłu. Było w niej kilka całkiem niezłych miejsc, w których nawet dałem się wciągnąć, ale utonęły one w morzu nudy i przekombinowania. Zupełnie nie ogarniam całej fabuły i stojącej za nią intrygi w "Barze dla potępionych" i w ogóle nie chce mi się w to wgłębiać.

Nie polecam. Burke jawi mi się jako pisarz mający nawet spory potencjał, ale zupełnie chyba nie przemyślał tej powieści. Nic tu nie gra, jak powinno. Może w opowiadaniach radzi sobie lepiej - bo nawet fajny ma styl, czasem fajne pomysły - ale tylko czasem.