Michael Andreas Helmuth Ende, urodzony 12 listopada 1929 w Garmisch-Partenkirchen, zmarły 28 sierpnia 1995 w Filderstadt, pisarz niemiecki. Był synem malarza surrealisty Edgara. Ukończył szkołę teatralną w 1950; pracował jako aktor, scenarzysta, dyrektor teatru i krytyk filmowy w Monachium. Był antyfaszystą. Działał w studenckim ugrupowaniu Ruch 60. W roku 1971 wyjechał do Włoch, gdzie powstały jego najsławniejsze powieści. Interesował się tzw. wiedzą ezoteryczną, znane jest jego zaangażowanie w ruch antropozoficzny. Elementy tych zainteresowań odnaleźć można w twórczości pisarza. W 1981 pisarz otrzymał Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Janusza Korczaka (przyznawaną przez Międzynarodową Unię na Rzecz Książki dla Młodzieży), rok później ? międzynarodową Nagrodę Lorenzo il Magnifico.

Ważniejsza bibliografia:

1960: Jim Knopf und Lukas der Lokomotivführer
1962: Jim Knopf und die Wilde 13
1967: Die Spielverderber
1972: Tranquilla Trampeltreu die beharrliche Schildkröte
1973: Momo
1975: Das Kleine Lumpenkasperle
1978: Das Traumfresserchen
1978: Lirum Larum Willi Warum: Eine lustige Unsinngeschichte für kleine Warumfrager
1979: Die unendliche Geschichte: Von A bis Z
1981: Der Lindwurm und der Schmetterling oder Der seltsame Tausch
1982: Die zerstreute Brillenschlange
1982: Die Schattennähmaschine
1982: Das Gauklermärchen
1982: Die Ballade von Norbert Nackendick
1984: Der Spiegel im Spiegel
1984: Filemon Faltenreich
1984: Der Goggolori
1985: Archäologie der Dunkelheit
1986: Trödelmarkt der Träume: Mitternachtslieder und leise Balladen
1988: Ophelias Schattentheater
1989: Der satanarchäolügenialkohöllische Wunschpunsch
1989: Die Vollmondlegende
1990: Die Geschichte von der Schüssel und vom Löffel
1992: Das Gefängnis der Freiheit
1992: Der lange Weg nach Santa Cruz
1993: Der Teddy und die Tiere
1998: Der Niemandsgarten

Powyższe informacje pochodzą z polskiej i angielskiej wersji Wikipedii.

Endego znam tylko z "Nie kończącej się historii", którą niedawno przeczytałem. Jednakże jest to baśń godna polecenia każdemu niezależnie od wieku. Spotkałem się z porównaniami "Nie kończącej" do cyklu o Narnii Lewisa. Cóż, są to książki zbliżone do siebie, jednakże w moim odczuciu powieść Endego jest mimo wszystko ciekawsza i lepsza. Pewną krzywdę wyrządziła jej ekranizacja i popkultura, gdzie treść uległa niestety znacznemu spłyceniu. Dla mnie "Nie kończąca" jest piękna historią, która jednocześnie przekazuje swoje wartości w bardzo delikatny sposób. Głównie za pomocą (rewelacyjnych swoja drogą) dialogów obecnych w książce. Nie ocierają się one o banał, a wręcz przeciwnie potrafią zatrzymać czytelnika i pozwolić mu myśleć. Fabularnie też jest dobrze. Co prawda o wiele bardziej podobała mi się pierwsza część książki, ale i po lekkim zastoju lektura końcowych rozdziałów także dała dużo satysfakcji.

Tym co nie czytali mogę tę książkę polecić z całego serca. Jest to miły odpoczynek, a zarazem fantastyczna lekcja o wartościach, które są w życiu ważne.