Ja tak miałem kiedyś. Starałem się usiąść do Podpalaczki Kinga. Nie szło w ogóle. Nic a nic. Po jakiś 3 latach znów do niej usiadłem i było to coś cudownego. Najlepsza książka Kinga ever, zostało mi tak do dziś:)

A druga książka to Władca Pierścieni Tolkiena. W ogóle mi nie szło. I jakoś nie chce do dziś może nie dla mnie takie fantasy z elfami i orkami?

Świetny pomysł na wątek:)

Za wcześnie, a już na pewno nie w porę: "Zbrodnia i kara" Dostojewskiego. Zacząłem czytać na początku IV klasy, gdy wszyscy straszyli maturami, było masę roboty na wszelakie kółka maturalne i czytałem tę książkę po kilka stron dziennie. I chociaż czułem, że to całkiem dobra (hehe) książka, to jednak się w to nie wkręciłem. Na święta wielkanocne polonistka pożyczyła mi "Łagodną" tego autora i geniusz Fiodora mnie znokautował:) Kilka kolejnych wakacji (i innych przerw) poświęcałem na czytanie jego "wielkich" powieści. Wróciłem w końcu i do "Zbrodni i kary" i tym razem książka mnie pochłonęła, z wzajemnością:)

Za późno: wszystkie książki, których jeszcze nie czytałem:)

A tak na serio...wydaje mi się, iż trochę za późno poznałem Faulknera. Nie, żeby z tego powodu wywarł on na mnie mniejsze wrażenie, ale po prostu żałuję, że nie czytałem go wcześniej

Ja za to żałuję, że nie zaczęłam czytać wcześniej Kinga. Pomimo, że słyszałam o nim i myślałam czy by coś nie przeczytać. I na myśleniu w tamtym okresie się skończyło.

I żałuję że w licealnych ogólnie bardzo mało czytałam.

Co do książek 'nie w porę' to na pewno mogę wymienić 'To nie jest kraj dla starych ludzi', która bardzo mi się podobała, ale miałam taki dziwny okres w życiu, nie miałam klimatu, nie potrafiłam się wczuć. Powinnam odłożyć książkę na bok i odczekać. Ale tak nie zrobiłam.

Piękny wątek, szkoda, że dopiero teraz go zauważyłam 

Za późno (tak ogólnie): chyba w ogóle za późno zaczęłam czytać, bo dopiero pod koniec podstawówki. Czyli w czasach, kiedy inni zaczynali już mieć mniej lubi więcej ukształtowany gust literacki, ja dopiero "uczyłam się czytać". Wcześniej miałam jakąś dziwną alergię na słowo pisane. W ten sposób prawie w ogóle nie poznałam literatury dziecięco-młodzieżowej: Nienackiego, Niziurskiego czy nawet słynnej (w latach mojego dzieciństwa z ekranizacji) Akademii Pana Kleksa. Pewnie jeśli to przeczytam, to już nijak do mnie nie trafi. Ale może Młodej dla rozrywki będę czytać (czyt. żeby przed sobą poudawać, że to nie ja się cofam, tylko dbam o rozwój dziecka  )

Za późno tak konkretnie: Jestem legendą Mathesona. To zdecydowanie jest książka, od której warto zacząć przygodę z horrorem spod znaku zombie, w przeciwnym razie, tak jak mnie, może wydać się wtórna. Bo cóż z tego, że wiem, iż to Romero czerpał stąd inspirację do swoich żywych trupów, co z tego, że wiem, jak wielu innych pisarzy/twórców filmowych czerpało z tej lektury. Owszem, sprawia to, że doceniam powieść, ale czytając brak mi było tych emocji, kiedy zapoznaję się z czymś dla mnie odkrywczym. A wszystko to przez okładkę - facjata Willa Smitha (którego bardzo lubię na Facetach w czerni, żeby nie było, że coś mam do aktora) przez lata skutecznie odrzucała mnie od książki. A podobno okładka pierwszego wydania była niewiele lepsza 

Za wcześnie: Opactwo Northanger J. Austen. Jakieś takie nudne i przede wszystkim durne mi się wydało. Wówczas jeszcze nie wiedziałam, że to parodia i niekoniecznie dobrze się znałam z romansem gotyckim, więc nie mogłam docenić, na czym polega urok tej powieści. Może jak przeczytam ponownie, moje uczucia co do tej powieści ulegną ociepleniu.

W zasadzie, jak tak o tym wspominacie...

