Rozmiar nie jest dla mnie kompletnie żadnych problemem, chyba tylko w momencie, kiedy nie podejdzie mi to zupełnie i będę musiał czytać z bólem do końca. Bardziej chodzi tutaj o jakieś abstrakcje, które mogą się w tym tekście znaleźć, których bym nie ogarnął. Czytając Inne pieśni dostałem namiastkę tego całkiem sporą, natomiast zauważyłem, że Dukaj (być może tylko w tej książce), zachowywał się jak ojciec, który uczy syna pływać na głębokościach- nie trzyma go za rękę, ale od początku do końca jest w pobliżu i asekuruje. Tak samo z koncepcjami i neologizmami, niby nie mówi wprost od razu, ale gdzieś tam w trakcie pozwala na to wpaść z jego większą lub mniejszą pomocą. No nie powiem, bo czytało mi się to świetnie, mimo iż momentami się zastanawiałem np. "kto to ten kratistos?", czy "czym jest ten keros?", bo parłem dalej i w końcu się dowiedziałem. Więc jeśli Dukaj w Lodzie jest taki sam, a nie stosuje niedopowiedzeń i niejasności, których nie idzie nijak ogarnąć, to nie będzie wtedy problemu.


To też sobie chwalą, ale to bardziej jako nowela już, a nie powieść. Ale na pewno to sprawdzę, bo fabuła brzmi bardzo ciekawie.


To może już w dalszym etapie, jak będę miał bardziej elastyczny na prozę Dukaja mózg. Dowiedziałem się natomiast, że szykuje się zbiór felietonów Jacka, a czytałem kiedyś jego wypowiedź n/t czytelnictwa bodajże i człowiek jest bardzo przekonywujący. Więc może się to okazać bardzo ciekawą pozycją popularnonaukową.

Długa książka to wszystkiego dużo. Ale to mnie nie przeraża. W zasadzie, z tego co piszesz, nie ma tak strasznie, jak twierdzą inni. Ale sprawdzę to samemu w przyszłości. Póki co ostrzę sobie pazura na W kraju niewiernych, który sprawdziłbym najchętniej już, ale trzeba trochę ochłonąć po Innych pieśniach. Biorę się za to najpewniej po Simmonsie i Stephensonie, więc powrót do Dukaja około kwietnia.


Bardzo ciekawe połączenie różnych tematów zapowiada Dukaj w Rekursji. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Fajnie by było, gdyby te felietony pojawił się szybciej.

Dampf ziomalu, bierz się za Inne pieśni! Kapitalna lektura. Serdecznie polecam, bo warto.

Kurdę, nie ma z kim o tej książce pogadać, bo eemuu jeszcze czyta, a pozostałym, którzy przeczytali, już szczegóły uleciały z pamięci. Zerkałem jeszcze na GWKC, kiedy to po tej książce prowadzone były rozmowy Cichego i nieobecnych tu Beavera i Gage'a, i te rozważania na temat matematycznego wzoru kakomorfów i zakończenia konkretne.

Ciacho cierpliwości Ja przeczytam za niedługo "Inne Pieśni". Teraz po prostu mam straszny zamęt w pracy, za tydzień mam egzamin na awans zawodowy i muszę się uczyć przepisów i innych bardzo ciekawych rzeczy

To jest świetna książka, ale nie porywająca. Nie odczuwam potrzeby szybkiego czytania aby zobaczyć co będzie dalej. "Inne pieśni" wymagają skupienia i poświęcenia dużo uwagi. A aktualnie po 2-3 stronach zaczynam myśleć o bardziej przyziemnych rzeczach i nie potrafię skupić się na treści. Dlatego nic na siłę bo tylko odbiór książki może na tym ucierpieć

Z tego co wiem "Wroniec" był wystawiony w Teatrze Kamienica w Warszawie i chyba jeszcze w jakimś teatrze lalek we Wrocławiu. I możliwe, że to jest najbardziej nadający się do teatru kawałek Dukaja w ogóle, ze względu na umowność fabuły i pojawiające się gdzieniegdzie wierszyki czy piosenki.
Co do spektaklu "Lodu" w lubelskim Provisorium, miałam mieszane uczucia. Z jednej strony wspaniale było wrócić do świta przedstawionego w powieści, a realizacja kilku elementów (np. ćmiatło) wyglądała imponująco, ale jednak oddanie epickości "Lodu" jest niemożliwe na deskach teatru. Ta książka ma tyle detali, postaci i pobocznych wątków, bardzo długie filozoficzne dysputy i akcje toczącą się w tak przeróżnych sceneriach, że chyba jedynie wysokobudżetowy serial mógłby zbliżyć się do wiernego przekazania treści. Przedstawienie w Provisorium było raczej rodzajem artystycznej impresji w klimacie "Lodu" i w tym kształcie można uznać je za sukces. Estetycznie bardzo mi się podobało i było tam kilka fajnych, uniwersalnych pomysłów scenograficznych. Chyba wolałabym żeby przedstawiono bardziej szczegółowo podróż w Transsibie, rezygnując z pokazywania w ogóle dalszej części książki. Fragment w kolei transsyberyjskiej jest idealny do teatru ze względu na lokalizację i scenografię. Tylko wtedy trzeba by było wymyślić jakieś sensowne zakończenie spektaklu, bo fabuła urwałaby się w połowie.
Podsumowując, widać pracę włożoną w przygotowanie tekstu do przedstawienia. Wybrano najważniejsze, najbardziej charakterystyczne i znaczące momenty, dialogi, monologi i sklecono z nich trzymająca się kupy całość. Wyszło to trochę na zasadzie strumienia świadomości (zastanawiam się czy widzowie nieznający książki zrozumieli co się w tej historii działo). Mi było trochę żal logiki, która w powieści jest bardzo wyraźna - jedno zdarzenie prowadzi do kolejnego, pojawiają się konkluzje, kolejne przemyślenia poparte wywodami filozoficznymi. To wielka zaleta grubych książek, jest miejsce, żeby się rozpędzić . Ale nie można mieć wszystkiego, książka i teatr to zupełnie różne środki przekazu.

