Nevil Shute Norway, urodzony 17 stycznia 1899 roku w Londynie, zmarły 2 stycznia 1960 roku w Melbourne, popularny angielski powieściopisarz, a zarazem odnoszący sukcesy inżynier lotnictwa. Jako inżynier (i przedsiębiorca w branży lotniczej) używał pełnego nazwiska.
W 1950 roku przeniósł się do Australii, uważając, że Wielka Brytania upada z powodu socjalizmu. W latach 50. i 60. był znanym na całym świecie autorem bestsellerów.

Bibliografia:

Stephen Morris (1923)
Pilotage (1924)
Marazan (1926)
So Disdained (1928)
Lonely Road (1932)
Ruined City (1938)
What Happened to the Corbetts (1938)
Landfall: A Channel Story (1940)
An Old Captivity (1940)
Pied Piper (1942)
Pastoral (1944)
Most Secret (1945)
The Chequer Board (1947)
No Highway (1948)
A Town Like Alice (1950)
Round the Bend (1951)
The Far Country (1952)
In the Wet (1953)
Slide Rule: Autobiography of an Engineer (1954)
Requiem for a Wren (1955)
Beyond the Black Stump (1956)
On the Beach (1957)
The Rainbow and the Rose (1958)
Trustee from the Toolroom (1960)
The Seafarers (2000)

Powyższe informacje pochodzą w polskiej i angielskiej wersji Wikipedii.

Nevil Shute jest najbardziej znany z powieści "On the Beach", wydawanej wielokrotnie w Polsce pod tytułem "Ostatni Brzeg". Jest to jedna z najbardziej znanych i docenianych historii o świecie po wojnie atomowej. Jak dla mnie to jedna z najważniejszych książek jakie czytałem w swoim życiu i chyba już zawsze będę jej bronił. Jeden z głównych wątków, czyli poszukiwanie życia po atomowej zagładzie jest tak naprawdę trochę zbędny momentami i wydaje się być na siłę doklejony, ale nie psuje on wrażenia jakie ma się po lekturze całości. Książka praktycznie przytłacza atmosferą nieuchronnej śmierci i ostatecznej zagłady, od której nie ma ucieczki. Emocje jakie wyzwala są ogromne i tak jest od pierwszych stron, aż do ostatniej linijki. Shute opisał zachowania ludzi w sposób tak realistyczny, że uczucie smutku, ale też często nadziei towarzyszy nam zupełnie jakbyśmy to my sami stali na tym ostatnim brzegu...

Książkę polecam absolutnie każdemu. Dawka emocji jaką dostaniemy po lekturze będzie ogromna i nie będą to tylko pozytywne doznania, ale mimo wszystko - prześledźmy losy mieszkańców Australii.

Widzisz, ja mam trochę odmienne zdanie o tym wątku, w toku czytania książki widoczne są takie dosyć duże przeskoki do tej wyprawy i odnosi się wrażenie, że jest to zwyczajnie doklejony fragment, który nie był do końca opracowany. Sama nadzieja na życie oraz brak informacji są istotne dla ludzi, ale odnosi się jednak wrażenie, że mało kto z nich liczy na pozytywne zakończenie i bardziej niż szukanie ocalałych skupiają się jednak na oczekiwaniu na najgorsze.

No fakt, to jest dobre porównanie. Zresztą widać tę potrzebę w realizowaniu swoich marzeń u praktycznie wszystkich bohaterów. I tak naprawdę to wydaje się być najsmutniejsze w całej książce. Rozpaczanie by było nawet banalne chyba, a te dążenia, plany i ich częściowa realizacja są opisane tak jakby końca miało nie być, a on nadejść musi...