To jest wlaśnie w Dicku najlepsze. Z kim nie gadasz to oceny poszczególnych książek są ekstremalnie różne. Mam taki zwyczaj, że jak już Rebis zapowie jakąś z książek Dicka do wydania, wskakuję od razu na różne portale i sprawdzam oceny i komentarze. Jeszcze mi się nie zdarzyło, żeby wśród nich nie znalazła się choćby jedna notka z hasłem "najlepsza książka Dicka"

I ja też wcale nie wychwalam w niebiosy tych najbardziej znanych jego książek. Jak bym dziś miał się pokusić o moje TOP3 z tego co czytałem, to na bank łapią się Wyznania łgarza. Książka mało znana, ale zrobiła na mnie tak mocne wrażenie (zwłaszcza końcowymi scenami), że do dziś uważam ją za jedną z moich ulubionych. Głównie za ciężki nastrój beznadziei bohaterów.  
Niekiedy dana książka przyciągnie mnie jakimś jednym bohaterem, rozmową, sceną która potrafi wryć mi się na długie miesiące do głowy i właśnie przez ten wycinek postrzegam całą powieść. Np. w Płyńcie łzy moje rzekł policjant jest taka scena z tytułowym policjantem, gdzie tak mnie na płacz zebrało, że przez kilka dni chodziłem jakiś taki markotny. W ogóle zauważyłem, że Dickowi bardzo dobrze wychodzi opisywanie smutku i właśnie owej beznadziei bohaterów uwikłanych w relacje skazujące ich na klęskę. Strasznie to na mnie działa potem.
Tak więc czytać Dicka i szukać, bo każda z jego książek ma to coś.



Szkoda, że takie gabaryty mają tylko zbiory opowiadań Dicka (bo podejrzewam że mowa o "brązowym oksfordzie"). Jego powieści niestety nie przekraczają 350 stron. Ale jak się pisze po 13 książek rocznie to coś kosztem czegoś Tez chętnie bym przeczytał "cegłę" 600-700 stron w stylu Kinga czy Simmonsa w wykonaniu Dicka

Super! Gratuluję kolekcji !!

Okładka jak zwykle extra. Dzięki Magnis. A tymczasem pod konie lipca wychodzi "Deus Irae". Zbierać kasę ludziska

No dosłownie wczoraj też to wyłowiłem. Kurde szkoda, tak już czekałem na ta pozycję. Pierwszy raz Dick w duecie. Ciekawy jestem tez pozycji strasznie.

Ale plus dla ciebie Ciacho za trzymanie ręki na pulsie

Dzięki bardzo Ciacho.  Niestety/stety doświadczyć takich pochwał mogę tylko za sprawą internetu, i to od takich maniaków jak na forum gc. Każdorazowo, przy jakichś odwiedzinach u mnie w domu zwracam uwagę czy ktoś przynajmniej rzuci okiem na regał. Raczej zawsze jest 100% olewka

Przeczytałem Deus Irae i jest słabsza od tego co oczekiwałem.
Historia rozpoczyna się po dosłownym armagedonie, gdzie wszystko zmutowały i zostały tylko nieliczne enklawy. Tibor za namową wyrusza w podróż pełnej niebezpieczeństw, by osiągnąć jeden cel.
Nie wiem czemu, ale wydaje sie powieść w pewnej części nawiązująca do autora :
Mamy tez pytania na tematy religijne :
Początek jest pełen alegorii, dopiero  później podczas wędrówki, gdzieś niknie wszystko. W drugiej części nie mamy już tego, ale za to autorzy (bardziej stawiam na Zelaznego) pokazują jak się świat zmienił po katastrofie i jakie istoty powstały.
Książkę czyta się dobrze to trzeba przyznać, ale mi w niej czegoś jednak zabrakło, bo początkowo wydaje się, ze będziemy mieli ciekawą i i mocniejszą opowieść. Niestety druga część to już zwykła fantastyka jakich wiele i nic odkrywczego w niej nie ma (to wszystko możemy znaleźć w innych powieściach o podobnej tematyce).
Dick pisał tą powieść z 10 lat jak czytałem i chyba coś mu nie szło, bo zaprosił Zelaznego, aby razem z nim dopisali część. Wyszła niezła książka i tylko niezła.
Ocena 6.5/10.

Książka w sumie nie jest zła, ale po prostu widać różnicę co miało być, a co wyszło. Miałem wcześniejsze wydanie wydane przez Zysk i S-ka .


