Jedna sprawa w sportowym środowisku - ok. Druga - jeszcze spoko. Ale trzecia i kolejna to już mnie nudzi.

No dobra, stało się. To meta. Skończyłem z Myronem (tak, wiem, że Coben do niego wraca, ale teraz jestem zależny od weny pisarza). Było ciężko. I dosyć smutno i w ogóle jakoś przygnębiająco. Nie tylko dlatego, że to ostatnie spotkanie z tym kozackim bohaterem, ale też dlatego, że nie jest łatwo rozstawać się z czymś tak kapitalnym jak WMT.

Myron klasycznie dla siebie gra bohatera, starając się pomóc jednemu z klientów. Podczas tej przysługi, wyłapuje w tłumie twarz, której nie spodziewał się już nigdy zobaczyć - twarz żony swojego młodszego brata. Pogłębiając jej poszukiwania - jak się okazuje towarzyszy jej też syn, istny klon Bolitara - wplątuje się w jedną z najpoważniejszych intryg w życiu, dotyczącą własnej rodziny, narkomanów, gangsterów i gwiazd muzyki.

Ech, ten Coben. Ech, ten Myron. To się po prostu nie może nie udać. Co z tego, że schemat na schemacie, że żarty się powtarzają, że niektóre akcje są naciągane, kiedy Coben wyciska z tego wszystkiego co się da, pisze z niesamowitym kryminalnym wdziękiem, zmusza do przymykania oka celem dobrej zabawy. Intryga z początku trochę kuleje, Myron jak nigdy rzuca się na kilka frontów naraz, sam nie wie, za co się zabierać, a ja zastanawiam się, gdzie tak naprawdę zmierza książka. Czy tu chodzi o znalezienie zabójcy? O szukanie brata i poukładanie spraw rodzinnych? A może jednak to powieść skupiająca się mocno na osobistym życiu Myrona? Najwidoczniej na chwilę zapomniałem, z jakim pisarzem mam do czynienia, bo w pewnym momencie - zgodnie z polskim tytułem - okazuje się, że każdy coś ukrywa, a kiedy tajemnice zaczynają wychodzić na światło dzienne, najmniejsze nawet szczegóły tworzą jedną, spójną całość, prawdopodobnie najciekawsze cobenowe zaskoczenia. No i na deser chyba mój ulubiony fragment od pana Harlana - finałowe zmiażdżenie systemu, jakiego mógł dokonać tylko Lockwood III. Jestem pod wrażeniem.

No, tak jak zawsze. Dużo zaskoczeń, świetne postaci - już nie wspominając o głównym duecie, który nie może być marny, to po raz kolejny, drugi plan wymiata! Bardzo dużo postaci skrzywdzonych przez życie, wyjątkowo mało przyjemna jest ta książka, jeśli o to chodzi - łatwy, ciekawy styl, porządny humor, to co zawsze. Polecam oczywiście!! A sam biadolę... ja chcę jeszcze raz!