Super, kolejna pozycja Jacka u nas. Nie podano konkretnej daty, ale znając Replikę, pewnie około września/października. Jestem ciekaw tylko czy "Rudy. Prawo dożycia" faktycznie się pojawi we wrześniu. Mimo wszystko, jeśli chodzi o wydawanie książek Ketchuma, można przyznać, że jesteśmy z lekka rozpieszczani.

Ten wątek mnie wielce ciekawi, a i skojarzenia są oczywiste

"Potomstwo" za mną. Książka nawet niezła, chociaż moim zdaniem nieco słabsza od "Poza sezonem". Jakoś tak bardziej mnie szokowało wtedy. Może teraz słabiej oceniam ,bo wiedziałem co mnie czeka? Chociaż wydaje mi się, że troszkę więcej niespodziewanego hardkoru było w "PS". Mimo wszystko, fajna książką na dwa wieczory dla odmulenia mózgu. No i obowiązek fana Ketchuma! Czekam na "Rudego..."!

Niekoniecznie skrytykować. Ja podchodziłem do tej książki na całkowitym luzie, bez żadnych wymagań, bo wiedziałem, na czym opiera się jej istota i nie przypuszczałem, że mnie czymś zaskoczy.  Chociaż faktycznie, w zapowiedziach trochę przesadzili, bo bardziej drastycznie było w "Poza sezonem" i też to otwarciej est dla mnie lepsze od "Potomstwa". Ale przy tym bawiłem się całkiem dobrze, na tyle, że oceniam 4/6. A że fanem jestem nie znaczy, że nie wypada, "HS" i "GG" Kinga jadę na każdym kroku, bo to badziewia straszne.

Chodzi mi i Historię Lisey, jak przeczytasz, to zrozumiesz w czym rzecz.

Nie wiem tylko po co ten wielokropek na koniec? Z tego co pamiętam, to tylko Ci "Królestwo..." no i te "Potomstwo" nie podpasowało, a przecież jeszcze są 4 pozostałe tytuły, które Ci przypadły do gustu i wiele, być może lepszych, które jeszcze się pojawią. Dla mnie Ketchum jest wyjątkowy i przez to lubiany, że straszy ludzi ludźmi, a nie potworkami czy zjawiskami paranormalnymi.

No jak dla mnie "Potomstwo" jest chyba najsłabszą książką z dotychczas wydanych, choć jak dla mnie to nadal książka przyzwoita jak na przedstawiciela gatunku. Poza tym to jest druga część, choć jedynie mogłeś sobie fajną końcówkę pierwszej zaspoilerować, a nie zrozumieć nie było raczej czego Trzeba było zacząć od innego tytułu, bo teraz już raczej będziesz uprzedzony.

Przed chwilką widziałem na profilu na fb. Chyba najsłabsza Ketchumowa okładka ze wszystkich. Nie nastawiałem się na nic fajnego, bo przeczuwałem, że może być średnio, więc w sumie zawiedzione nie jestem,a może nawet i ją polubię. Nie wiem czy pies w powieści, to rzeczywiście ten, co na okładce, ale fajnie by było, bo wtedy ratowałoby to te wydanie. Mimo wszystko Ciacho i tak będzie pierwszy w kolejce po Ketchuma.

Chciałem wpierw przeczytać cały wątek, ale chyba nie dam teraz rady. Może potem ustosunkuję się do tego, co nawypisywali tu inni przede mną

W każdym bądź razie... przeczytałem "Dziewczynę z sąsiedztwa". Długo się za to zabrać nie mogłem, bo tego typu tematyka raczej mi nie leży. Ale w końcu to zrobiłem i nie żałuję, chociaż... nie przesadzałbym w tym komplementowaniu autora. Ale po kolei. Moim zdaniem najlepszy w książce jest... początek. Niby niewiele się tam dzieje, ale Ketchum w świetny sposób wydobywa z dosyć jeszcze niewinnych scen niebywale intensywne napięcie. Ot, chociażby w opisach Gry albo w scenie, gdy chłopcy próbują podglądać Meg z perspektywy brzozy Albo chociażby w tej, gdy Ruth mówi Davidowi, by poznał Susan. W pewnym stopniu napięcie to uzyskuje autor dzięki stosowaniu serii krótkich zdań - choć przyznam, iż momentami ten styl wydał mi się nieco nużący. Mimo wszystko w pewnych sytuacjach jednak się sprawdza. No i mamy na tych pierwszych stronach tą specyficzną atmosferę lat 50. Kompletnie nie dziwię się, że powieść tak spodobała się Kingowcom Choć Ketchum to autor od Stefka inny, to jednak wspólny mianownik można odnaleźć bez najmniejszego wysiłku.

