własnie to mi się najbardziej podobało! było dwóch bohaterów, przez całą historię bylismy tylko z nimi przez co mogliśmy ich lepiej poznać. Powiem szczerze, że chyba wolę książki Kinga, gdzie nie występuje od groma postaci - mam tu na myśli właśnie Misery, Christine czy nowelki z Czterech Por Roku - skupiamy się na kilku bohaterach i w pewien sposób utożsamiamy się z nimi oraz proibujemy ich lepiej poznac. Dłużej ich pamiętamy i wiele mozemy o nich powiedzieć, równiez sama ksiażka wydaje się być "bardziej zrozumiała" ze względu na rys psychologiczny głownych bohaterów.

Jedna z najlepszych jego książke, które dotąd miałem okazję przeczytać. Chyba nawet znalazła by miejsce w pierwszej piątce... Jest to po prostu genialnie opowiedziana prosta historia. Przez cały czas trwania akcji kibicowałem Paulowi w zamaganiach z losem (i z Annie).
Bardzo dobra końcówka idealnie zamyka całość.

Fajne były te fragmenty Misery. Nadały klimatu, zwłaszcza jak

"Misery" jest jak mizeria: nigdy się nie znudzi i zawsze będzie smakować 

O taaaak...  To były masakryczne  momenty. Niby wiedziałem jak będzie a i tak wierciłem się niemiłosiernie w trakcie czytania 

Jako że skręciłem sobie nogę (znowu) i zostałem unieruchomiony w łóżku wziąłem się za "Misery". Czyli klimat niby jakiś się wytworzył. Jednak coś z tą książką jest nie tak. Ja odebrałem ją raczej jako taki dreszczowiec z ogromną ilością czarnego humoru. Może taka miała być. Jest to zdecydowanie najśmieszniejsza książka Kinga jaką czytałem. Książkę czyta się szybko i bezboleśnie ale nie tego się spodziewałem. Spodziewałem się strachu i dreszczy (celowo przesadzam). A dostałem ciekawie przeprowadzoną luźną historyjkę z bardzo dobrymi dialogami, na które się czeka oraz z fantastyczną Annie i ciapowatym Paulem. Może napiszę co mnie śmieszyło i dziwiło czytając tą książkę
Ogólnie to raczej pierwsza 20 dokonań Kinga nie jest. Jednak czytało się sympatycznie i książkę polecam. No i teraz zabiorę się za "Łowcę" 

Za "Historię Lisey" też dostał, a jakoś nie przeszkadza Ci to jechać po tej książce jak się tylko da Aż się chce zacytować: "Co wolno wojewodzie to nie tobie smrodzie"   Wiec co to zmienia, co dostał za "Misery" a co nie? Ja nigdzie nie napisałem, że postać Annie jest słabo nakreślona. Sam sobie to dopowiedziałeś skoro podajesz mi przykład panie Bates (która na nagrodę zasłużyła na 100%). No ja nie jadę po "Misery" tylko odebrałem ją troszeczkę inaczej. Czy gorzej to nie wiem bo bawiłem się czytając świetnie. A chyba o to chodzi?

Nie napisałem, że to czarna komedia czy kryminał. Tylko dreszczowiec z dużą ilością czarnego humoru. A to różnica jest. Nie wiem czemu tak odebrałem tą powieść. Po prostu wydała mi się aż karykaturalnie brutalna. Choćby trochę na siłę, aby tylko zszokować czytelnika. Dlatego motyw "zabiegów" bardziej pasował mi w ekranizacji. Był bardziej oszczędny.

Mam dokładnie tak samo. Ale to może z tego powodu, iż wpierw widziałem film. Niemniej

Kolejna powieść Stefana za mną, tym razem mój wybór padł na jeden z kultowych tytułów, a mianowicie "Misery". Podobnie jak po "Miasteczku Salem", które również postrzegałem jako żelazną podstawę Kinga, nie rozczarowałem się tym tytułem i muszę przyznać, że jak na razie zaliczam go do ścisłej czołówki tego autora.
"Misery" to bardzo ciekawie napisana historia, akcja tej powieści od początku do końca rozgrywa się w domu Annie Wilkes, ilość głównych bohaterów ograniczona jest do dwóch osób, a o jakichkolwiek wątkach metafizycznych możemy całkowicie zapomnieć. Główny nacisk położony na tę powieść to portrety psychologiczne głównych bohaterów, czyli to co lubię w prozie Koontza.
Bardzo podobał mi się klimat tego utworu, uczucie beznadzieji i strachu przed bólem jest obezwładniające, nie chciałbym znaleźć się w skórze Paula Sheldona. Wizerunek Annie również jest niesamowity, zabrakło mi tylko do pełni szczęścia dogłębnej genezy jej psychozy.
Jest to kolejna powieść Kinga, w której głowny bohater jest pisarzem, a sam proces pisania książki jest jej bardzo ważnym elementem. W takich a nie innych okolicznościach kreacja Paula nie mogła być skopana, przecież to chleb powszedni dla Stefana.
Jedna rzecz wydaje mi się tylko zbyt sztuczna, to że psychiczna fanka pisarza znalazła się akurat w miejscu jego wypadku, cóż za zbieg okoliczności. Druga sprawa to zbyt długie cytaty z "Powrotu Misery", w szczgólności jeden.
W każdym bądź razie książka jest bardzo dobra, klimatyczna, krwawa i przerażająca! Gorąco polecam!

Momentami łapałem się na tym, że fragmenty z "Powrotu Misery" podobały mi się bardziej niż sama książka