to chyba ostatnia pozycja od Prószyńskiego? No nie?
tak mi się przynajmniej wydaje, nie czytałem tej książki, ale może zerknę, już dawno ciekawego Koontza nie miałem w rękach

Xavierze kiedyś też czytałem i nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak teraz .Ale wiadomo wszystko się zmienia.Tym razem wydała mi się świetna przez stworzenie klimatu zagrożenia i takiej "magicznej" otoczki (realizmu magicznemu?) - jak wspomniałeś baśniowej .

O tym też wspominał w książce o Trixie Koontz , że bardziej zaczął eksperymentować z różną stylistyką i fabułą.Widać to w powieści Twarz gdzie mamy połączenie thrillera, sensacji, realizmu magicznemu, a nawet baśni (w tym przypadku udało się to świetnie połączyć ).Czytając, historia mnie porwała w wydarzenia dziejące się się w niej tak bardzo, że nie mogłem się oderwać od niej aż po zakończenie, które z jednej strony jest trochę dziwne, ale z drugiej strony uważam, że świetnie pasuje do powieści .

Widzę, że Tathagatha wzięło Ciebie na poznawanie twórczości Koontza .Książkę lepiej się czyta gdy się ma świadomość, że w tym okresie Koontz bardziej eksperymentował niż we wcześniejszej twórczości .
Jeżeli nie czytałaś to polecam Odwiecznego wroga, ponieważ jest to świetna powieść grozy, a klimat osaczenia - miodzio (jak zaczniesz czytać to zobaczysz o co chodzi) .

Trzeba przyznać Tathagatha, że dosyć nietypowo - z punktu widzenia znawców tematu - zaczęłaś przygodę z Deanem  . Rzadko bodaj się zdarza, aby na pierwszy ogień szła "Twarz" u czytelników chcących poznać twórczość Koontza - choć rozumiem Twój wybór jednej z pięciu na podorędziu  . Ciekawe jakie tam jeszcze masz tytuły w zanadrzu??   Nie żebym sugerował jakąś kolejność czytania, ale tak po prostu intrygują mnie wybory czytelnicze prozy Koontza i późniejsze wrażenia z przeczytania tychże właśnie tytułów  . Niemal kady z nas wybiera zupełnie inną ścieżkę z tym pisarzem, który ma na koncie ponad 50 opublikowanych tytułów [w Stanach ponad 80 ]. Ja sam zaczynałem według polskiej chronologii, czyli "Amber", "Prima, "Prószyński" / "Świat Książki" i wreszcie "Albatros"  .

"Twarz" to taka trudna do sklasyfikowania powieść; ani to hit, ani gniot, znajduje się gdzieś pośrodku skali w szerokim wachlarzu utworów Koontza i zazwyczaj kiedy myślę o najlepszych i najgorszych powieściach Deana, ta książka nie znajduje swego miejsca w żadnej z wymienionych grup  . Tym samym służy za przykład doskonałego wtapiania się w tłum  .

Znaczy się zaszalałaś z Prószyńskim  . Ekhem, z książkami z tego wydawnictwa  .

Jeśli mam coś zasugerować, to totalnie odmienną od przeczytanej właśnie przez Ciebie "Twarzy", będzie powieść "Zimny ogień" - moim zdaniem bezkonkurencyjna w Twoim zestawie, a przez to plasująca się gdzieś w okolicach top 5 / top 10 w całym dorobku Deana - ale to oczywiście moje subiektywne zdanie  . Duża dawka enigmy!! 

Z kolei "Cieniste ognie" wyróżniają się bogatym kalejdoskopem postaci drugoplanowych; pod tym kątem to moja ulubiona powieść Deana  . Nie brak tam również szybkiej akcji, tajemnicy i odwołań do klimatu mroku  .

"Przy blasku księżyca" oraz "Ostatnie drzwi przed niebem" na swój sposób również mają sporo do zaoferowania czytelnikowi, ale mnie osobiście poza wybranymi motywami nie powaliły na kolana . Do faworytów wśród fanów twórczości Koontza z pewnością nie należą, ale przeczytać można .

Cześć ...Agatha, moja propozycja wygląda następująco: najpierw "Zimny ogień" - rewelacja, potem "Cieniste ognie" - bardzo dobra rzecz (zgodzę się z Jarkiem, postacie drugoplanowe są niesamowite), następnie "Ostatnie drzwi przed niebem" - genialne portrety psychologiczne bohaterów, a na koniec "Przy blasku księżyca" - dla mnie była trochę wtórna, w każdym bądź razie nie jest stratą czasu.
"Twarzy" jeszcze nie przerabiałem także skrobnę coś więcej po zaznajomieniu się z treścią, pozdro!

