Rok wydania: 2004

Członkowie ka-tet zostają rozdzieleni. Pere Callahan toczy w nowojorskim Dixie Pig swój ostatni bój z wampirami. Susan jest świadkiem narodzin potwornego Mordreda i widzi, jak przeistaczające się w pająka niemowlę pożera Mię - własną matkę. Roland i Eddie utknęli w innym świecie - Maine, 1977 - i bardzo pragną połączyć się z resztą ka-tet. Namawiają Johna Culluma, by udał się do Nowego Jorku i zaopiekował czerwoną różą rosnącą na opuszczonej parceli na Manhattanie. Po rozprawie z prześladowcami Roland i towarzysze podążają w kierunku zamku Karmazynowego Króla. Po drodze muszą pokonać załogę więzienia Algul Siento, która usiłuje zniszczyć ostatnie Promienie i doprowadzić do zawalenia Mrocznej Wieży, by stworzyć "nowy, lepszy świat". W końcu, po wielu stoczonych walkach i przygodach, rewolwerowiec dociera na szczyt Mrocznej Wieży i otwiera ostatnie, zamknięte drzwi. Tam odnajdzie wreszcie sens, kres i zarazem początek swojej drogi życiowej.

Pamiętam, że świeżo po wydaniu, pojawiało się mnóstwo głosów, że to najlepszy z tomów... Tak na pewno moim zdaniem nie jest. Są "momenty", ale chwilami akcja się nieco wlecze (vide rozdział bodaj "skóry"). Ale to pikuś. Gorzej, że rozwiązanie niektórych wątków nie przypadło mi do gustu (Walter!!!). Zakończenie lubię. Tego typu historie nie mogą mieć zakończenia, które zadowolą wszystkich.

Masz rację, to najlepszy z tomów V-VII. Ale Walter?

No muszę napisać, że w ostatnim tomie King dał ostry popis. Nie ma tu w zasadzie, przez większą część powieści, do czego się przyczepić. Rewelacyjne akcje (Callahan i wampiry), wydarzenia w NY z różą, pojedynki i smutne epizody. Nie mniej powieść ma dwie poważne wpadki: Mordred i Karmazynowy Król. Wiadomo w czym rzecz- kto czytał ten wie, kto nie czytał niech się nie zniechęca. Zakończenie jakiego się nie spodziewałem. Ponadto wielkie brawa za Epilog.

Bo wkurzający jest gówniarz i tyle Ale to po mamusi ma

Po 3,5 miesiącach czytania skończyłem dzisiaj sagę. To była wspaniała podróż. Jeszcze nigdy wcześniej nie zżyłem się w takim stopniu z bohaterami powieści, jak tutaj. Pierwszy raz zdarzyło mi się zapłakać nad śmiercią książkowych postaci, za co Kingowi należą się wielkie brawa (nie wspominając już o genialnym i wzruszającym epilogu).

Jak interpretujecie zakończenie?
 

Przeczytałem ponownie zakończenie i nasunęła mi się inna interpretacja.

Jakoś umknęła mi Twoja wypowiedź... Ach, to Euro

Aż chciało by się rzec: NARESZCIE! Nareszcie dane mi było sięgnąć po ostatni tom sagi Mroczna Wieża i go przeczytać. Tylko teraz na świeżo po zakończeniu miotają mną sprzeczne uczucia. Z jednej strony cieszę się, że poznałem zakończenie tej wspaniałej przygody. Z drugiej strony chciałbym aby przygoda dalej trwała.

Tom siódmy bez zbędnego owijania w bawełnę mogę uznać, za jeden z najlepszych w całej sadze. Stanowi on świetne zwieńczenie tej wielkiej historii jaką zaprezentował King. Właściwie to nie mam zbyt wiele zastrzeżeń do tego tomu. Absolutnie wszystko jest w nim na swoim miejscu. Nie ma dłużyzn (aż mnie dziwi jak p.a. kilka razy w tym wątku podkreśla, że rozdział "skóry" jest nudny...a jest świetny), jest ogromna dawka emocji, akcji i uczuć. Wszystkie wątki poskładały się do kupy i nie mam poczucia, że coś zostało wprowadzone do historii i potem nieumiejętnie zakończone. Wszystkie wydarzenia które mogą budzić złość czy poczucie niesprawiedliwości u czytelnika potem zyskuje swoje miejsce i znaczenie. Wszystko sprowadza się do zakończenia, które jak sam King napisał jest dobre. I ja się z nim zgadzam. Ta historia nie mogła mieć lepszego zakończenia. Do tego  jeszcze zresztą wrócę w końcowym etapie moich wywodów. Może wypunktuję kilka spraw o których chciałem wspomnieć:

I. Ka-tet
Czyli największa zaleta Mrocznej Wieży. Główni bohaterowie i ich losy były głównym motorem napędowym aby sięgnąć po ostatni tom tak szybko jak to tylko możliwe. I King mnie nie rozczarował. Ogromna dawka emocjonalna jaką serwuje w MW VII kilka razy rozłożyła mnie na łopatki. To co dzieje się z ka-tet, jak wygląda droga do Mrocznej Wieży, epilog. Wszystko świetnie zgrane.

Eddie

Jake

Susannah

Ej

Epilog

II. Bohaterowie drugoplanowi.
W VII tomie bohaterowie drugoplanowi są świetnie wykreowani. Ich losy są naprawdę ciekawe i często zaskakujące. Nie rozumiem niechęci do postaci Mordreda. Dla mnie postać wykreowana świetnie, niejednowymiarowa a że był młody i głupi to już cecha jego charakteru. W związku z tą postacią bardzo podobało mi się zakończenie wątku


Cieszy znaczące nawiązanie do "Serc Atlantydów". Nareszcie spotkałem po raz kolejny Teda. Po przeczytaniu tego tomu mam po raz kolejny nieodpartą ochotę sięgnąć po najlepsze z dzieł Kinga. Poza tym warci choćby wzmianki są pani Tassenbaum, John Cullum czy Patrick Danville.

III. Wątki kontrowersyjne.
Wątki kontrowersyjne w ostatniej części MW znajdują satysfakcjonujące zakończenie.

Jegomość o inicjałach S.K.

Wątek KK

IV. Roland i zakończenie.
Roland jest postacią tragiczną, rewelacyjnie wykreowaną przez Kinga. Prawdopodobnie najlepszą jaką kiedykolwiek stworzył. Mimo, że większość czasu śledzimy losy Rewolwerowca z perspektywy innych postaci bardzo dobrze go przy tym poznajemy. I może dzięki temu poznajemy go jako postać wręcz legendarną, mityczną niczym z eposu rycerskiego i ciągle tajemniczą. Zakończenie jego wątku może i spodziewane ale naprawdę dobre. Przez dłuższy czas po przeczytaniu epilogu zastanawiałem się czy chcę czytać dalej i poznać całą prawdę o zakończeniu


To tyle z mojej strony. Cóż więcej dodać. Nie wiem czy przeczytam kiedykolwiek lepszą sagę. Pewnie nie. Żadna to strata bo jeszcze nieraz do MW wrócę. I wracać będę bo ka jest kołem. Długich dni i przyjemnych nocy wszystkim którzy już dobrnęli do końca tej epickiej przygody jak i dla tych którzy mają ją jeszcze przed sobą. Bardzo wam jej zazdroszczę.