Urodził się i wychował w Warszawie. W 1995 zaczął pracować jako dziennikarz w "Super Expressie", w którym pisał reportaże z sal sądowych. Potem współpracował z innymi wydawnictwami. Od 2003 związany z "Newsweekiem", obecnie stały felietonista tygodnika.

Literacko zadebiutował w 2004 na łamach "Polityki" opowiadaniem Historia Portfela, nadesłanym na konkurs organizowany przez Jerzego Pilcha. Następnie rozpoczął współpracę z wydawnictwem W.A.B., które od tamtej pory wydaje wszystkie jego książki.

Publikacje

    Domofon (2005)
    Góry Żmijowe (2006)
    Uwikłanie (2007)
    Ziarno prawdy (premiera 5 października 2011)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Właśnie skończyłem Uwikłanie. Muszę powiedzieć, że to jeden z lepszych kryminałów jakie miałem okazję czytać w ostatnim czasie. Świetnie skonstruowana powieść, niezła intryga z rewelacyjnymi postaciami. Klimatyczna, nienachalna i bardzo realistyczna. Uwikłanie obfituje w świetne dialogi, ale również szczegóły pracy prokuratorskiej i organów z nim związanych. Nie jest to nie wiadomo jaka książka, ale uważam, że solidna rodzima powieść, którą naprawdę warto przeczytać.
5 października wychodzi Ziarno prawdy czyli kolejna część z prokuratorem Szackim. Akcja przeniesiona jest do pięknego Sandomierza, więc gęba już mi się uśmiecha. Czekam z niecierpliwością.
Warto wspomnieć, że Miłoszewski debiutował horrorem Domofon. Czytałem to bardzo dawno i po przeczytaniu Uwikłania nabrałem ochoty na odświeżenie tej pozycji.
Tym, którzy nie czytali polecam a ci, którzy czytali niech powiedzą co sądzą.

Przeczytałem swoją pierwszą książkę Miłoszewskiego a mianowicie Domofon. Już od paru ładnych lat chodziła za mną ta powieść lecz przed wznowieniem pocketowym trudno było ją dorwać. Na wstępie naprawdę dobra książka za niewielkie pieniądze. Styl autora jest bardzo przystępny, książkę czyta się jednym tchem. Ciekawie skonstruowane postacie (zarówno te główne jak i drugoplanowe), klimat niepokoju i grozy jest tam gdzie powinien być. W książce jest też sporo humoru najbardziej rozbawiły mnie rozważania Wiktora na temat strachu i kupy .

Bardzo dobra powieść, na półce czekają na mnie dwie kolejne książki Miłoszewskiego za które z chęcią się zabiorę w najbliższym czasie. Tym którzy nie mieli okazji zapoznania się z twórczością pisarza gorąco polecam Domofon.   

Skończyłem właśnie "Uwikłanie" i książka to dla mnie odkrycie roku (przynajmniej na razie ) świetna historia, bardzo ciekawa główna intryga, dobrze stworzony główny bohater, który poza pracą ma też swoje problemy w życiu prywatnym ale i zmaga się też z kryzysem wieku średniego Książka na duży plus i z dużymi oczekiwaniami sięgam po drugi tom przygód prokuratora Szackiego.

Przeczytałem trzy książki tego autora.

Pierwszą przeczytaną był Bezcenny - choć często wspominam ją jako Bezsensowny. Takie typowe czytadło autobusowe, akcja prze do przodu, ale każdy jej element jest coraz bardziej głupi, na dodatek wszystko napisane w stylu Remigiusz Mróz. Pomysł fajny, rozwinięcie już słabiutkie, choć czytało się szybko.

Po kilku latach postanowiłem się wziąć za lekturę trylogii, której głównym bohaterem jest prokurator Szacki. Muszę przyznać, że spowodowane to było dwoma filmami, które obejrzałem na podstawie dwóch pierwszych odsłon powieści.

Na pierwszy ogień niech pójdzie styl literacki Miłoszewskiego i jego kreacja głównego bohatera, naprawdę można sobie wyobrazić tę postać w normalnym życiu. Człowiek chłonie jego moralne rozterki, wahania, podniety, słabości, tęsknoty. Po prostu rozumie jego problemy. To największy plus. Ale i dwie powieści są po prostu dobrze skrojone, opowiedziane, napisane, nie można się przyczepić do narracji. Z fabułą jest trochę gorzej i to obie posiadają pewną wadę, ale szczerze mówiąc nie odczułem wielkiego zawodu.

Uwikłanie oparte jest na bardzo ciekawym pomyśle i nie ma opcji, żeby czytelnik nie podążał z prokuratorem ku rozwiązaniu zagadki. A dodatkowo dochodzą dobrze skrojone wątki osobiste i dodatkowe smaczki. Czy przesadzone? A i owszem - zresztą jak często w przypadku kryminału. Końcówka taka, że chcemy się dowiedzieć, a co będzie dalej. I się dowiadujemy w Ziarnie prawdy i znów mogę przypisać tej książce podobne cechy co w Uwikłaniu. Znów mamy do czynienia z ciekawym wątkiem kryminalnym, na dodatek osnutym w historii i specyfice Sandomierza. Znów rozwiązanie jest może lekko nierealistyczne, ale cała akcja pochłania czytelnika. Ciągnięty jest również wątek osobisty Szackiego i rozwijany jest jego rys psychologiczny. Naprawdę jestem ciekawy co zaserwuje Miłoszewski w trzeciej części cyklu, który póki co mogę ocenić na 7 z plusem.