Ponad 1100 stron jak na biografie pisarza? Nie za dużo?

jeśli oczywiście strona będzie dalej działać

zastanawiałem czy spora część tej księgi to nie wprost "zerżnięta" publicystyczna korespondencja amerykańskiego pisarza z Providence

wydanie jakiś utworów pisarzy którzy byli przez Lovecrafta podziwiani

Natknąłem się na coś takiego:





Autor: Mikołaj Kołyszko
Tytuł: Groza jest święta
Gatunek: Rozprawa naukowa
Rok publikacji: 2014
Stron: 133

Praca religioznawcza. Książka opisuje i analizuje mitologię literacką Howarda Phillipsa Lovecrafta, rekonstruując ją od podstaw. Jest to jedyna taka pozycja w Polsce (o ile nie na świecie), która przedstawia Mity Cthulhu w ich oryginalnej formie, nie zaś budowanej na przekłamaniach Augusta Derletha i jemu mu podobnych kontynuatorów. Porusza także w szczegółowy, choć kontrowersyjny, sposób podobieństwo opowieści grozy z opowieściami sakralnymi.

Może kogoś zainteresuje. Za darmo do pobrania na:

http://masz-wybor.com.pl/ksiegarnia/


Może to kogoś od Nas? 

Numinosum i uczucie numinotyczne

        To coś niepoznawalnego, ?siła, która oddziaływa na człowieka, napawa go przerażeniem i lekiem, a równocześnie pociąga go i zniewala? jak pisze Józef Keller.

deprecjacja przeżywanego podmiotu wobec siebie, mysterium
tremendum, fascinans, poczucie niesamowitość, augustum oraz irracjonalność rozumiano jako
kategoria wykraczająca poza zdolność pojmowania. Przy dokładniejszym przyjrzeniu się
popularnym dziełom grozy (jak opowiadanie Wierzby Algernona Blackwooda, filmy The Ring, Coś,
Dziecko Rosemary, beletrystyczna twórczość Lovecrafta etc.) okazuje się, że prawie każde z nich
zawiera wszystkie z wymienionych elementów. Można z tego wysunąć wniosek, że opowieści
grozy wzbudzają uczucia numinotyczne.
 

Podobno ma wyjść za jakiś czas kontynuacja Zgrozy w Dunwich.

V.   ?Samotnik? czy ?Dżentelmen??
 
Do Lovecrafta przylgnęła łatka ?Samotnika z Providence? , która niestety po dziś dzień pokutuje. Nie jest to określenie całkowicie bezzasadne, ale stanowi duże uproszczenie. Jego zasadność zależy od tego, jaki okres życia Lovecrafta weźmiemy pod uwagę. Na pewno dzieciństwo HPL miał samotne. Jak wspominał w listach, w wieku pięciu lat nie miał przyjaciół, był nielubiany przez rówieśników, gdyż wolał inne zabawy według obmyślonego zawczasu, logicznego planu, a dokazywania i wrzaski innych dzieci wprawiały go w zakłopotanie więc wolał towarzystwo dorosłych (s. 85).
Zupełnym samotnikiem jak pisze Joshi HPL był w latach 1908-1913 (s. 249). Na pewno przyczyniło się do tego głębokie załamanie nerwowe, jakiego doznał latem 1908r. Miewał bóle głowy, bezsenność, oraz ogólne osłabienie nerwowe. W efekcie stan zdrowia nie pozwalał na kontynuacje nauki (s. 146). Zdaniem biografa duży wpływ na załamanie nerwowe Lovecrafta miały jego problemy w opanowaniu matematyki (s. 148-149). Joshi zakłada, że ?porażka Lovecrafta w opanowaniu algebry sprawiła, że stopniowo zaczął pojmować, iż nigdy nie będzie w stanie podjąć profesjonalnej pracy zarówno w dziedzinie chemii, jak i astronomii ? a tym samym jego marzenia i wizje przyszłości legły w gruzach. Świadomość tego, jeśli rzeczywiście się pojawiła, z pewnością była druzgocąca? (s. 148). Joshi zastanawiał się także, czy frustracja seksualna spowodowana obniżeniem popędu płciowego po 19 roku życia nie miała wpływu na załamanie psychiczne pisarza, choć jak już, to miałoby raczej marginalne znaczenie, gdyż HPL nie wydawał się osobą, dla której aktywność seksualna byłaby priorytetem (s. 149). Na pogrążanie się Lovecrafta w samotności pewnie przyczynił się także zawód i rozczarowanie związane z nieporadnością w życiu zawodowym i osobistym. Znajomi HPL-a ze szkoły średniej żenili się, znajdowali pracę, podejmowali odpowiedzialne decyzje w dorosłym życiu, podczas gdy on w tych kwestiach pozostawał w tyle (s. 157). Również wspomniany wcześniej negatywny wpływ matki z pewnością nie sprzyjał integracji młodego Lovecrafta z otoczeniem.
   
