Gotham Cafe

scena "przemiany" Niny na scenie w trakcie występu to dla mnie jedna z najpiekniejszych estetycznie i plastycznie scen jakie ogladałem w kinie.

W sumie jeśli mam być szczery to przyznam, że pierwszy raz od dawna miałem wielki problem z wystawieniem oceny. Niby film robił wrażenie, niby mieliśmy to, co najlepsze w pracy Aronofsky'ego (choć nie robiło to tu takiego wrażenia, bo wszystko to było lepiej pokazane choćby w Requiem), niby Aronofsky ma szczęście do kreacji aktorskich bo trafiają mu się albo głośne role, albo głośne powroty. Podobała mi się muzyka, samo przedstawienie codzienności zawodu baletnic i tego jak to środowisko jest przesiąknięte rywalizacją, wyrzeczeniami, dietą, bólem treningów i dążeniem do perfekcji.

Co mi się nie podobało... Hmm... tu pewnie posypią się gromy od innych forumowiczów w moją stronę, ale co mi tam - to moje odczucia i może właśnie dyskusja pozwoli nam dojść do nowych wniosków - motyw szaleństwa głównej bohaterki moim zdaniem był dość średni (nie mam na myśli tego jak zagrała to Portman, bo tu nie mam zarzutów, ale jakoś scenariuszowo po łebkach moim zdaniem to zostało przedstawione i można było pokazać to lepiej, głębiej, mroczniej), sama przemiana w Czarnego Łabędzia wcale nie tak spektakularna, więcej napięcia wywoływały we mnie
wcześniejsze stadia, motyw z wyrwaniem z pleców pióra, "gęsia" skóra, oczy itp.
Nie podobała mi się też przewidywalność, bo w sumie od pierwszych momentów można było wyłapać momenty, w których Nina miała "shizy" a w których coś działo się na prawdę. Nie wiem czy to słabość filmu czy efekt zamierzony. Jeśli słabość no to kiepsko, jeśli efekt zamierzony, który potem miał być jeszcze zamieszany przez częste zmiany w fabule to w sumie też nie wiem czy mi się coś takiego podoba. Te wszystkie wyrzuty nie znaczą że film uważam za zły bo ostatecznie moja ocena to 7/10

Wrócę jeszcze do tego że bardzo podoba mi się podejście do kolorów w tym filmie. W sumie jestem ciekawy czy ktoś jeszcze zwrócił na to uwagę i wyłapał może więcej rzeczy niż ja. Chodzi mi o to, że Czarny w tym filmie to uosobienie zła, zatracenia moralności.

Moje przykłady: jej matka była ubrana tylko na czarno, co mnie zastanawiało "po co", doszedłem w końcu do wniosku że chodziło o to że w oczach Niny była złem, nadopiekuńczym mrocznym widmem nad jej życiem. To samo z jej niewinnością -  gdy założyła czarny top (czy jak to tam się zwie) od Lily to zatraciła bariery psychiczne, moralne. I na koniec sam Czarny Łabędź, przez którego zatraciła wszelkie zmysły, a gdy odróżniła czarne od białego - było zwyczajnie za późno.

I cholera, dla mnie odkryciem tego filmu nie jest Portman, tylko Kunis. Już nie chodzi o to że jest ładniejsza (moim zdaniem - są różne gusta), ale to pierwszy poważny i ambitny film w którym ją widziałem. Wcześniej miałem okazję widzieć ja w dwóch filmach i nie było tak rewelacyjnie jak teraz, a to co zagrała razem z Natalie wymaga pewnych umiejętności aktorskich i mam nadzieję że po tym filmie posypią się dla niej propozycje w poważnych filmach.

Dobra, ton mojej wypowiedzi zapewne jest negatywny - wybaczcie, jakoś mam dziwny dzień na składanie myśli. Mam kilka zarzutów, ale uważam że to film przynajmniej dobry.

No i na koniec jeszcze jedno - strasznie uderzyło we mnie to, że praktycznie wszystkie te dziewczyny (z Portman włącznie) były tak przeokropnie chude, że widać było tylko kości i mięśnie. Mnie to osobiście u kobiet odtrąca i aż nieprzyjemnie mi się oglądało, ale to też nie wina filmu, ale moje wrażenia, bo zapewne to jest tylko na plus do wiarygodności filmu - te prawdziwe baletnice pewnie też takie chudzielce

Oczywiście można było to zrobić z większym mrokiem i grozą, ale jak na mój gust było tego pod dostatkiem, a nawet powiem, że Aronofsky balansował na granicy przesytu. Szaleństwo wynika często z absorbowania zła otoczenia i wbijania sobie go w głowę, i gdyby tego zła wypływającego z głowy Niny było więcej, byłoby to mniej wiarygodne jak dla mnie. Gdyby tego wszystkiego było więcej, to już dużo wcześniej Nina powinna skończyć w wariatkowie albo z dziurą w brzuchu. A tak proporcje były idealne. W końcu i szaleńcy mają chwile racjonalnego zachowania.

Chyba efekt zamierzony, bo ważna w tym filmie jest sama przemiana Niny, nie efekt zaskoczenia. Przecież od początku wiadomo co przeważy - jak wspomniał Orbitowski na swoim blogu, film nazywa się "Czarny Łabędź", a nie "Biały Łabędź" ;). Film tylko pokazuje jak szalka biały-czarny się waha i tylko czekamy aż "majtnie się" mocniej na ciemną stronę :). A to dzieje się w momencie, jak słusznie wspomniałeś, gdy przywdziewa czarną bluzkę od Lily - taki symboliczny moment.