Przeczytałem sporo książek Dicka od Oka na niebie kończąc na Marsjańskim pościgu w czasie. Nawet słabsze pozycje miały to coś, że czytało się bardzo dobrze i były to ciekawe pozycje.
Dick to pisarz ciekawy i wychodzący nieraz poza ramy gatunkowe lub potrafi umiejętnie stworzyć historie od których ciężko się oderwać. Nie miałem nigdy przypadku, że odłożyłem jakąkolwiek powieść jako nie przeczytaną. Każdy utwór spod jego pióra wciągał mnie czy to powieść albo opowiadanie. Nawet dotyczy to przypadku Deusa Irae, którą przeczytałem i całkiem gładko się czytało .
BrunoS czekam aż przeczytasz to wtedy zobaczymy jak Ci się spodoba lub co nie .

Blade Runner
Książka i film to już legenda. Rick Deckard to Łowca czyli osoba tropiąca zbuntowane androidy. Dostaje zadanie wytropienia kilku z nich. Tak pokrótce wygląda fabuła. Dostajemy ciekawą powieść, ale gdyby nie pewne pytanie, które stawia autor byłoby znacznie gorzej.
Autor w znakomity sposób kreuje świat, gdzie unikatami są żywe zwierzęta, a najczęściej ludzie posiadają androida o powierzchowności zwierząt, które są nie do odróżnienia. Sama postać Ricka została zarysowana dobrze i można ją polubić. Jego gonienie za następnymi androidami przeplatane jest zwykłym życiem co prowadzi. Podobała mi się postać Roya choć jest odmienna od Ricka jednak to wydała mi się wyrazista. Pojawia się na chwilę, ale zwróciłem na nią uwagę.
Same androidy to roboty takie same w wyglądzie jak ludzie i trudne do rozróżnienia.
Akcja nie zwalnia na moment i cały czas coś się dzieje.
Książka ciekawa, którą czyta się świetnie. Polecam 8/10.

BrunoS :


Mam jeszcze wypożyczoną Inną Ziemie Dicka i pomału zabiorę się za nią .


To była świetna scena.

Jestem świeżo po lekturze Deus Irae. Powieść już od dawna bardzo mnie intrygowała, ze względu na skrajne reakcje jakie budzi ona w czytelnikach.
Jedni uważają ją za pseudoreligijny bełkot, gdzie autorzy (Dick i Zelazny) kompletnie zatracili koncept na jej ukończenie. Inni dopatrują się w niej ukrytych treści i zawoalowanych znaczeń.

Jest to pierwsza powieść Dicka, z którą mam naprawdę duży problem, albowiem ciężko mi obrać jakieś konkretne stanowisko. Jak zwykle pod ocenę poddaję płynność i komfort samego czytania jako takiego. Jak to u Dicka, książkę czyta się całkiem przyjemnie. Niedługie rozdzialy pozwalają na chwilę wytchnienia między kolejnymi "wizjami" autora. A w tej powieści owe "wizje" są naprawdę hardcorowe. Momentami nie wiedziałem czy się śmiać, płakać, czy odłożyć książkę na półkę. Stopień nieprawdopodobieństwa, a nazywając rzeczy po imieniu nawet "pierdoł" wypisywanych na kartach tej książki przerósł nawet chyba samego Dicka. Porównywalna do tej powieści inna postapokaliptyczna wizja świata pt. "Dr Bluthgeld" wypada przy "Deus Irae" na literacki majstersztyk.
Ale co dziwne. W miarę jak brnąłem przez tę powieść, zaczynałem wtapiać się w wykreowany przez autorów świat absurdu i irracjonalności. Akcja choć niezbyt porywająca, mimo wszystko zmierza linearnie do finału, co u Dicka jak wiemy standardem nie jest.

Powieść niełatwa. Czy może ona coś wnieść do naszego życia, ciężko stwierdzić? Dominują tu rozważania nt. boga/Boga? Hehe. Pytania o to, jak go ukazać wiernym? Jak go postrzegamy, czy jak chcielibyśmy go postrzegać? W końcu, po co nam jego wizerunek? Czy przez to będziemy lepszymi jego wyznawcami? Czy żeby wierzyć, potrzebujemy dowodu jego istnienia w postaci jego wizerunku?

Wszystko to brzmi zachęcająco, jednak odpowiedzi udzielane przez Dicka już dawno utraciły miano czytelnych. To czytelnik musi na owe pytania odpowiedzieć. Nie jest jednak łatwo, albowiem za materiał mogący przybliżyć mu te odpowiedzi, ma tylko ciężko-akceptowalny i absurdalny momentami świat stworzony przez człowieka, który całe życie sam dążył do uzyskania na nie odpowiedzi.

Moja ocena:  6/10