Dalej wszystko potoczyło się tak, jak można się było tego spodziewać. Książka robi się coraz bardziej okrutna i brutalna. Ciężko się to czyta, choć jednocześnie lektura tych opisów w jakimś stopniu fascynuje. Na zasadzie: jak daleko oni jeszcze mogą się posunąć? Mimo wszystko zaryzykowałbym tezę, iż napisanie czegoś takiego jest stosunkowo proste. O biciu czy przypalaniu żelazkiem można przeczytać w prawie każdym "Fakcie"

W tym momencie muszę też wypowiedzieć się na temat psychologii postaci. Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, iż ta "leży i kwiczy", bo z bohaterami się jednak zżyłem (dwojako: kibicowałem Davidowi i Meg, czułem wstręt do Willi'ego czy Woofera), ale z drugiej strony wszystko wydaje mi się jednak nieco przegięte. Ok, Ruth miała swoje problemy i swój bagaż życiowy, który w końcu zaowocował taką formą szaleństwa. Ok, jej dzieci były jeszcze w wieku, w którym rodzic stanowi autorytet (tym bardziej, iż akcja dzieje się w latach 50.), do tego Ruth obudziła i spotęgowała w synach różne prymitywne instynkty, z powodu których lubili Grę. Ciekawą postacią jest Danny, który, pomimo wahań, jednak przegrywa moralną walkę. Podobnie Woofer, ze swoim dziecinnym pragnieniem imponowania starszym i wysuwania się przed szereg. Wiem, że na całą sytuację spory wpływ miała swoista izolacja tej małej społeczności oraz fakt, iż Meg była "intruzem". Rozumiem też wahania Davida i jego rozdarcie między chęcią pomocy Meg, a swoistą wiernością wobec Ruth i jej rodziny. Tylko mam wrażenie, iż jednak za późno zareagował. Tu mnie Ketchum nie przekonał. Przegięty wydaje mi się też motyw, iż w pewnym momencie do piwnicy zlatuje się całe sąsiedztwo i tylko jeden chłopak zareagował, opowiadając o tym swoim rodzicom. Którzy, na dodatek, też nie byli do końca normalni. Czy amerykańska prowincja lat 50. hodowała takich zwyrodnialców masowo? Śmiem, mimo wszystko, wątpić. Wiem, że Ketchum oparł swoją historię na faktach, ale z posłowia wynika, że sporo jednak dodał od siebie, głównie w kwestii wykreowania środowiska, w którym rozgrywają się wydarzenia.

I jeśli gdzieś w 2/3 odczułem lekkie znużenie fabułą, to już końcówka w pewnym stopniu mnie powaliła i "ścisnęła za gardło" I dała satysfakcję, aczkolwiek gorzką. Świetny jest też epilog, z wycinkami gazet w roli głównej. Mimo wszystko więc książka w jakimś stopniu mnie sponiewierała a i mało w tym roku czytałem rzeczy, które wciągnęłyby mnie z taką siłą. Mówienie jednak o dziesiątkach wydaje mi się lekkim nieporozumieniem. Jak dla mnie książka zasługuje na jakieś 7-7.5. Co i tak jest dla mnie ogromnym zaskoczeniem, w kontekście obaw, jakie miałem przed lekturą. Myślę wreszcie, że po Ketchuma jeszcze sięgnę, choć nie w najbliższym czasie.

Nie pasuje mi ta okładka do Ketchuma. "Rudy" i "Ostatnie królestwo" już bez takiego klimatu ,jak reszta, ale ta to odstaje całkowicie, bo to nawet na horror nie wygląda. I to chyba jedyna horrorowa okładka Repliki o której piszę, że nic konkretnego. Dobrze, że będzie cieńsze wydanie i super, że wzbogacone o opowiadanie.

"Królestwo spokoju" wyglądało świetnie, ale ta okładka "Kobiety" wygląda bardzo biednie.