Dostępne na polskim rynku wydania powieści :




Opis książki:
Tommy Phan, młody pisarz amerykański pochodzenia wietnamskiego, znajduje na schodach swojego domu dziwną szmacianą lalkę. Zaintrygowany, zabiera ją do domu. Wkrótce z wnętrza lalki wyłania się tajemnicza istota przejawiająca wobec niego mordercze zamiary. Rozpoczyna się dramatyczna ucieczka przed siejącym śmierć prześladowcą, który wydaje się niezniszczalny.


*****

Właśnie zakończyłem lekturę tej powieści, jako double feature najsłabszych książkek Koontza razem z Ziarnem Demona. Przynajmniej tak wynikało z niektórych opini na forum.
I niestety początek faktycznie nie zapowiadał się zbyt dobrze, szczególnie pierwszy akt w domu, gdy lalka ożywa dość mocno mnie nudził. Potem Tommy Tofu wyszedł z domu. Najpierw była scena w samochodzie, gdzie wyobrażał sobie dialog ze swoją matką, gdyby jej opowiedział, co go spotkało (Ty pić whiskey jak herbata, jak twój zwariowany detektyw i dziwić się, że widzieć smoki) - przy czym się mocno uśmiałem (co przy Koontzu nie często się dzieje, bo niby humor wprowadza, ale często mnie on w ogóle nie bawi - bardziej irytuje). A potem, gdy na swojej drodze Tommy spotkał Deliverance (Del), książka przerodziła się w szaloną jazdę bez trzymanki, przy której co chwilę wybuchałem śmiechem. Nie ma bata - Koontz jak to pisal, a szczególnie niektóre przemyślenia Del i dialogi z Tommym - to musiał coś jarać albo brać. Scena z psem w domu też świetna. Do tego późniejsze opisy kobiet z wietnamu mówiących nieskładnie po angielsku (i niesamowicie trafny ubiór i wygląd jednej z nich - różowy dres do joggingu, niski wzrost i adidasy świecące przy każdym kroku). Podsumowując - zaczęło się średnio, ale niespowiewanie ta książka przerodziła się w fantastyczną jazdeczkę. Kupa tu była scen, przy których śmiałem się jak głupi - na przykład spotanie Del i jej matki, gdzie w czasie ich rozmowy Tommy próbował skupić się na jedzeniu i ich nie słuchać, żeby zachować resztki normalności:) Polecam, a przeciwnikom Tik-Taka mówię zdecydowanie NIE:) Może i ciężko pierwsze 40 stron przejść (a tak normalnie to więcej niż 40, bo to wydanie Amberowe, gęsto pisane i duże strony) - ale potem czeka nas szalona i wesoła jazda. Przynajmniej tak było przy mnie, kwestia gustu i humoru:) Zapraszam do ponownych lektur (kaman, 215 stron, dacie radę) i do dyskusji:) JXB zapewne nie pogada, bo zapomniał książkę jak każdą inną:)

tez ja czytalem. to jedyna ksiązka Koontza którą czytałęm i średnio mi sie podobała. Na początku była wyjątkowo głupia, ale potem Koontzowi włączył się trochę humor co do bohaterki ci którzy czytają chyba wedza o czym mowa

Czytałam tak dawno, że patrząc na skany okładek nie umiałam sobie przypomnieć, które wydanie czytałam. Tak ogólnie pamiętam, o co kaman, czyli początek, wyjaśnienie zagadki i zakończenie powieści, ale jeśli idzie o humor i szczegóły to już prawie nic. Pamiętam jedynie, że powieść nijak mnie nie porwała i zdecydowanie zaliczyłabym ją do jednej ze słabszych Koontza, jakie czytałam, a czytałam tego niewiele. I sama nie wiem, co gorsze: prosty jak konstrukcja cepa Tik-tak czy jak na mój gust mocno przekombinowane Złe miejsce. Teraz jednak to już zdecydowanie czasu nie mam, żeby sprawdzać raz jeszcze, czy mi do gustu przypadnie.

Właśnie skończyłem drugie czytanie "Tik-Taka". Pierwszy raz czytałem tą powieść grube lata temu, ale w przeciwieństwie do wielu innych książek DK z tej nie pamiętałem prawie nic. Miałem tylko lekkie przebłyski fabuły i świadomość tego, że czytało mi się ją całkiem sympatycznie. Dzisiejsza lektura trochę zweryfikowała mój dawny zachwyt przygodami Tommy'ego "Tofu".
Ogólnie rzecz biorąc "Tick-Tock" to bardzo nietypowy utwór Deana, można się nawet pokusić o stwierdzenie - dziwny. Głównie za sprawą specyficznych dialogów, o których wspomniał na początku tego wątku Jacek. Przez ten ich żartobliwy ton powieść traci zupełnie na klimacie, poza gonitwą i uciekającym czasem nie ma w niej prawie żadnego napięcia. Autor utrzymuje ciekawość czytelnika tylko dzięki temu, że do ostatniej chwili nie zdradza przyczyn zaistniałej sytuacji. Praktycznie dwa ostatnie rozdziały zawierają wyjaśnienie całej zagadki.
Ani to horror, ani s-f, czy typowa powieść akcji, wszystkiego jest po trochu. W sumie za to właśnie lubię DK, ale w tej powieści jakoś się to nie sprawdza.
Zabrakło mi również w tej książce tego wspaniałego grzebania w ludzkiej psychice. Co prawda rozterki Tommy'ego Phana związane z pochodzeniem i korzeniami rodzinnymi są opisane dość szczegółowo, ale zabrakło tu typowego czarnego charakteru. Z drugiej strony ten zły to nie człowiek z krwi i kości, także moje pretensje mogą się wydać bezpodstawne. Ale najgorsze jest to, że nie wzbudza w czytającym strachu ani poczucia otaczającej nas grozy.
Także przeczytać można ale nie ma co liczyć na niezapomniane wrażenia z lektury. Tak jak napisał Xavier, ta książka to raczej lektura przeznaczona dla fanów DK.