Przeczytałem nieco ponad połowę Mrocznego Popołudnia i jakbym miał w tej chwili określić tę książkę dwoma słowami byłoby to: NUDA, MĘCZARNIA. Niby sporo różnych postaci, ale jest to strasznie nudne, rozwlekłe no i po prostu nienawidzę takich bohaterów jak główna para Amy i Brian. Jest to jedna z tych książek, gdzie Koontz sili się na humor, a wypada on żenująco. Jak tak dalej pójdzie, to będzie to jeden ze słabszych tytułów w tym roku. Ale to tylko moja opinia.

Lekturę "Mrocznego popołudnia" i ja mam już za sobą . Do powieści podszedłem z niemałą rezerwą, nie spodziewając się wielkich fajerwerków ze względu na obszerny psi motyw w książce . Jak się jednak okazało, całe to dogville [] aż tak bardzo nie przytłoczyło fabuły całości . Co więcej, ów pierwiastek uwielbienia dla golden retrieverów czytało mi się z przyjemnością - mając w pamięci nie tak dawne spotkanie z psim "Wielkim małym życiem" - automatycznie i w tym utworze zacząłem dostrzegać pewne autobiograficzne akcenty z życia Deana i Trixie .

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie w tej książce jej mroczna oprawa . Szczerze mówiąc nie spodziewałem się takich świrów jak Moongirl, Harrow i Billy Pilgrim - ta wybuchowa trójca, skażona sobie tylko znanym ładunkiem kipiącego szaleństwa przydała tej powieści naprawdę mocnego wydźwięku, ostro kontrastując z przewijającym się tu i ówdzie psim motywem . Koontz po raz kolejny udowodnił swój kunszt w kształtowaniu wypaczonych umysłów, których pozazdrościć mu może niejeden kolega po piórze .

Trzeba również przyznać, że cały utwór jest zagadkowy i trzyma w napięciu, choć towarzyszy temu nieraz zbyt łaskawy zbieg okoliczności na zasadzie "ale ten świat jest mały" . Pierwsza połowa książki jest nieco spokojniejsza, ale osnuta w większą dozę nieznanego, druga zaś obfituje w wartką akcję kosztem wyjaśnienia ważkich tajemnic . Z takich mrocznych motywów najbardziej podobał mi się wątek z latarnią morską; cała otoczka tej osnutej mgłą lat historii wzbudzała jednocześnie ciekawość oraz dreszczyk niepokoju .

"Mroczne popołudnie" uważam za całkiem udany mix obyczajówki, dramatu i thrillera i byłbym niezmiernie zadowolony z tej powieści jako całości, gdyby nie ostatni rozdział, gdzie Koontz pojechał w moim odczuciu zbyt głęboko w baśń - rozumiem, iż takowy finał był idealną furtką dla zwieńczenia losów niesamowitej Nickie, ale żeby aż tak totalnie uderzać w ckliwą, anielską nutę??  Dlaczego Dean nie mógł pozostawić tego w zawieszeniu, na zasadzie domysłów i wielorakiej interpretacji dla czytelnika??  A tak wyłożył wszystko na sentymentalnej tacy, krzepiąc zakończeniem swoje serce, lecz niekoniecznie nasze .

Dokładnie, happy endy w tym stylu to typowy Koontz (przynajmniej ostatnio). Chociaż pewnie, gdyby zakończenie nie było tak szczegółowo wyłożone na ławę, to powieść stała by się jeszcze bardziej tajemnicza.

Ja tak czy siak jestem zauroczony "Mrocznym Popołudniem". W sumie dostaliśmy powieść, która jest hołdem dla ukochanej Trixie i wszystkich psów tej pięknej rasy.

Masz szczęście ... wybroniłeś się  A tak poważnie, to "baśniowe" motywy u Koontz'a przewijają się coraz częściej w jego twórczości, co mi osobiście nie przeszkadza(wręcz podoba się) gdy przemycone są w odpowiedni sposób i pasują do konwencji całej książki.

Świetna recenzja Jarku! Pięknie ubrałeś w słowa swoje odczucia i idealnie oddałeś klimat tej powieści.  
O dziwo nie napisałeś tam nic o swych baśniowych zarzutach. Wychodzi na to, że tylko na forum włącza ci się smerf maruda.

Przeczytałem w końcu tą książkę. Muszę przyznać że w połowie miałem ochotę nią trzasnąć o ścianę i wziąć się za coś innego. Dean znów zaserwował to czego nie lubię , mianowicie pisanie o niczym, i rozwlekanie tego do granic możliwości. Do tego jeszcze te niedopowiedzenia...
Galeria różnorakich postaci, z których żadna nie zna całej ''prawdy''. Zdaje się że zna ją pies, z tym że nikomu jej nie powie.
W sumie na dobrą sprawę żeby cieszyć się pełnym obrazem tej książki, i powiedzieć że była fajna, podobnie jak Nieznajomych, trzeba ją przeczytać do końca. Cóż jest to problem, bo nie ma się czasem takiej ochoty  .

Tak więc zakończenie jest dość nieoczekiwano-naciągane, dość burzące dotychczasowy obraz, ale na dobrą sprawę oczywiste. Sama książka jest hmm, na początku dość taka sobie, na szczęście gdzieś tak po 60% ma się wrażenie ze do końca nie daleko, i warto się poświęcić. Poza tym już są podstawy do odpowiedzenia sobie na oczywiste pytanie ''o co kaman?''.
I po lekturze całości, mam wrażenie że książka była całkiem niezła, i jest co całkiem dobry (jak to Jarek napisał) miks wielogatunkowy, bo na dobrą sprawę inaczej jej nazwać nie można.

dla potomności - inny projekt odrzuconej okładki



Kojarzycie, nie było czasem jeszcze jednej? Takiej brązowej, to był chyba pierwszy projekt. Tamtej już chyba nie odzyskamy dla potomności  . Mi się osobiście ta podoba, i mogą ją wykorzystać.

hmm, to nie jest brązowa z katalogu

no, ja właśnie też  , więc mamy chyba komplet. Czyli to jednak pięć!
Cztery odrzucone i piąta (najgorsza?) która zdobi książkę  . Rekord?
Wątpiłem, ale jednak się udało wszystkie zarchiwizować  , można by też te nowe do planowanych pozapisywać, bo coś mi mówi że mogą się jeszcze zmienić, a nuż wiatr zawieje z innej strony  

no to mały hack okładki, bez obramowania  



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Historia wersji:

1.
Pierwsza propozycja okładki rok 2009/2010 (katalog 2010?)

2.
To chyba druga propozycja, jak mi się zdaje. Schyłek 2010 roku. W katalogu na 2011 rok.

3.
Sławetna przedsprzedaż w pierwszym kwartale (?) tamtego roku

4.
Ta chyba była planowana chwilę przed wprowadzeniem formatu B5

5.
Co autor miał na myśli, czyli ostateczny projekt

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Chyba dobrze to rozplanowałem,  

Patrząc właśnie na tę wersję numer 3, według mnie idealnie pasowałaby do wznowienia "Zimowego księżyca"  . Wszak tytuł powieści jest w 100% tożsamy z zaprezentowanym projektem okładki  .