Przeczytałem opowiadanie zawarte w zbiorze Gliny z innej gliny. Oczywiście dotyczy Zygi Maciejewskiego głównego bohatera kryminałów Marcina Wrońskiego. Jak wiadomo, Wroński trochę zapożyczył do swej twórczości jedną z postaci z Poznania, a konkretnie to ją stworzył w porozumieniu z Ćwirlejem. Następnie twórca sagi milicjantów z Poznania przejął tę postać pod swe skrzydła. Nic dziwnego, że Ćwirlej postanowił połączyć dwie sztandarowe osoby z kryminału polskiego i przy tym osobą spinającą jest właśnie pan Olkiewicz.
Ogólnie opowiadanie takie dość proste, ale przyjemnie się czyta. O dziwo, uważam, że w całym zbiorze jedno ze słabszych. Być może dlatego, że większość jest pisana pod Maciejewskiego, a tutaj autor postanowił go wrzucić w "swój świat".

Niemniej jeśli ktoś czytał cykl Wrońskiego, to polecam przeczytać i Gliny z innej gliny, stanowi to bowiem świetne uzupełnienie historii Maciejewskiego.

Ostra jazda
Miałem pewne obawy, bo muszę przyznać, że akurat seria rozpoczęta Jedynym wyjściem podobała mi się mniej niż sztandarowe cykle Ćwirleja. O ile pierwsza odsłona serii tylko delikatnie zarysowała dalsze, potransformacyjne przygody naszych ulubionych milicjantów z Poznania, to ta przywraca ich na piedestał. Do akcji wracają w niemal pierwszoplanowych rolach, no i ciężko tego nie docenić. Zresztą sporą część fabularną zajmuje znany już konflikt z SB., zatem można po prostu traktować to jako dalszą część serii o milicjantach, z tym, że dzieje się już w Polsce po zmianie ustroju. Co do jednego można mieć pewność, każdą nową powieść tego autora czyta się świetnie i wciąga niebywale. Ma po prostu talent do pisania takich lekkich kryminałów z zadęciem sensacyjnym.

Jeśli zaś chodzi o minusy, to jest to aspekt wtrącenia wątków politycznych z odniesieniem do polskiej rzeczywistości. Wcześniej dotarłem do fejsbuka tego autora i po prostu nie mogłem na to patrzeć - takie najbardziej wojujące kodziarstwo bez żadnych argumentów. Po prostu by dołożyć osobom, które mają odmienne poglądy niż ja. Wiele razy czytałem jakieś książki osób zupełnie przeciwnych mi światopoglądowo i mogłem spokojnie to zdzierżyć, o ile poziom "dialogu" nie działał na zasadzie tępego mema. I nie lubię takiego poziomu dyskusji niezależnie od tego w czyją stronę politycznego konfliktu jest kierowany.

Generalnie całościowo i tak jest spoko 8/10

marczewek, byś się ogarnął i też coś tutaj popisał 

I właśnie w ten straszny, haniebny sposób takie fajne forum wymiera ... 

Mordercza rozgrywka
Znów wracamy do sagi o milicjantach z Poznania. Wiadomo, czyta się lekko i szybko, ale po raz pierwszy nie miałem tego uczucia zadowolenia i spełnienia po przeczytaniu najnowszej powieści. Mam wrażenie, że autor rozpoczął wiele wątków i nie pociągnął ich w sposób satysfakcjonujący do końca. Natomiast główne tematy są zrobione trochę tak sztuka dla sztuki, a Grubińskiemu zdecydowanie za łatwo idzie. Fajne, ale mimo wszystko zawód.
6+/10

Niebiańskie osiedle, czyli Ćwirlej schodzi poniżej pewnego poziomu.
Bardzo ciekawiło mnie jak autor poradzi sobie z nowym wątkiem, dalekim od światka milicjantów z Poznania. Niestety, wraz z pokazem płodności twórczej pisarza nie idzie wartość artystyczna dzieł. Już wcześniej pisałem, że się trochę boję, że będzie słabiej, szczególnie, że w trzech cyklach jakby nie patrzeć trochę odgrzewał kotlety, zresztą bohaterowie trzech cykli mieszali się i wydawało się, że pisarz dusi się we własnym sosie. Wraz z nową, odrębną od wcześniejszych dzieł, powieścią liczyłem na powiew świeżości. No i zawiodłem się. Niby główną postacią jest dziennikarz (ale jakiś dziwny, niezbyt skupiony na swej głównej robocie), to jednak ważne role w utworze odgrywają policjanci. Niby dziennikarz ( i nie tylko on) mieszka w Warszawie, ale i tak akcja w dużej mierze odbywa się w Wielkopolsce. Dużej ucieczki więc nie odnotujemy.

Najgorsze oprócz tego, że znów mamy do czynienia ze światkiem policyjnym, to w powieści nie czuć zbytnio klimatu. Podobne to do czytadeł w stylu Mroza. O ile pomysł wyjściowy jest całkiem niezły, to prowadzenie akcji zdecydowanie zawodzi. Jest błahe, nie ekscytuje, wręcz nuży przewidywalnością. Nie ma też specjalnie atrakcyjnych zabiegów literackich. Jest nijak. Czyta się dobrze, nawet czasem można się uśmiechnąć, ale nie wiążę z tym większej przyjemności. Bardzo prosta, nie rozwijająca lektura.