"Peanatema", solidna rzecz, też na mnie czeka od jakiegoś czasu . Co do kolejnych wyborów lektur Dukaja, moim zdaniem odradzanie "Lodu" jest bez sensu. Jak ktoś ma odpowiedni temperament do takich książek to go wciągnie bez żadnego przygotowania, a jak nie ma, to nawet po przeczytaniu dwóch zbiorów opowiadań nie będzie umiał się odnaleźć. Jest natomiast inny powód, żeby najpierw odrobić pozostałe książki - będziesz miał tendencję rosnącą, nie zawiedziesz się sięgając po znakomitym "Lodzie" np. po lekką i cieniutką "Extensę". Jeśli mogę doradzić, wzięłabym teraz "Córkę łupieżcy", bo to niezbyt wymagające SF, które pozwala się rozerwać. Potem sięgnęłabym po "W kraju niewiernych", "Xavrasa" czy "Extensę", a dopiero później zabrałabym się za grubasy, takie jak "Lód" czy "Król bólu". (Z "Królem" jest jeszcze taki problem, że zaczyna się od "Linii oporu", która może w pierwszej chwili odstraszyć stopniem pokręcenia, ale jak już się wciągniesz, to idzie jak po maśle . Ta sama sytuacja jest z "Perfekcyjną niedoskonałością".)


A możesz przybliżyć postać z "Innych pieśni"? Nie przypominam sobie tam kogoś takiego, dawno tę książkę czytałam. Wydaje mi się, że to tylko zbieżność nazwy (może się Dukajowi podobała? ). Akcja opowiadania "Król bólu" dzieje się w zupełnie innym świecie i chyba była nawiązaniem do tytułu piosenki Stinga.

Ja niestety na co dzień do teatru nie chadzam, więc mogę się mylić, ale zdaje się, że wystawiany Dukaj, jako spektakl fantastyki polskiej, to rzadkość w teatrze. Czy może się mylę? No ja przynajmniej nigdy nie słyszałem, żeby coś wystawiali od innych polskich fantastów.
 

Oczywiście. Jak wspomniałaś na początku, jest to książka zdecydowanie niemożliwa do przedstawienia w pełnej krasie w teatrze, jednak mimo wszystko ja bym chętnie kiedyś chciał w czymś takim uczestniczyć. Nigdy nie byłem w teatrze na czymś konkretnym i ciekawym, co jeszcze dodatkowo ociera się tam gdzieś o to czym się na co dzień interesuję. Szkoda, że takie spektakle odbywają się daleko ode mnie, ale może kiedyś będzie mi dane tego doświadczyć.



Sięgam po to niedługo i spodziewam się lektury wymagającej na poziomie Innych pieśni. Chociaż coś mnie smyra po głowie, że może się to okazać jedną z najtrudniejszych moich czytelniczych przepraw. Ale zobaczymy. Jak coś to, po przeczytaniu, w odpowiednim temacie będę gotów do rozmowy.


Ok. W takim razie pójdę za Twoją radą i za następną pozycję obiorę sobie Córkę łupieżcy. W zasadzie to zamówiłem obie, bo Extensę przed chwilą wyhaczyłem ostatni egzemplarz na arosie. W kraju niewiernych już sobie stoi na półce, więc w każdej chwili też można będzie ją sprawdzić. Zobaczymy, co to będzie dalej z tym Dukajem czy popłynę czy będę płynął razem z nim i czerpał radość, jak przy Innych pieśniach.  


Czytałem już o tym tutaj, że "Linia oporu" na początek wprowadza mały zamęt, a Perfekcyjna jest jeśli nie najtrudniejsza, to jedną z najbardziej wymagających, a poza tym to nieskończony cykl, a ja się za nieskończone rzeczy nie zabieram. W ogóle tych dwóch książek nie brałem pod uwagę przy najbliższych zakupach.


Póki co wskazuje na to, że to zbieżność, bo nigdzie się nie doszukałem informacji na ten temat. Natomiast, nie każdy recenzent przeczytał obie te książki, więc mógł nie zwrócić uwagi. Będę w domu to Ci odpiszę, bo muszę sięgnąć do notatnika, gdzie to sobie zapisałem.




Tak też zrobię i czekam na Twoją opinię, po przeczytaniu Innych pieśni.

Kolejny zachwycony Innymi pieśniami. Powiem Ci tyle: po Peanatemie też będziesz.

Bardzo zadowolony, zachwycony, kontent, uszczęśliwiony, jakkolwiek by tego nie nazwać książka spełniła swoje zadanie. Książka pochłonęła mnie doszczętnie, bo dlla mnie tam jest fantastyczne wszystko i te "Inne pieśni" się dosłownie świecą na półce odróżniając od reszty.


Hehehe, życzę Ci, żebyś się nie przejechał takim podejściem, bo gabaryty i ładna okładka to nie wszystko i się może człowiek przejechać.