No ba!! A pewnie, że się zasugeruję Waszymi podpowiedziami za które bardzo dziękuję

Nigdy się nie zawiodłam, więc nie mam żadnych wątpliwości, że czas nie będzie stracony

Na początku nowego tysiąclecia twórczość Deana przeszła znaczącą metamorfozę. Oprócz wyraźnej zmiany stylu, który przejawia się bardziej dojrzałym piórem, wprowadzona została większa ilość pierwszoplanowych bohaterów dziecięcych. Z reguły są to maluchy nie przekraczające bariery dziesiątego roku życia, które wprowadzają do fabuły pierwiastek familijny, a także cały pakiet emocji i uczuć będący wynikiem ich niewinności.
Nie inaczej jest też z "Twarzą" - napisaną przez Koontza w 2003 roku - której głównym bohaterem jest dziesięcioletni Aelfric Manheim. Jest on synem Channinga Manheima, jednej z największych gwiazd filmowych Ameryki, znanego także w wielu kręgach jako Twarz. Za bezpieczeństwo Manheima i jego rodziny odpowiedzialny jest Ethan Truman, były policjant i aktualny szef ochrony Twarzy. Do Palazzo Rospo - ogromnej rezydencji Manheimów - dostarczane są od jakiegoś czasu dziwne przesyłki. Ich zawartość jest bardzo zagadkowa i symboliczna, a niekiedy wręcz makabryczna. Ethan podejrzewa najgorsze, nie wyklucza nawet próby morderstwa swojego pracodawcy.
"Twarz" to bardzo nastrojowa i klimatyczna powieść, tak więc zwolennicy zawrotnego tempa akcji mogą poczuć tutaj lekki niedosyt. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że pierwsza część książki potrafi nawet trochę przynudzić. Jednak to jedyny mankament tej historii, w której cała reszta trzyma już odpowiedni poziom.
W genialny wręcz sposób udało się autorowi ukazać prawdziwą twarz boskiego Hollywood, jego próżności, fałszu, obłudy i pozerstwa. Jest to nic innego jak kolebka najczystszego zła i wylęgarnia najgorszych socjopatów, a dla potrzeb "Twarzy" także siedlisko anarchistów.
Idąc tym tropem, nie mogło zabraknąć w tej powieści genialnie skonstruowanych czarnych charakterów, mamy tu prawdziwy pochód świrów. Uwielbiam kiedy czytelnik ma możliwość wcielenia się w skórę prawdziwego pomyleńca wykreowanego przez Koontza i ogląda świat jego oczami. Laputa jest naprawdę odjechany.
Pomimo tego, że fabuła bardzo wyraźnie związana jest z osobą Channinga Manheima i jego najbliższym otoczeniem, on sam wydaje się być nieuchwytny dla czytelnika. Jakże idealnie możemy dzięki temu wczuć się w rolę jego syna i doświadczyć na własnej skórze jego frustracji. Jakże iluzoryczne wydaje się być więc szczęście dziecka jednego z najbogatszych ludzi w Hollywood, który swoich rodziców nazywa Ojcem Duchem i Nominalną Matką. Najciekawsze jest to, że przez całą treść książki nie nawiązujemy najmniejszego kontaktu z jego ojcem, ani wizualnego, ani słownego.
Kiedy na kartach powieści Deana pojawia się dziecięcy bohater, towarzyszy mu z reguły również wątek nadprzyrodzony. Nie mogło być więc inaczej i tutaj, z tą tylko różnicą, że to nie Aelfric obdarzony jest cudownymi zdolnościami. Metafizyka wkroczy w życie głównych bohaterów pod inną postacią, a w treści padną takie imiona jak Tyfon czy Moloch.
Oprócz Aelfrica i Ethana poznajemy jeszcze Lestera "Hazarda" Yancy'ego, detektywa wydziału zabójstw, który partnerował kiedyś Ethanowi. Prawdziwy żartowniś i ostoja spokoju, a także rzetelny policjant i odpowiedzialny człowiek. Bardzo sympatyczna postać.
Pomimo wiejącego nudą początku, warto przebrnąć przez te pięćset stron tekstu. Intryga stopniowo narasta i rozkręca się z każda stroną. Zakończenie zaskoczy niejednego czytelnika, a być może nawet i wzruszy.
Według mnie "Twarz" to nietuzinkowa i ciekawa lektura, aczkolwiek do największych osiągnięć Deana trochę jej jeszcze brakuje. Przeczytać jak najbardziej warto!    

Jak widać odbiór tej książki przez poszczególnych forumowiczów jest dosyć podobny . Nie ma haseł, że to rewelacja czy też bardzo dobra powieść, ale też nie słychać opinii totalnie mieszających z błotem ten utwór  . Tak jak pisałem powyżej, "Twarz" łatwo wtapia się w tłum całokształtu koontzowych dokonań i stanowi przykład powieści, którą można sobie raz przeczytać, ale żeby ją sobie odświeżyć przy powtórnej lekturze, trzeba być już zatwardziałym fanem tego tytułu . Osobiście planuję sięgnąć w bliżej nieokreślonej przyszłości po rzeczoną książkę, w ramach chronologicznej przygody z twórczością Deana  .

Marczewek, zapnij pasy bezpieczeństwa, bo teraz przed Tobą ostra jazda bez trzymanki, gdyż wkraczasz do królestwa chaosu i szaleństwa . Zobaczysz jak zupełnie inną powieścią jest "Intensywność" .