Pan lodowego ogrodu tom:1 za mną i jestem bardzo zadowolony. Jako że nie lubię, nie przepadam za rodzimą fantastyką, szczerze się przyznam, że jestem pod wrażeniem świata wykreowanego przez Grzędowicza. Fajne postaci, spektakularne walki, żywe dialogi. Bardzo podoba mi się postać Vuko , inspiracja obrazami Boscha i humor Grzędowicza . I znacznie przychylniejszym okiem patrzę teraz na tego Pana. Od tego jak się cały cykl potoczy dalej i zakończy zależy moja dalsza przygoda z autorem i polską fantastyką. Póki co "PLO" wróży dobrze i jestem ciekaw kontynuacji ze względu na niespodziewane zakończenie. Ode mnie 5+/6.


A jeszcze to nowe wydanie Fabryki Słów, szyte, z zakładką i świetnymi ilustracjami i okładkami. Super!

Mam za sobą pierwszą część Pana Lodowego Ogrodu.
Akcja powieści toczy się na tajemniczej planecie MIdgard, której klimat, ludzie i zwyczaje przywodzą na myśl Skandynawię i zamieszkujących ją Wikingów. Śledzimy losy Ziemianina, Vuko Drakainena, który wysłany na MIdgard, ma za zadanie odnaleźć grupkę naukowców, z którymi stracono łączność. Ta część powieści niezmiernie mi się spodobała. Pisząc skrótowo: wielokrotnie przywodziła mi na myśl Wiedźmina, którego uwielbiam.
Równolegle do historii Vuko, przedstawiona nam zostaje historia pewnego młodego cesarza, którego rodzina w wyniku serii tajemniczych wydarzeń zostaje pozbawiona władzy, a on sam musi walczyć o przetrwanie. O ile część książki poświęcona Vuko była świetna, to historia młodego cesarza wydawała mi się zbyt rozlazła i nie na miejscu. Jeden plus jednak posiada - daje pewien (ograniczony) obraz wydarzeń, jakie zaszły na planecie Midgard, jednak narracja i lekka ślamazarność wątku powodowała moją frustrację i chęć przeskoczenia kilku akapitów, stron...

Ciacho: motyw  

Oceniając całościowo, dam lekko naciągane 4+/6.

Trochę zacząłem czytać drugi tom, ale pierwszy pochłonąłem dość szybko i chyba sobie na razie odpocznę (w ostateczności, będę do niego od czasu do czasu zaglądał). Zobaczę jeszcze.

Ja skończyłem całość i podtrzymuję, że cykl jest bardzo dobry. Połączenie supertechnologii z magią i postawienie ich po dwóch przeciwnych barykadach to bardzo ciekawy i oryginalny zabieg, który się udało. Na wielki plus klimat książki i widziadła-oba wyjęty niczym z obrazów Hieronima Boscha. Vuko Drakkainen świetny bohater i technologia, którą się posługuje.

Ostatni tom bardzooo długi i dla mnie trochę męczący, toteż oceniam najgorzej, bo tom: 1 był najlepszy i nic go nie pobije. Parę luk się w ostatnim pojawiło, zaczął mnie strasznie denerwować Filar, który dla mnie jest postacią chybioną, bo jest nudny strasznie i jak na przyszłego władcę gamoniowaty. Fajna była ostateczna bitwa, ale momentami się gubiłem, co, gdzie i jak.

Nie wiem czemu, ale ciężko mi się jakoś obszerniej wypowiedzieć na temat PLO, więc może wystarczy, że powiem, że jest to po prostu bardzo dobry cykl i tyle.

Ja się nie potrafię przekonać do Filara do dziś, a wszystkie tomy mam za sobą. Końcówka jest bardzo dobra, ale jego przygody, gdyby były bez niego, to byłyby ciekawsze. Strasznie nudna postać, moim zdaniem. W pierwszym tomie zastanawiałem się Vuko czy Filar? Ale potem im dalej w las, tym bardziej ta postać była dla mnie płytsza.

Też masz przed oczyma obrazy Boscha, jak czytasz PLO master? Te jaszuropotworki, węże, sceneria itp. Dość osobliwy klimat.