Jej matka to w ogóle materiał na niezłą rozkminę. No bo z jednej strony jest taka troskliwa o swoją córkę, pomaga jej dążyć do czegoś, czego sama nie była w stanie bądź nie chciała osiągnąć, ale z drugiej strony jest wręcz ogarnięta obsesją na jej punkcie - cały pokój ma wytapetowany jakimiś twarzami, z których większość przypomina Ninę... A jednocześnie, gdy już córeczka ma szansę prześcignąć matkę osiągnięciami, rodzi się - przynajmniej moim zdaniem - jakaś obsesja, żeby tylko do tego nie dopuścić (stąd zabranie gałki od drzwi). Nie wiem, może to była tylko troskliwość o zdrowie psychiczne Niny, ale jak dla mnie ta matka też była nieźle szurnięta.

nie wiem jak Thomas mógł na nią lecieć. W ogóle wszyscy aktorzy wywiązali się ze swych ról znakomicie. Dobra też była Winona Ryder, która oburzyła się na to, że Nina ukradła jej kosmetyki, chyba Aronofsky sobie z niej zażartował, bo Winona sama jest kleptomanką z tego co słyszałem ;)

Połączenie głównego motywu z Jeziora Łabędziego z momentem gdy Nina dowiaduje się, że sama sobie wsadziła to szkło w brzuch, no cu-do-wnie!

Czy naprawdę nikt nie odniósł wrażenia, że to wszystko jest nieco przesadzone? Te wyciągane piórka? No szkoda, że jej jeszcze dziób nie wyrósł. Przecież to taka tania metaforyka, kanciasta niczym częstochowskie rymy. Nie dało się pokazać przemiany bez tego typu tanich sztuczek? Jedną tego typu scenę jeszcze bym przełknął, ale troszkę tego za dużo było.

Natomiast koniec końców nie podobał mi się motyw z dźganiem kawałkami szkła w cudzy/własny brzuch :) To takie proste: niech bohaterka przedziurawi sobie bebechy, by zrobić większe wrażenie na widzu i jeszcze dodatkowo go zaskoczyć. Wolałbym, by ten upadek bohaterki był ukazany w bardziej subtelny a bardziej przekonujący sposób. Pomijam już to, iż to trochę mało realne było, by z taką raną tak po scenie wywijać :)

Też mnie to uderzyło. Bo o ile mogłaby jeszcze pod wpływem silnej adrenaliny przetańczyć faktycznie tę scenę czarnego łabędzia, była przecież wówczas w pewnego rodzaju transie, to już po odkryciu rany jeszcze zdążyła przeczekać przerwę, poprawić makijaż i odtańczyć ostatni akt, krwawiąc już naprawdę mocno...Adrenalina różne rzeczy z ludźmi robi, ale nie przekonuje mnie to.

Te właśnie wyciągane piórka, "łamiące sie" nogi itp. to urok tego filmu. Według mnie nie jest to wciskanie czegoś na siłe ani tymbardziej póście po najmniejszej linii oporu. Wszystko to, każdy moment tego filmu składa się na to co zobaczylismy na koniec, na to co myslimy że tak na prawdę sie stało, bo interpretacji jest kilka (możecie poszukać) z najpopularniejszymi
a)była to źle ulokowana chora wręcz ambicja ktora doprowadziła do takiego a nie innego finalu
b)głównym wątkiem jest molestowanie Niny przez matke, co mozna odczytac w wielu momentach filmu

Bezczelnym posuniecie rezysera było to że dzgnela sie w brzuch i tanczyła? No nie sadze tymbardziej kiedy widzimy jak wielka jest jej obsesja/paranioja na punkcie tego wystepu. Tymbardziej ze grana przez nią bohaterka... popełnia samobójstwo, więc jeśli rzeczywiście tam bardzo sie chciala wczuc i niby cały film jest o tym, to jak miała to zakończyć?strzelić sobie w leb z pistoletu???????????
A juz inną kwestią jest to czy rzeczywiscie sie dzgnęłą czy była to jej kolejna schiza.

. Oczywistym jest, że relacje Niny z matką były chore, niemniej film dla mnie opowiada przede wszystkim o wyniszczającej sile sztuki i - w tym konkretnym przepadku, związanym z postaciami Białego/Czarnego łabędzia - przechodzeniu na "ciemną stronę mocy", z którym wiąże się również bunt przeciwko matce.

ona nie popełniła samobójstwa, by lepiej wczuć się w rolę. Nina w swych schizach myślała, że zabija Lily, więc jeśli to było samobójstwo to podyktowane przed podświadomość, a takie założenie już nieco bełkotliwe się robi :) Ale tak, skoro w tym całym szkle chodziło o wczuwanie się w rolę, to o wiele lepsze byłoby "normalne" popełnienie samobójstwa, niż quasi-morderstwo i twist.

No, bo kurde, sam myślałem, że starcie w garderobie to jednak świat realny...

Krzyczące obrazy. Zdecydowanie coś rewelacyjnego. Szkoda, że nie pociągnięto tego dalej w jakiejś bardziej przerażającej formie.