Ja odpowiem trochę pokrętnie - dobry pisarz to ktoś, kto pisze dobre książki.

A dobre książki to takie, które opowiadają na intrygujące tematy w sposób błyskotliwy, nowatorski lub też po prostu zajmujący. Do tego dla mnie ważna jest wiarygodność - jeśli książka nie jest przekonująca i niejednoznaczna w każdym z przedstawianych aspektów, to nie może być dobra. To znaczy chodzi o to, że nie lubię jak wszystko jest przedstawiane jako tylko czarne albo tylko białe - w rzeczywistości nic takie nie jest. Do tego uwielbiam jak utwory są bogate w szczegóły...

Kurde, jak czytam te swoje wypociny to to taka ogólnizna... Kurczę no, trudno powiedzieć tak w paru zdaniach co jest dobre. Każdy inaczej na to patrzy, oczywiście można pewne kryteria "dobrości" książki wypisać, ale pewnie nie wszyscy się z nimi zgodzą .

Zależy do czego ma być ten pisarz dobry. Do pisania lekkich, wciągających historyjek, czy trudnych, monumentalnych powieści? Dobry jest taki Piekara, Pilipiuk - mają dobry warsztat, potrafią człowieka zająć, wciągnąć, zabawić.
James Joyce już człowieka nie zabawi - ale zachwyci.
Można by się tutaj pokusić o dowód nie wprost (czy jak to się nazywało). Zdefiniować, kto to jest zły pisarz. Ale to chyba równie niewykonalne. Be be be... Nic mądrego nie przychodzi mi do głowy

Pytanie trochę akademickie, bo moim zdaniem nie ma jednoznacznej definicji dobrego pisarza. Praktycznie każdy autor może być dobry w jakimś wycinku pisarskiego rzemiosła, że się tak wyrażę. Czyli jest dokładnie tak, jak napisał Paweł. Proust fabularnie tak jakby przynudza, ale operuje pięknym językiem, zaś obserwacje społeczne są wyborne. Dostojewski tworzy genialne portrety psychologiczne,ale nie sądzę, by sprawdził się jako pisarz czysto rozrywkowy. Z drugiej strony twórców thrillerów, tworzących zawikłane i inteligentne fabuły, również z tego powodu można włożyć do worka z napisem "dobry pisarz", nawet jeśli kompletnie nie sprawdziliby się w tzw. literaturze ambitnej. Nawet Masterton, choć literacko na ogół przeciętny, jest dla mnie mistrzem specyficznego nastroju i tym samym również uważam go za dobrego pisarza.

Czyli z jednej strony mamy zagadnienie, w jakiej dokładnie dziedzinie dany pisarz jest dobry, z drugiej - kiedy w obrębie tej jednej dziedziny za dobrego można go uznać. A to już chyba kwestia odbioru jego książek. Natomiast nie mieszałbym pytania kto jest dobrym pisarzem z takim, w którym pytamy o przyczynę wyboru Koontza/Kinga. Bo przecież tu odpowiedź leży raczej w upodobaniu do danego gatunku.

Moim zdaniem ogólne kryteria będą tak ogólne, że i tak nie będzie wiadomo, o co chodzi;)

A o Guyu Smisie tak jednak chyba napisać nie można 

Może troszkę źle się wyraziłem. Przez wiarygodność rozumiem po części właśnie to, co Crusia nazwała świadomością twórczą. Czyli że jak wrzucam groteskę, to te elementy wiem, że coś mają znaczyć i odzwierciedlać pewien punkt widzenia, jaki chcę przedstawić w utworze. A nie wrzucam je, bo sobie akurat wymyśliłem i są fajne i śmieszne, i dziwne, i w ogóle. Wiarygodność u mnie oznacza to, że pisarz był świadom i dobrze przemyślał to, co chce przedstawić.

A tak w ogóle nie pisz takich postów, bo zamykasz dyskusję .

Tak naprawdę to i z tym jest problem. Na początku moderniści anglosascy, np. Joyce, zostali całkowicie odrzuceni przez krytyków, a później uznani za geniuszy. Zresztą takich przykładów znalazłoby się wiele w historii literatury.

Tu w zasadzie nie ma za bardzo o czym dyskutować. Możemy napisać, co dla każdego z nas oznacza określenie "dobry pisarz" i odnieść to do tego, co lubimy czytać, ale nigdy nie znajdziemy ogólnych kryteriów, bo coś takiego jak obiektywizm w literaturze po prostu nie istnieje

Jakbyś był literaturoznawcą to byś teraz wymyślił jakąś mega wypasioną teorię, z którą, o ile miałbyś odpowiedni status, kłóciliby się inni naukowcy. Nawet ukułbyś pewnie setkę nowych pojęć, których potem uczyłyby się rzesze studentów A i tak do niczego byś nie doszedł, bo zawsze ktoś by znalazł kontrprzykłady.

Wiesz, kryteria dobrej powieści grozy to jednak coś dużo bardziej konkretnego niż kryteria dobrej powieści w ogóle. Zwłaszcza, że ten gatunek jest dość mocno skonwencjonalizowany. No i jak przyjmiemy tę definicję, o której ci kiedyś mówiłam, wszystko jest bardzo proste - dobra powieść grozy to taka, która straszy

Choć oczywiście to też rodzi szereg pytań, no bo nie każdego w takim samym stopniu etc., ale taki już urok tego rodzaju dyskusji Poczytaj sobie Carrolla, on też ma ciekawe teorie. Trochę nadmuchane, ale ciekawe.

Noël

Co do "Koszmaru w Dunwich" - na tym polega subiektywność recenzji: ty nie dostrzegłeś w trakcie lektury schematyczności i potrzeba ci było Joshiego, byś zwrócił na to uwagę. Tyle że twoja dobra ocena tego opowiadania też jest słuszna (o ile oczywiście nie bawimy się w  mierzenie kompetencji) - ty po prostu zwróciłeś uwagę na inne aspekty tego tekstu, klimat etc. Jakbyś miał wystarczająco dużo pewności siebie i odrobinę zdolności retorycznych mógłbyś pewnie odeprzeć atak Joshiego, odwołując się chociażby do definicji Lindy Williams (to o horrorze jako body genre; wywołanie strachu celem horroru) i zwracając uwagę na to, że pomimo schematyczności opowiadanie jest bardzo skuteczne w wywoływaniu grozy, co czyni je blablabla Odpowiednio dużo wielokrotnie złożonych zdań i odwołań do teorii literatury, a od razu brzmisz jak rasowy badacz literatury

Pamiętam, że kiedyś widziałam taki super śmieszny obrazek z tekstem, który leciał jakoś tak: "ile zajmie znawcom różnych dziedzin nauki zorientowanie się, że jestem laikiem". Na końcu była właśnie teoria literatury i tekst "3h and they still don't have a clue" To chyba mój kolega ze studiów kiedyś mi podsyłał.

Czemu zmiana recepcji jest niebezpiecznym truizmem, a subiektywność recenzji już nie? I czemu to zmiana recepcji ma podważyć zasadność działu recenzji CN, a nie subiektywność recenzji? Nie czaję twojej wypowiedzi, Beaver

A argument jak argument. Przecież to oczywiste, że prowadzimy tutaj absolutnie abstrakcyjną rozmowę, bo i tak teoria sobie, a praktyka sobie. Możemy tu dojść do jakże oczywistego wniosku, że instytucja recenzji jest bez sensu, bo każdy odbiera książki inaczej, ale i tak żadne z nas nie przestanie ich pisać.