Ta wczesna powieść w dorobku Deana - choć dawno przeze mnie czytana - bardzo mi się podobała i takoż pozytywnie ją wspominam  . Mroczny klimat utworu wręcz powala, do tego jeszcze amnezja głównej bohaterki i mamy pomysł na świetny rzekłbym horror medyczny . Pamiętam te makabryczne opisy i aurę osaczenia, ogłupienia, zastraszenia, jakiej ulegała co chwila Susan Thornton, to było coś!!  . Wrogowie też niczego sobie  .

Ponadto "Pieczara gromów", to jedna z niewielu powieści Deana, gdzie mamy taki przewrotny chwyt fabularny w końcówce - który wywrócił wymowę całego utworu do góry nogami . Przyznam, że było to dla mnie bardzo szokujące i nie spodziewałem się po pisarzu takiego obrotu sprawy w tej książce . Samo ostateczne zakończenie - choć wiem, że wielu osobom może się nie podobać, szczególnie po tym, czym rozkoszowali się przez większość lektury - mnie zadowala i cała powieść oceniam na wielki plus  . I z chęcią sobie ją odświeżę w przyszłości, by ponownie zatopić się w ów posępny klimat, jakim ten utwór uraczył mnie od pierwszych stron .

No i Pieczara gromów za mną. Było dobrze, a nawet bardzo dobrze. Świetny pomysł, odpowiednio przekręcony o 180 stopni sprawił, że człowiek po odłożeniu książki naprawdę czuł satysfakcję.
Koontz zafundował mi niezła jazdę, chociaż w pewnych momentach odczuwałem lekkie znużenie, to całość wypadła jak najbardziej pozytywnie i utwierdza mnie w przekonaniu, że dobrze zrobiłem wróciwszy do Deana

Kolejna powtórka za mną, tym razem mój wybór padł na "Pieczarę gromów", była to moja druga powieść Deana jaką przeczytałem przed laty. Niestety wtedy zrobiła na mnie dużo lepsze wrażenie, czytając ją dzisiaj czegoś mi w niej zabrakło.
Fabuła tej książki poprowadzona jest jednotorowo i osadzona w jednej lokalizacji. Nie dzieje się tu zbyt dużo i przez to wkrada się monotonia. Próby stworzenia klimatu grozy rodem z rasowego horroru spełzają trochę na niczym, głównie za sprawą podejrzeń rodzących się w głowie Susan Thorton. Dopiero sama końcówka nabiera trochę tempa, jednak pomimo czarnej dziury znajdującej się w mojej pamięci wcale mnie aż tak bardzo nie zaskoczyła (zupełnie odwrotnie było w przypadku ostatnio czytanego "Gromu").
Portrety psychologiczne głównych bohaterów wydają mi się być przedstawione bardzo pobieżnie. Co prawda amnezja Susan i okoliczności jej pobytu w Willawauk wymuszają to w pewien sposób, ale dla przykładu samo zdarzenie w "Pieczarze gromów" wydaje mi się banalne (po prostu skopali gościa jak w każdej zapadłej dziurze ).  
Harch, Jellicoe, Parker i Lee Quince to nic innego jak twarze i nazwiska, potencjał tej wesołej gromadki nie został według mnie odpowiednio wykorzystany. Jeffrey McGee ratuje trochę sytuację ale jak dla mnie nie ma w tej powieści postaci, które zapadły by na długo w pamięci.
Przypadek Susan z punktu widzenia medycznego kojarzy mi się trochę z "Nieznajomymi".
Finał jest ciekawy, trochę zaskakujący i nawiązuje tematyką do "Klucza do północy", jednak jako całość "Pieczara gromów" wydaje mi się dużo słabszym utworem.
Ogólnie jest średnio i jak na razie w moim rankingu ta książka łapie się do najgorszej piątki w twórczości Koontza.

Wznowienie "Pieczary gromów" w Albatrosie jest przewidziane na 3 lipca 2015 roku.
Mam nadzieję, że będzie miało klimatyczną okładkę  bo to jedno z nielicznych wznowień, które zamierzam dodać do swojej kolekcji 

Opis :

tytuł oryginału: THE HOUSE OF THUNDER
literatura anglojęzyczna
tłumaczenie: Romuald Szoka
liczba stron: 416
ISBN: 978-83-7885-369-5
oprawa: miękka ze skrzydełkami
data wydania: 3 lipca 2015

 

  Akurat przeczytałem, a właściwie odświeżyłem, tę powieść po latach. Książka super, choć nie stawiam jej na podium w dorobku Koontza. Najbardziej urzekła mnie... samotność Susan. Być samą w szpitalu, otoczoną jedynie wrogami - początkowo dość nieokreślonymi - i w dodatku nic nie pamiętać z życia - to naprawdę zrobiło na mnie wrażenie. I co jeszcze mi się podoba - nie tylko w tej książce - to że bohaterki Koontza nie są przerażonymi dziewczynkami, lecz mimo swych różnych lęków, problemów z przeszłości i zagubienia zawsze znajdują w sobie dość siły, by walczyć o przetrwanie. I taka właśnie jest też Susan, za którą trzymałem kciuki od pierwszych stron książki.