"Zamczysko" jest przezabawne Tak je trzeba traktować, jako ciekawostkę, bo zestarzało się strasznie i nie najlepiej, ale znać trzeba, jeżeli ktoś chce poznać klasykę grozy.

Ano, lektura tej powieści jest naprawdę niezwykła. Przez to, ze stanowi kanwę gatunku, że z niej wyprowadzano wiele motywów - tym bardziej jest dla mnie świeża. Pamiętam najbardziej jakieś duchy wychodzące z luster, wielką groteskową przyłbicę. Koniecznie będę musiał sobie tę lekturę odświeżyć - a kto nie czytał, niech czyta

Przeczytałem ostatnio i ja

Powiem w ten sposób: naprawdę fajnie się to czyta. Lekko i przyjemnie. Chociaż wielkie dzieło toto nie jest. Po pierwsze - przeraźliwie przegadane. Momentami miałem wrażenie, iż obcuję z utworem dramatycznym a nie prozatorskim. Po drugie - raczej to romans jest, aniżeli groza jakakolwiek. Większość niesamowitych scen jest raczej groteskowych, aniżeli strasznych. I szczerze powiedziawszy, te nadnaturalne wątki nie trzymają się kupy Ot, sam pomysł z tym gigantycznym rycerzem... Wygląda to na to, iż Walpole'owi przyśnił się sen (gigantyczna łapa na poręczy) i po prostu wprowadził to do swej powiastki, nie przejmując się szczególnie tym, iż sensu to większego nie ma. Podobnie motyw z dziadkiem Manfreda wychodzącym z ram obrazu (nota bene to chyba najstraszniejsza tu scena) : ot, wyszedł i poszedł sobie. Po co, gdzie, dlaczego - nie wiadomo. Szwankuje też budowanie napięcia: bohaterowie gadają, gadają, nagle trach, następuje finał książki

Może to i ważna rzecz, ale zestarzała się dosyć okrutnie Ale wciąż fajnie się to czyta i w gruncie rzeczy te czy inne uchybienia nie mają większego znaczenia, bo można - biorąc pod uwagę rok powstania - przymknąć na nie oko. Tym niemniej, jak dla mnie, to okolice 5/10

Ale summa summarum (żeby nie było) cieszę się, że przeczytałem tę powiastkę. Miejscami jest przecież autentycznie zabawna a i miło było mi sięgnąć po coś tak stareńkiego i tak uroczo myszką trącącego