I znów, tym razem za sprawą Molocha jestem na bieżąco z twórczością Krajewskiego.
Pierwszą refleksją jest to, że autor znów trochę pisze tę samą książkę. Znów bardzo ładny prolog, epilog, klamra naprawdę udana. Ponownie mamy do czynienia z ladacznicami, dewiacjami, niezwykłymi okrucieństwami. Tak naprawdę po raz kolejny mało się liczy sam wątek kryminalny, niestety po raz kolejny nie opieramy przyjemności z lektury na podążaniu śladem myśli śledczego.
Prawda jest też taka, że Krajewski po raz kolejny wykorzystuje jakby szablon i w odpowiednie miejsca wstawia elementy fabuły i bohaterów. No i jasne, że też poniżej pewnego poziomu nie schodzi. Zatem tylko i wyłącznie od głównej osi fabularnej powieści zależy czy nam przypadnie do gustu czy nie.
Ta odsłona przygód Mocka opisywana jest jako najmroczniejsza i chyba rzeczywiście za taką można ją uznać. Pod warunkiem, że ten mrok będziemy utożsamiać z wynaturzeniami, bezwzględną przemocą, okrucieństwem i dokładnymi opisami ohydy. Autor tym razem ze strefą kryminalną łączy opisy krwawych obrządków okultystycznych, więc naprawdę może się zrobić niesmacznie.

Pomijając te aspekty, to czyta się to nieźle, fabuła wciąga i chcemy poznać rozwiązanie sprawy. Muszę przyznać jednak, że w kluczowym momencie czułem spory zawód i rozczarowała mnie sekwencja wydarzeń, aczkolwiek jest poprawnie i to jedna z mocniejszych "późniejszych" części sagi.
6+/10

Kolejna odsłona tej bardziej lubianej przeze mnie sagi, czyli przygód Popielskiego - Miasto szpiegów.
Akcja przenosi się do Wolnego Miasta Gdańsk pełnego intryg tygla narodowości i grup interesów. Już samo umiejscowienie historii właściwie gwarantuje nam mocniejsze wrażenia i sukces, ponieważ jest zabłysnąć.
Autor wplątuje autentyczne postaci i mocno inspiruje się wydarzeniami z historii. Problem jest jak wybrnie z czynności osadzenia w tym świecie Łyssego. Mi z jednej strony się podobało, ponieważ akcja była wartka, pełna zwrotów akcji, ciekawych rozwiązań fabularnych, mnóstwo spisków, zmian stron i ugadywania ciemnych sprawunków, z drugiej strony chyba najbardziej ze wszystkich książek miało się wrażenie, że Edward w tej powieści jest tylko pionkiem i niewiele od niego zależy. Osobiście bym wolał, by miał większy wpływ na wydarzenia.
Należy zauważyć, że książka jest dość brutalna nawet jak na Krajewskiego. Raczej nie są to wyżyny pisarskie, ale też - moim zdaniem - jest powyżej średniej.
Jak dla mnie 7/10

Chciałbym napisać, że fajnie, że udało mi się w końcu wyjść na zero z cyklem, ale tymczasem w maju wydano jedenastą odsłonę Popielskiego pt. "Czas zdrajców", a sam Krajewski jeszcze w międzyczasie napisał coś z zupełnie innej beczki: Demonomachia. Jak opis zapewnia: "Wciągająca powieść o demonach i Galicji przełomu XIX i XX wieku.
Gimnazjalista Stefan Zborski nie może pogodzić się z nagłą śmiercią ojca. Pragnie znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania, których nie zdążył zadać mu za życia. Choć nie wierzy w istnienie świata duchów, to jednak ? pod wpływem irracjonalnego impulsu ? organizuje seans spirytystyczny"
Sprawdzę! Tylko jak tu w końcu odhaczyć sobie książki choć jednego autora?!

https://ksiazka.net.pl/pozegnanie-z-mockiem-ostatnia-ksiazka-marka-krajewskiego-w-kultowej-serii

Tak jak w linku. Krajewski kończy z serią o Mocku. Moim zdaniem słuszna decyzja, bo tak jak pisałem już był natłok. W ogóle jestem ciekawy czy jakby ktoś dokładnie śledził wydarzenia z życia Mocka, to by nie wyłapał jakichś błędów. To bardzo bogata historia i autor skakał po różnych okresach życia bohatera i miejscach, które odwiedzał. No i interesujące czy jakichś byków nie narobił przy tym. Jeśli nie, to ogromny szacunek za tę część twórczości. Inna sprawa, że chyba nie ma aż tak aktywnych entuzjastów, którzy by się poświęcili wyłapywaniu pewnych nieścisłości.

