Zakupiłem sobie "Łzy smoka", ale nie to nowe wydanie, tylko stare z wydawnictwa Amber. Na początku ta powieść wydawała mi się lekko kiczowata ze względu na postać człekoszczura (nie potrafiłem sobie jej jakoś wyobrazić). Pierwsze symptomy wciągnięcia się nastąpiły podczas świetnego pościgu za Ordegardem, a gdy dotarłem do sceny, w której przyjaciel Lyona ginie w męczarniach we własnym mieszkaniu, pomyślałem sobie: genialne! Ta scena jest naprawdę świetnie opisana i klimatyczna. A dalej mamy ciekawie przedstawionego tajemniczego Bryana. Wszystko to sprawia że jestem bardzo ciekaw zakończenia tejże powieści, bo jeszcze do niego nie dotarłem. Muszę przyznać że ostatnio Koontz ponownie mnie zaciekawił i mam ochotę sięgać po kolejne jego książki, których jeszcze nie czytałem.

Mimo, że zostało mi jeszcze jakieś 60 stron do końca, na poważnie zaczynam się zastanawiać czy nie zmienić mojego TOP 3 Koontza z XX wieku.  Pierwotnie zagłosowałem na:
1. "Odwieczny wróg"
2. "Intensywność"
3. "Zimny ogień"
A teraz nie wiem czy czasem "Łzy smoka" nie są lepsze od "Zimnego ognia". Myślę, że na moją ostateczną decyzję wpłynie zakończenie. Owszem, "Zimny ogień" jest bardzo dobrą książką, ale pamiętam, że scena finałowa mnie trochę zawiodła.

---

Końcówka była dobra, niesamowite zjawisko pauzy a potem równie niesamowita opowieść Jennifer i trzymająca w napięciu rozgrywka finałowa. "Łzy smoka" lądują w TOP3 kosztem "Zimnego ognia".

Tak się składa, że właśnie czytam "Złe miejsce" O moich wrażeniach opowiem później w stosownym miejscu.

Wznowienie powieści "Dragon Tears" pod banderą "Albatrosa" za mną  . Jakże miło było mi ponownie spotkać się z parą detektywów (i nie tylko ) z Laguna Beach; sentymentalizm, radocha i kipiące we mnie emocje grały razem w jednej drużynie podczas co najmniej czwartej, a może i piątej lektury tejże powieści  .

Tak teraz jak i kiedyś, przeżyłem świetną przygodę czytelniczą, wędrując wraz z bohaterami przez mroczne zakamarki przedziwnego świata jaki zgotował im Szczurołak alias Tik-Tak  . Trudno mi w tym miejscu powielać słowa zachwytu nad tą książką, jakie już opisałem wcześniej w niniejszym temacie, ale jedna ciekawostka przykuła mocno moją uwagę  . Dosyć niedawno natknąłem się na recenzję "Smoczych łez", w której autorka zarzucała Koontzowi to, iż z powieści tej stworzył bajkę, taką dla starszych, ale jednak bajkę i jako całość w jej mniemaniu to słaba odsłona prozy Deana  .

O ile sam w ostatnim czasie mocno zwracam uwagę na baśniowe motywy w prozie DK [pozdrowienia Kujot  ], które miejscami rażą mnie po oczach niczym letni żar  , o tyle wymowa - zarówno między wierszami, jak i w całej fabule - "Smoczych łez" zawierająca w sobie znaczny ładunek nierealnego świata dziwadeł i magicznych można by rzec stworzeń, jest właśnie siłą i potęgą rzeczonego utworu!!  Szczególnie wyraźnie ukazane jest to w postrzeganiu rzeczywistości przez Harry'ego Lyona i przewartościowania jej, gdy jego realny, uporządkowany i namacalny świat opierający się na empiryzmie zaczyna się rozpadać na skutek wyroku jaki wydał nań okrutny prześladowca  . Lyon życiowy praktyk, pedant i mistrz przestrzegania wszelkich regulaminów zostaje bowiem wrzucony do Króliczej Nory XXI wieku, do świata jaki znał między innymi z baśni Andersena czytanych w dzieciństwie i według mnie Koontz świetnie zestawił ze sobą te dwa kontrasty, obrazując tym samym zmieniającą się postawę człowieka, oraz zakorzenione w nim prawidła postępowania, które aby nie popaść w obłęd oraz w obliczu walki o przetrwanie musi natychmiast odstawić do lamusa .

Ów pełen fantastyki motyw przewodni książki równie wyraźnie ukazany jest w prezencji czarnego charakteru  .

To połączenie elementów nadprzyrodzonych z pełną napięcia, jakże dynamiczną warstwą sensacyjną powieści sprawia, iż dla mnie "Smocze łzy" stanowią nieodmiennie majstersztyk w prozie Koontza  .

Dodać jeszcze muszę, iż wielką przyjemność podczas lektury stanowił dla mnie nowy przekład tej powieści . Wiele zwrotów, czy nawet pojedynczych słów brzmiało mi w edycji "Albatrosa" korzystniej dla ucha aniżeli w sentymentalnym wydaniu "Ambera", bo miejscami - jak to z maniakami bywa  - porównywałem ze sobą treść obu egzemplarzy  .