Jak już wcześniej pisałem, Ćwirlej to prywatnie wielki przeciwnik partii rządzącej, a w tej książce daje się też poznać jako zwolennik głównej konkurencji. Jego poglądy antyklerykalne (a raczej antyreligijne), antynarodowe itp. wyrażane w tej książce mojej  sympatii nie zaskarbią, szczególnie, że jest to poziom internetowego tępego kodziarstwa. Czytałem na lubimyczytać , że przeszkadza to też osobom, które mają zbliżone doń poglądy, więc na pewno nie jestem odosobniony i nie jest to mój wymysł.

Tak czy siak, nawet to nie jest koronnym argumentem przeciwko tej pozycji, bo najzwyczajniej jest to prościutkie czytadełko, skonstruowane naprędce i jego autorem mogli być spokojnie mniej utalentowani pisarze.
Dla mnie jest to spory zawód i jakaś 5/10.

Rajski zakątek, czyli trzecia odsłona historii o Marcinie Engelu - oczywiście nie ma zaskoczenia. Bełkot nibypolityczny, wydarzenia rodem z taniego kryminału - takiego jak są te filmy paradokumentalne o policjantach na tefałenie (może ambicją pisarza jest, by załapać się do bastionu piewców jego ulubionej partii politycznej i tworzyć scenariusze do podobnych szmirowatych odcinków?).
Autor trochę bawi się z czytelnikiem, bo po wizycie w Ustroniu Morskim zabiera nas do Ustronia w górach. Oczywiście przypadkowo zbiera się tam cała hałastra naszych bohaterów, a wszystkie wydarzenia łączy nić połączeń przypadków, że zwariować można od ich nagromadzenia.
Są też plusy: historia mnie naprawdę wciągnęła, ale potem radykalnie traci tempo i szyk, nawet się wydaje jakby z książki wypadło kilka stron. Rozwiązania się pojawiają ze wcześniej wspominanych seriali telewizyjnych, czyli do rozwiązania zagadki dochodzi się w stylu: idzie policjant i nagle biegnie baba z siekierą przez ulicę, krzycząc "zabiję Stefana za to, że mnie zdradzał z tą zdzirą Jadwigą, próbując osiągnąć przez to zyski z jej szwindli związanymi z paserstwem".
Naprawdę jest słabo. 5/10

Granica możliwości jawiła się jako nowa seria, tym razem traktująca o prokurator Brygidzie Bocian. Oczywiście podszedłem z lękiem, bo nowy cykl o Marcinie Engelu okazał się dla mnie strasznym niewypałem. Pierwszym zaskoczeniem było dla mnie, że nie ma tu żadnego novum - to jak nic kontynuacja opowieści o losach wielkopolskich policjantów, których doskonale znam i szanuję od lat. W to się wplątuje nowa bohaterka, czyli coś podobnego mieliśmy już w przypadku Anety Nowak. W przypadku policjantki na motocyklu mamy losy bardziej współczesne, tutaj historia toczy się na początku transformacji. Mamy do czynienia z retrokryminałem, naprawdę dobrze oddające realia i klimat tamtych czasów. Za to mało dostajemy Brydzi. Chyba wystarczy rzec, że do połowy książki pojawia się bodajże w jednej scenie. W dalszej odsłonie też nie ma jej wiele, na pewno nie wychodzi na pierwszy plan i można się skupić na losach przyjaciół, którzy towarzyszą nam od lat.

Zaczyna się grubo - od zamachu na Grubego. Przez kolejne strony staramy się wyśledzić, kto targnął się na życie przyjaciela Brodziaka. Sprawa jest rozpatrywana z kilku perspektyw i miejsc. Jest z jednej strony dość prosta linia fabuły, ale historia jest dobrze skrojona i ciężko się oderwać. Chyba po raz pierwszy kojarzę by Ćwirlej próbował twistować zakończenie. Wyszło ciekawie.

Mnie ta książka absolutnie przekonuje, czyta się dobrze, działa na wyobraźnie w kwestii przywołania pamięcią tamtych lat, a i wątek kryminalny jest ciekawy, choć zapewne o  sile tej powieści stanowią też doskonale nam znane postaci.
Jak dla mnie 8/10 i bardzo ucieszyłem się z tej lektury, choć może nie ma tam nic co porywa kunsztem.

Na trwogę bije dzwon
Całkiem nowy cykl z ... Fischerem, osadzony w innych czasach, ale trzyma poziom. Niezły w każdej warstwie: narracyjnej, fabularnej, przedstawienia realiów historycznych. Opowieść trzyma w napięciu, oczywiście może być gdzieś naciągana, ale naprawdę nie w sposób przeszkadzający. Dużo jest też elementów humoru, niektóre wątki naprawdę wywoływały śmiech, ale też nie zakłócały poważnych wątków. Nie chce za dużo zdradzać fabuły, aczkolwiek to naprawdę udana pozycja i wieszczy to ciekawe rozwinięcie. Czekam, a już za chwilę będzie miała premierę nowa książka z Anetką Nowak.
A za tę książkę ode mnie śmiało 8/10