Ze mną było tak, że zacząłem czytać bardzo szybko i wkrótce stworzyłem sobie taki mój kanon literatury młodzieżowej - Nienacki, Niziurski, Bahdaj i Ożogowska. Sięgałem po innych autorów, ale to była moja wielka czwórka Natomiast później... coś się załamało. Weszły inne atrakcyjne rzeczy (kanały z TV sat, C-64), do tego dorastałem w społeczności, dla której sięganie po książki było obciachem...i tym sposobem 2-3 ostatnie lata podstawówki czytałem tylko lektury. Do regularnego czytania wróciłem dopiero w liceum. I to dochodzę do wątku "za późno". Dopiero w liceum przeczytałem np. Tolkiena czy kryminały Agathy Christie - to akurat była literatura, po którą śmiało mogłem już sięgać w wieku jakichś 13 lat. I żałuję tych 2-3 straconych lat, bo to niejako opóźniło wszystko inne...

Z Mikołajkiem to ja nie mam problemu: nigdy nie należałam do żadnej paczki, więc chyba nawet za bardzo wczesnej młodości ta pozycja nie przypadła by mi do gustu. Zresztą, to jest o chłopcach, a z tego, co nawet teraz widzę na placach zabaw, a i pamiętam z okresu szczenięcego, świat chłopców dość mocno różni się od świata dziewczynek. Tak więc Mikołajek to taka książka, która dla mnie nigdy nie będzie przeczytana w czasie właściwym. Konkretnie: w jakimkolwiek wieku bym jej nie czytała, nigdy do mnie nie trafi.

W tym wątku mógłbym podsumować moje dotychczasowe czytanie jednym zdaniem - Za późno sięgnąłem po książki!
W pewnym sensie zaprzepaściłem całe lata szkolne. Chociaż jak to mówią, co się odwlecze to nie uciecze. Przynajmniej mam teraz w czym wybierać, a takie portale jak Gotham Cafe czy Carpe Noctem wiele w tym pomagają. Kiedyś takich ułatwień nie było.

Odkurzę temat, bo czemu nie? W końcu to mój temat

Żałuję, że nie mogłam jako nastolatka przeczytać książek Pratchetta przeznaczonych dla młodszych czytelników, cyklu o Tiffany czy "Nacji" (nie z powodu jakiegoś zaniedbania, tylko po prostu ich jeszcze nie było). Przeczytałam je teraz, bardzo mi się podobały, ale trochę mi smutno, że nie wiem i nigdy się dowiem, jak bym je odbierała, gdybym sięgnęła po te książki wtedy, kiedy sięgać się po nie powinno i jaką byłabym osobą, gdybym się na nich wychowała.

Coś w tym jest. Sam uważam, że gdzieś pomiędzy 18 a 25 rokiem życia niektórzy z nas rzechodzą przez najbardziej przeintelektualizowany okres w swoim życiu. U mnie objawiało się to chęcią sięgania wyłącznie po rzeczy hambitne, horrory poszły w odstawkę, no a gdy kumpel czytał Narnię, to mu czyniłem coś na kształt wyrzutów, że cofa się w rozwoju

Swoją drogą też żałuję, że jakoś nigdy wcześniej nie czytałem Lewisa. Na szczęście jednak zamierzam to nadrobić, nie przejmując się wiekiem

Ogólnie rzecz biorąc żałuję ( jak kilka osób powyżej), że późno zacząłem czytać. Pierwszą książkę przeczytałem mając koło 15 roku życia więc większa część literatury dziecięcej i młodzieżowej została przeze mnie pominięta, gdyż jak ktoś ładnie napisał jestem w wieku przeintelektualizowanym  . Żałuję również, że nie czytałem lektur, gdy miałem na to czas, bo teraz mam problem z nadrabianiem zaległości, a wstydem jest nie znać przykładowo Trylogii Sienkiewicza, do czego muszę się przyznać. 

Co do książek, które przeczytałem za późno. Mogę do nich zaliczyć między innymi lekturę z podstawówki, którą przeczytałem dopiero w liceum, czyli " O psie, który jeździł koleją". Jestem pewny, że wtedy ta książka wywarłaby na mnie większe wrażenie.

Książki, które przeczytałem za wcześnie? Wydaje mi się, że mogę znaleźć 2 takie: " Komu bije dzwon?" i " Zbrodnię i karę". Zabrałem się za obie w tym roku i wydaje mi się, że jest dla mnie jeszcze za wcześnie na taką literaturę, Na pewno wrócę do nich jeszcze w przyszłości, by sprawdzić jak je odbiorę będąc bardziej doświadczonym człowiekiem.