No to idziemy za ciosem.
Błaganie o śmierć
Jest ponuro i są dewiacje - tym razem wyjątkowo ohydne - nekrofilia. A do tego kidnaping i dzieciobójstwo. Choć muszę przyznać, że jak na Krajewskiego to dość delikatnie opisane.
Jest to o tyle ciekawa książka, że właściwie jednowarstwowa, nie ma nawet co pisać o osiach fabularnych, bo tak naprawdę mamy tylko jeden wątek fabularny i przemierzamy wraz z Mockiem historię jak po sznurku. Nawet specjalnie nie ma zagadek, skomplikowanego śledztwa, po prostu podążamy dość oczywistą ścieżką, choć są pewne zaskoczenia. Tak zwartej fabuły chyba jeszcze nie było. Klamerka, jak zawsze ładna i ogólnie nie ma zbytnio do czego się przyczepić. Czyta się szybko, bez większych rewelacji twórczych.

Ciekawe czy to rzeczywiście pożegnanie z Mockiem. Choć w pewnym momencie czułem przesyt, to nie chciałbym, żeby odszedł od tego bohatera.
Ode mnie 7/10

Wszystko zależy od preferencji indywidualnych.
Seria o Mocku jest bardziej wyrazista, postać rozpoznawalna, ale całość jest niezwykle nierówna.
Ja osobiście wolę cykl o Popielskim, mniejsze odchyły formy są i chyba łatwiej się czyta, nie ma też tych wszystkich seksualnych zboczeń itp.
Przy czym Popielski z początku to bardziej kryminały, a potem wraz z rozwojem stają się powieściami sensacyjnymi, szpiegowskimi.
No i pierwsza samodzielna książka o Popielskim została wydana bodajże w tym czasie co 7 Mocka.
Jeśli chwyci Cię pierwszy Mock to pewnie będziesz łykał ogólnie te pozycje, jeśli odbijesz się jak od ściany, to raczej nie masz co sięgać po tego autora.

Swoją drogą polecam też coś z zupełnie innej beczki, czyli Umarli mają głos, którą napisał wspólnie z Kaweckim o pracy przy umarłym. Fajne połączenie - wiedza lekarska i ciekawe doświadczenia z jednej strony, a z drugiej niezły warsztat literacki.

Ostra
Krajewski porzuca retrokryminał i chyba na siłę próbuje zmienić styl, z którym jest utożsamiany.
Czasy współczesne, nieokreślone duże miasto, język niby młodzieżowy, ale od haków i dewiacji seksualnych ciężko się uwolnić, choć widać, że na siłę przerywa opisy i normalnie chętnie by rozwinął wypowiedź.
Ale poważnie to ciężko mi się wypowiedzieć na temat tej książki, jest poprawna, ale jest multum rzeczy, które irytują. Chyba najbardziej jednak to, że bohaterowie są ze sobą tak szeroko powiązani, a ich losy non stop się krzyżują.
W brazylijskiej telenoweli nie ma takich koneksji, a tu w znajomi z uczelni wyższej to detektywi, politycy, prawnicy, służby, przestępcy i jeszcze wiele innych cudów. W ogóle jakby mi ktoś do połowy powiedział, że książkę tę pisała Sobczak, Rogoziński czy Mróz to bym uwierzył. Krajewski mam wrażenie, że na siłę stara się być inny niż zazwyczaj. Ale wracając do fabuły, to jest po prostu za duży natłok wydarzeń między postaciami, które jakoś się ze sobą wciąż wiążą. Gdzieś w tym wszystkim gubi się rytm akcji i jakoś mniej to interesuje. A już w ogóle na minus zaskakuje końcówka, bowiem wcześniej mieliśmy mnóstwo wątków i nagle urwanie powolnego ciągu i podsumowanie.
Językowo też się zdarzają porażki, jak, np. nadużywanie słowa "ziomale" i to mówią zarówno chłopaki z dzielni, jak i babcie i mecenasi.
W ogóle brakuje tej powieści po prostu autentyczności, ma się wrażenie, że jest przerysowana i momentami po prostu głupkowata.
Szczerze mówiąc, mam nadzieję, że to mimo wszystko jednorazowy wybryk autora i nie pociągnie pomysłu na przedstawienie dalszych losów bohaterów.
6/10