"Światło minionych dni" Arthur C. Clarke, Stephen Baxter.

W swej powieści autorzy poruszają szereg zagadnień dotyczących egzystencji człowieka na Ziemi jak i we wszechświecie. Powieść jest złożona poruszanych jest szereg wątków. Głównym wątkiem jest człowiek, który dzięki najnowszej technologii może wykorzystywać mikro tunele podprzestrzenne do umieszczania "oka kamery" w dowolnym miejscu na ziemi jak i we wszechświecie. Początkowo technologia ta wykorzystywana przez rząd oraz Hiriama Pattersona - człowieka posiadającego monopol na wytwarzanie tzw. Wormcamów. Jednak taka sytuacja nie trwa długo Hiriam chcąc powiększyć swoje zyski postanawia wprowadzić Wormcamy do masowej produkcji, aby były dostępne większej rzeszy użytkownikom. Początkowo służą do przekazywania wiadomości na żywo z terenów dotkniętych wojną czy innych zdarzeń wartych uwagi. Lecz to szybko się nudzi i ludzie zapragnęli szpiegować siebie nawzajem. Nic w czasie teraźniejszym nie może się ukryć przed Wormcamem. Wybuchają afery, politycy są przyłapywani na różnych niecnych zachowaniach, szpiegostwo handlowe wkracza w nowy wymiar ect. Ludzie żyją jak w domach ze szkła wszystko dla każdego jest widoczne. Ograniczeniem jest tylko odległość która z czasem ulega zwiększeniu pozwalając na oglądanie drugiego końca Ziemi a z nawet końca wszechświata. Ludzie żyją w napięciu wiedząc, że każdy ich ruch może być obserwowany. Świat obdarty z prywatności podnieca wielu, ale też masa ludzi chce uciec przed wścibskimi oczami, tworzą się grupy uchodźców wsparte technologią potrafią się ukryć lecz okupione jest to życiem w alienacji.

Tak przedstawia się pierwsza część powieści w dalszej części technologia idzie na przód i przełamane zostają ograniczenia czasu. Teraźniejszość jest nie do zniesienia, więc zatem lepiej spojrzeć w przeszłość, ale czy aby na pewno? Wormcam pozwala teraz na śledzenie wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości. Ludzie gorączkowo łapią bakcyla śledząc losy legendarnych postaci historycznych. Wiele z tych postaci obdarte zostanie ze swej legendy, pozytywne postacie historii stają się czarnymi charakterami, legendarne miejsca nie istniały, nadchodzi kryzys w naukach jak i w religii. Nauka niegdyś polegająca na ciągłych doświadczeniach odczytywaniu znaków, tworzeniu teorii oraz próbom ich dowiedzenia sprowadzona została do biernego odtwarzania przeszłości, jak z kasety wideo. Wielkich odkryć dokonują teraz  dzieci w wieku szkolnym.  Ludzie dowiadują się dzięki Wormcamom, że ich bliscy zostali niewinnie skazani na kare śmierci.

Gdzieś nad tym wszystkim wisi widmo przyszłej katastrofy zmierzające z kosmosu pod postacią ogromnego meteoru zdolnego do zgładzenia całej planety. Z powieści wyłania się ponury obraz świata, pokazujący, że nie powinniśmy obawiać się zagrożeń z kosmosu tylko nas samych ludzi. Książka daje do myślenia, wprawdzie dziś nie ma mikrotuneli podprzestrzennych, ale jest masa innych facebookowatych tworów, które obdzierają nas na własne życzenie z prywatności. A historię czasami lepiej zostawić w spokoju i za nadto w niej nie grzebać.   

Karl E. Wagner "Pajęczyna ciemności".

Jest to pierwsza książka z cyklu Karla Wagnera o Kanie, wojowniku skazanym na wieczną tułaczkę przez piętno nieśmiertelności. Jest to powieść z gatunku heroic fantasy, mamy w niej głównego bohatera Kane'a człowieka atletycznej postury władającego znakomicie bronią sieczną . Nie jest to typ bezmyślnego rębajły, toteż Kane ze względu na swą nieśmiertelność pamięta czasy starych bogów i prehistorycznych stworzeń. Przez te wszystkie wieki związane z tułaczką zgłębiał wiedzę tajemną dotyczącą czarnej magii a także taktyki prowadzenia wojen. Legendy krążące o Kanie przedstawiają go, jako tyrana i okrutnika broczącego we krwi swoich ofiar. Legendy te są przerysowane, gdy każde pokolenie dodaje coś od siebie do postaci wojownika. Lecz jest w nich dużo prawdy nasz bohater czy też (antybohater) świetnie czuje się w walce, zbroczony krwią od stóp do głów zanosi się rubasznym śmiechem pijąc wino i rozpruwając kolejno swe ofiary.  Być może Kane nie jest typem rycerza w ślącej zbroi, ale przypadł mi do gustu i da się go lubić. Styl Karla Wagnera jest przystępny dobrze opisane zostają wszelkie walki toczone przez ludzi czy to na lądzie czy na morzu. Są też różne bóstwa i stwory przynoszące na myśl wymysły Lovecrafta, ale prędzej jest to zapewne niejaka fascynacja Robertem E. Howardem. Jak Kane wypada względem Conana tego na chwilę obecną nie mogę ocenić gdyż nie czytałem nic o Conanie .