Książka jest nierówna, ponieważ pierwsza połowa książki jest bardzo klimatyczna i interesująca, ale już od pewnej nocy gdy bohater odkrywa kim jest dziewczyna traci jednak na klimacie.Chociaż nie znaczy to, że czyta się ją żle, ale właśnie przez takie rozwiązanie w drugiej połowie książki i wytłumaczenie kim jest dziewczyna traci zbudowaną od początku atmosferę niepokoju.Powieść jednak czyta się przyjemnie i zainteresowaniem śledzi się wydarzenia co moim zdaniem jest zasługą stylu pisania autora,  powieść nie posiada dłużyzn, a akcja biegnie szybko.Ocena 7/10 .

Coś mi się wydaje, że w przypadku "Sfinksa" będę ostatnim bastionem Gene'a Keillera. Co prawda przerobiłem już ten tytuł dwukrotnie, ale gdybym miał wnikliwie ocenić fabułę tej książki musiałbym przeczytać ją jeszcze raz.
Kiedy czytałem ją po raz pierwszy, a było to krótko po polskiej premierze, byłem pod wielkim wrażeniem tej historii. Pamiętam dokładnie, że ze wszystkich powieści Mastertona wydanych pod szyldem Ambera ceniłem ją nawet wyżej od "Tengu" i "Wizerunku zła". Późniejsza lektura zweryfikowała co prawda mój zachwyt, ale nie spowodowała jakiegoś drastycznego rozczarowania i spadku "Sfinksa" na totalne tyły w dorobku Mastertona. W moim prawatnym rankingu z powodzeniem wskazałbym wiele słabszych książek Mastiego.
Także proszę się nie zrażać ilością niepochlebnych opinii na temat "Sfinksa" i spróbować zmierzyć się z tym tekstem osobiście, gdyż pomysł na tę książkę jest nad wyraz ciekawy.
A dla tych co lubią erotykę w wydaniu Grahama, ociekająca seksem Lori Semple powinna stanowić wyjątkowo smaczny kąsek. Miłej lektury!
  

Po Dżinie przyszedł czas na osławionego Sfinksa.
Piękna historia o miłości, przebaczeniu i akceptacji, wpleciona w mit rodem ze starożytnego Egiptu... W ten sposób możnaby opisać tę powieść, gdyby nie treść tego potworka. Przyznaję, że Masterton poszybował pod niebo z takim rozwinięciem pomysłu. O ile, sama kanwa, na której oparto całą historię może nie wydaje się tak bardzo złym pomysłem, to Graham zrobił z niego coś na kształt romansopodbonego pseudohorroru. Czemu pseudo? Ano bo horroru się tu nie uświadczy. O ile jeszcze pierwsza część książki jest znośna, bo mamy w jakimś stopniu tajemnicę pięknej, ale niedostępnej kobiety, o tyle druga jest po prostu głupia. logiczne dziury, całkowicie żałosne dialogi (nie wszystkie), ale przede wszystkim wszechobecna nuda i flaki [sic!] z olejem. Ogromnym plusem Sfinksa, że jest krótki i dość szybko się go czyta. Taką historię można opowiedzieć na tysiąć różnych sposobów, ale Graham w tym przypadku się nie popisał.
Ode mnie 3/10 i ani pół punktu wyżej.

Niezbadane są ścieżki pana M. Nie chcę pamiętać o tej scenie, o większości tej książki również chętnie bym zapomniał