Wow, Coben chyba naprawdę czyta moje opinie na LC. Myślę tak, bo drugą częścią trylogii o młodym Bolitarze naprawił wszystkie błędy części pierwszej. Przy okazji zepsuł też to, co było w niej dobre, tak dla równowagi. Co nie znaczy oczywiście, że napisał słabą książkę, w żadnym razie. Po kolei.

Mickey wciąż czuje się niepewnie w sprawie śmierci własnego ojca. Wskazówki podrzucane mu przez Abeonę nic nie pomagają i nikt nie chce powiedzieć mu prawdy. Jakby tego było mało, w jego świecie dochodzi do kolejnej zbrodni - w konkretnej strzelaninie ranna zostaje jego przyjaciółka, a Mickey - bo ma to zapisane w genach - postanawia wyjaśnić kto, co, jak i dlaczego.

Tym, co najlepsze w tej części są zdecydowanie postaci. Choć od części pierwszej minęło kilka minut, to główny bohater dojrzał o kilka lat. Podejmuje porządne decyzje, ufa komu trzeba (nareszcie!), nie boi się ryzykować. Momentami jak rasowy detektyw. Jego kumple też wypadają o niebo lepiej, mają coś do roboty, sporo pomagają i pchają fabułę do przodu. Przy okazji "Schronienia" przesadnie rzucałem się też jak nawiedzony w kwestii Myrona, a tu proszę! Da się? No i drugi plan jest wyjątkowo porządny. Kto czyta Cobena, ten wie, że często tworzy on bohaterów cienkich, służących tylko w jednym celu, coś typu - zbyt szlachetny do pomocy, wkurzający jako obiekt żartów i tak dalej. A tu tego nie ma, każdy ma do odegrania jakąś nawet mało znaczącą rolę. Bohaterowie z każdą stroną zyskują w oczach, dzięki czemu zakończenie jest maksymalnie satysfakcjonujące.

Z intrygą jest trochę gorzej - oczywiście jest całkiem ładnie przemyślana i sprytna, finał jest bardzo dobry właśnie przez drugi plan. Ale... Ja rozumiem, że to dla młodzieży jest i w ogóle, ale nie, no po prostu niektórych rzeczy nie można wyjaśniać w tak prosty i schematyczny sposób, no... Momentami wygląda to tak, jakby to Mickey miał cztery dychy na karku, a otoczenie nagle zmieniło się w bandę przedszkolaków. Coben, postaw trochę wyzwań przed bohaterami! Korzystaj z dziecięcej wyobraźni czy sprytu, to daje przecież nieograniczoną liczbę możliwości! No ale dobra, już nie pierwszy raz przy tym całym narzekaniu wybaczam, bo czyta się bardzo przyjemnie i zaskakująco szybko.

Na prawdziwe minusy zasługują dwie rzeczy. Raz, wątek obyczajowy Emy (ta postać to chyba jedyna, która zaliczyła spory regres), w tej części po prostu smętnej, nudnej i rozmemłanej. Dwa, główny wątek kryminalny dotyczący Schroniska Abeona. Całkowicie pozbawiony swojej tajemniczości, potraktowany po macoszemu, po prostu olewający najważniejsze pytania z nim związane. Nie tak traktuje się główne wątki.

Tyle. Przyjemna, niezobowiązująca lektura, sympatyczni bohaterowie, kilka niezłych tekstów, gorsza od poprzedniczki ale wciąż godna polecenia.

Czy ostatnia część trylogii o Mickeyu sprawdza się jako wyjaśniająca wszystko część, zaspokajająca niepewność? Nie do końca. Czy sprawdza się jako epicki finał zakończony starciem z głównym wrogiem? Też raczej nie. No to może jest po prostu świetnym kryminałem z konkretnymi zaskoczeniami z lekko satysfakcjonującym zakończeniem? Zdecydowanie tak.

Mickey to zajęty człowiek. Schronisko Abeona nie daje mu spokoju, męczą go duchy przeszłości, ponadto rozpoczyna się koszykarski sezon w szkole. Gdyby jednak było to dla niego za mało, okazuje się, że w sportowej drużynie doszło do problemów ze sterydami (sprawę zgadza się sprawdzić Mickey), chłopak jego przyjaciółki Emy zaginął (sprawę zgadza się sprawdzić Mickey), a wyjaśnienie śmierci jego ojca jest tak blisko jak nie było jeszcze nigdy.

Jeśli rozpatrywać "Odnalezionego" jako po prostu młodzieżowy kryminał, książka wypada świetnie. Śledztwa Mickeya są poprowadzone sprytnie, szybko i we wciągający sposób, a finałowe rozwiązania potrafią zaskoczyć (pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jedno zaskoczenie to poziom dorosłego Cobena, dałem się nabrać jak dziecko). Bohaterowie są sympatyczni (poza Emą, która jest - o dziwo - jeszcze gorsza niż wcześniej), dzięki ci Harlan, że pozwoliłeś się popisać Łyżce, dając mu najwięcej do roboty i udowadniając, że od początku był nie tylko najlepszym bohaterem, ale i trzonem zespołu.

Jeśli jednak spojrzeć na powieść jak na finałową część trylogii, wypada trochę słabiej... Główny wątek ojca Mickeya ponownie potraktowany jest bez należytej staranności, gdzieś tam coś tam ktoś wspomina, dwa rozdziały poświęcone są Rzeźnikowi i nagle wszyscy o tym zapominają. Coben nie wyjaśnia całej masy szczegółów związanych z tą sprawą, a i samo jej zakończenie wygląda tak, jakby termin gonił autora. W ogóle mam wrażenie, że książka została ucięta pod koniec, jakby brakowało kilku rozdziałów, bo wątki obyczajowe Mickeya i jego kolegów nie są kompletnie dokończone. Nie mam pretensji do samej fabuły, ale do wykonania jak najbardziej.

Mimo wszystko nie uważam czasu spędzonego przy tej serii za stracony. Było przyjemnie, było zaskakująco szybko, no i cykl ten posiadał wszystkie cechy cobenowej literatury, także fanom autora powinien spodobać się w stu procentach.

HOME - taki tytuł będzie miała kolejna powieść z naszymi ulubionymi bohaterami.
Wkrótce światło dzienne ujrzy krótki fragment książki, aby podgrzać atmosferę oczekiwania.

Brzmi jakby miało być bardziej o