Nie, nie mam. Jeszcze czytając pierwszy tom miałem bardzo miłe odczucia i wyobrażenia odnośnie świata przedstawionego. Wioski wikingów, uroczyska, mgła, upiory; w historii Filara miałem skojarzenia z klimatami Diablo... Im dalej w las, tym powieść robiła się zwyczajną fantasy, trochę Conana, trochę WP, trochę Wiedźmina.
Patrząc na PLO po trzech tomach, i porównując z oczekiwaniami, jakie miałem zanim się zabrałem do czytania, powiem, że jest średnio. Może nawet jestem lekko (ale tylko leciutko) rozczarowany.
Grzędowicza zaś wcale nie uważam za jakiegoś geniusza fantasy. Co najwyżej sprawnego pisarza.

Wegnera jestem bardzo ciekawy, choćby dlatego, że to on, nie Grzędowicz zgarnął Zajdla za książkę roku. Swoją drogą: wie ktoś co ma być kolejnym dokonaniem w dorobku Grzędowicza? Na stronę Fabryki nie zaglądam, specjalnie nie szukałem nigdzie, a może ktoś będzie bardziej obeznany? Z drugiej strony - znając realia to pewnie do 2014 cisza będzie.

Właśnie skończyłem ostatni, czwarty tom Pana Lodowego Ogrodu.
Choć  jest to część najgrubsza - ponad 800 stron - przeczytałem ją najszybciej, w jakieś 8-9 dni. Nie będę się rozpisywał za bardzo, bo jakoś nie mam weny, dopiero kilka minut temu odłożyłem książkę na półce. Jednakże czwarty tom przygód Vuko Drakainena aka Ulfa Nitj'sefni, mógłbym określić jednym słowem: epicki (i to pełną gębą). Rozmach, zaangażowanie sił, rozmach, nagromadzenie postaci, rozmach, bitwa i... rozmach  O ile poprzednie tomy były dobrymi lub bardzo dobrymi powieściami przygodowymi, tak tutaj mamy "dzieło" przez duże "D".

Niestety, ta "miazga i epickość" ma jedną jedną, zasadniczą wadę, która ostatecznie rzutowała na ocenie końcowej książki. Czytając czwarty tom PLO miałem momentami wrażenie, że czytam... "Władcę Pierścieni: Powrót Króla" Mówi się, że czerpanie od najlepszych, to nie wstyd, ale za bardzo kłuło mnie to w oczy. Niżej szczegóły...
Pewnie się czepiam, ale te kilka rzeczy sprawiło, że wystawiam "tylko" 5+/6 (na Lubimy Czytać dałem 9/10). Gdyby nie "powtórka z rozrywki" byłoby idealnie.

A jak na tym tle wypada całość Pana Lodowego Ogrodu? Bardzo dobrze. W drugim i trzecim tomie było trochę dłużyzn (+ motyw Filara), ale ostatecznie Grzędowicz nadrobił te minusy całością czwartego tomu. Pewnie całemu cyklowi wyszłoby na zdrowie, gdyby zamiast czterech książek były - dajmy na to - trzy, po 600-650 stron, ale i tak miło spędziłem czas na planecie Midgard.

Za mną pierwszy tom PLO. Czyta się szybko, przyjemnie, napisane przystępnym językiem, ale nie mogłem do końca wsiąknąć w świat wykreowany przez Grzędowicza. Przez całą książkę miałem wrażenie, że fabuła nie zmierza w konkretnym kierunku, a jest zbiorem przygód Drakkainena, którego celem gdzieś tam kiedyś jest odnalezienie zaginionych. Na duży plus końcówka, która bardzo mi się podobała, ale w moim odczuciu dotarcie wiadomo gdzie wydawało mi się napisane od tak. Generalnie na plus, ale książka wydaje mi się być nijaka, dlatego jeszcze nie zdecydowałem, czy sięgnę po następne tomy.

To fakt, epizod bystretkowy był bardzo dobry, chyba bardziej wciągający niż niektóre sceny walk Vuko. To taka opowieść w opowieści, ale autor na tyle fajnie to napisał, że chyba każdemu zapadnie w pamięć ten epizod. Ogólnie rozdziały z księciem czytało mi się raczej lepiej niż te z Drakkainenem. A co do oceny poszczególnych tomów, to może inaczej spojrzę na poszczególne części po zakończeniu całego cyklu