Teraz druga strona medalu. Choć Lovecraft był w pewnym okresie ?zupełnym samotnikiem? to jednak w drugim członie zacytowanej opinii biograf stwierdza, że dziennikarstwo amatorskie spowodowało stopniową integrację HPL-a ze społeczeństwem. Mimo iż wczesne dzieciństwo miał samotne, później nawiązywał koleżeństwa, czego przykładem jest choćby fakt iż w trakcie zabaw należał do ?gangu chłopców? , którego był przywódcą. Jak stwierdza Joshi ? mimo iż Lovecraft niełatwo nawiązywał przyjaźnie to jednak były one trwałe i pełne oddania (str. 108). Warto tu przytoczyć opinie jednego ze znajomych HPL-a, pisarza science fiction Fritza Leibera: ?Zdarzało się, że o Lovecrafcie mówiono jako o samotnym człowieku. On sam uczynił me życie o wiele mniej samotnym, nie tylko na to krótkie pół roku naszej korespondencji, lecz również na kolejne dwadzieścia lat? (s. 1046).
Owszem, znajomości Lovecrafta miały w dużym stopniu charakter korespondencyjny ? w całym życiu napisał kilkadziesiąt tysięcy listów (s. 8) i miał około setki korespondentów. Jednak to nie powód aby nazywać go samotnikiem. Listy to też forma kontaktu z ludźmi, tyle że pośrednia. Wreszcie jak pisze Joshi o 1925 roku: ?(?) w ciągu całego tego roku nie znalazłby się chyba dzień w którym Lovecraft nie spotkałby się z którymś z przyjaciół ? czy to w swoim mieszkaniu czy rozmaitych kafeteriach (?). To tyle jeśli mowa o Lovecrafcie jako ?ekscentrycznym samotniku??! (s. 608).

Jak zatem powinniśmy pisać o Lovecrafcie, jeśli ?Samotnik?  nie wydaje się trafnym określeniem? Na tylnej okładce biografii jest termin ?Dżentelmen z Providence?. Jednak ten zwrot również do końca mnie nie przekonuje. Jeśli pisać o HPl-u jako człowieku honorowym ,kimś kulturalnym, oczytanym ? to wszystko jak najbardziej pasuje do dżentelmena.                                                                                Z drugiej strony nie da się ukryć, że Lovecraft miał dość ekscentryczne nawyki, a przede wszystkim prezentował przez całe życie prymitywne, rasistowskie przekonania (o czym później) co pozostało niezmazaną plamą na honorze pisarza.
Ja osobiście najbardziej skłonny jestem zaakceptować określenie jakie zaproponował 30 lat temu Marek Wydmuch we wstępie do pierwszej polskiej edycji opowiadań Lovecrafta ? ?Cień z Providence?. Owszem nie jest to nazwa idealna, jednak myślę, że bardziej adekwatna zarówno od  ?Samotnika? jak i ?Dżentelmena?. Z jednej strony wskazuje, że Lovecraft żył w cieniu ? jego twórczość nie była należycie doceniona, HPL doczekał się za życia tylko jednej książki ze swoim nazwiskiem, kiepsko wydanej, w niskim nakładzie. Chodzi oczywiście o Widmo nad Innsmouth (s. 1049). Z drugiej strony ?Cień? symbolizuje mroczną stronę pisarstwa, z jakiego słynny jest Lovecraft .